De beste wensen

Het begin van het eind van het jaar begon al goed: met een kerstboom die we met geen mogelijkheid in de cartoon kregen. En toen het met een beetje vouwen voor de krant eindelijk was gelukt, kon ie niet in het blog. Dat moesten we breder maken, maar dat was gelukkig toch al één van de goede voornemens voor het nieuwe jaar.

Het liefst zouden we een blog maken met meerdere kolommen, waarbij de afbeeldingen dan weer over twee of drie kolommen geplaatst zouden kunnen worden. Een beetje zoals De Speld, maar dan nog mooier. Overigens is De Speld volgens ons de leukste site op het hele internet. Daar staan echt grappen op waar we jaloers op zijn. Zoals afgelopen week een bericht dat de Nederlandse Spoorwegen bekend hebben gemaakt dat ze volledig klaar zijn voor de lente. Zelfs een licht briesje in combinatie met motregen zou geen ernstige vertragingen meer op kunnen leveren.

Wie zo’n sjabloon in de aanbieding heeft, kan gerust contact met ons opnemen. Niet dat we er geld aan willen uitgeven, want dat doen we niet meer. Ook dat hoort bij de goede voornemens. Maar tips zijn zeer welkom.

Rest ons u een geweldig en vooral erg lachwekkend nieuw jaar toe te wensen. En over die laatste dagen: ach, het plaatje spreekt boekdelen. Al wat we ons daarvoor hebben voorgenomen, is niet in publiceerbare taal uit te drukken.

Smart(p)ass maakt einde aan drugsoorlog

Met de recente schietpartijen in Eindhoven in het achterhoofd en de invasie van paramilitaire troepen op het Brabantse platteland in het verschiet schreeuwt de drugsproblematiek in het zuiden des lands om een oplossing. Een denktank van elites uit bestuurskringen en andere hogere echelons presenteerde gisteren een rapport waardoor zonder verder bloedvergieten de zo typisch Nederlandse gedoogcultuur zowel economisch als ecologisch tot grote bloei kan komen. Kern van het voorstel is een smart(p)ass die de illegale handel kan ombuigen tot een systeem van fair trade. Met de pas kunnen consumenten via internet rechtstreeks hun epicurische levensbehoeften bij de producent bestellen, waardoor de tussenhandel via overlastgevende koffieshops eindelijk buitenspel wordt gezet.

De voorzitter van de commissie, de uiterst eloquente mevrouw Hennie Nep, president directeur van Touwslagerij H. Nep en partners en tevens prominent lid dan wel gedoogpartner van meerdere politieke partijen, drukt het als volgt uit: “De ‘p’ staat opzettelijk tussen haakjes, een grapje voor de heffe des volks. De pas is gekoppeld aan het bankverkeer via een random reader zodat iedereen direct via I-deal moet betalen. Dat sluit de zwarte handel uit. Bovendien wordt daardoor automatisch geregistreerd wat er zoal omgaat en wie wat gebruikt. De producenten ontvangen zo alleen al wegens het economische principe van vraag en aanbod een marktconforme prijs, terwijl ook de consument veel voordeliger uit is. Vooral voor buitenlandse klanten blijkt het systeem volgens cijfers van het financieel planbureau kostentechnisch zeer gunstig. Ze kunnen gewoon thuis achter hun bureau of desnoods via een smartphone of I-pod hun bestelling plaatsen, waardoor ze de zo kostbare hedonistische trips kunnen uitsparen die ze tot op heden naar Maastricht, Eindhoven of Sluis moesten maken.”

Fair trade en groen alternatief

Volgens mevrouw Nep is de Smart(p)ass ook goed voor het milieu. “Bij de productie van touw, wat ondanks de gestage groei van bondage- en SM-praktijken wereldwijd nog steeds een moeizame handel is, ontstaan grote hoeveelheden afvalstoffen. Eigenlijk is het beter om over restproducten te spreken. Als marktleider en eponiem kan ik het weten. Maar omdat wij die op zichzelf zeer bruikbare materialen wegens de war on drugs nergens ter wereld mogen afzetten, vormen zij een steeds groter probleem. Blaadjes, bloemen en vooral de bloemtoppen, kunnen wij in de productie niet gebruiken. Wij verwerken alleen de stengels. Maar juist de sappige delen bevatten allerhande etherische oliën waar ongekende toepassingsmogelijkheden voor zijn. Daarbij kan aan medicinaal gebruik worden gedacht, maar ook de genotsindustrie mag beslist niet vergeten worden. Trouwens met name de jeugd heeft, nu ADHD en PVV-NOS epidemische vormen hebben aangenomen, bijzonder veel baat bij zelfmedicatie. Wiet en hasjolie kunt u gerust zien als de biobrandstof waar onze samenleving op drijft. Op die manier is ons plan ook nog bijzonder goed voor de CO2-uitstoot.”

Omdat wij zelf toch nog wel enkele haken en ogen aan het systeem vermoeden, vragen wij in armoede maar of zo’n smart(p)ass-systeem niet tot een enorme bureaucratie leidt. “Integendeel”, antwoordt mevrouw Nep. “Hetzelfde systeem kan zonder enige moeite ingezet worden bij smartshops en op termijn ook bij alle andere handel die traditioneel tot het grijze circuit wordt gerekend. U kunt daarbij denken aan de seksindustrie, maar ook aan bijvoorbeeld de HORECA of de handel in tweedehands auto’s. En trouwens: denkt u nou werkelijk dat de Nederlander van een beetje bureaucratie meer of minder van de coke raakt?”

Als de plannen voldoende gedoogsteun vinden in de tweedekamer wordt de pas al per 1 januari 2011 ingevoerd. Binnenkort vindt u op dit blog de links om bestellingen te plaatsen.

Ook Boxtelse diplomaten in verlegenheid

Het internationale schandaal rond PeepeeLeaks heeft ook Boxtelse diplomaten in verlegenheid gebracht. Een plaatselijke CIA-agent blijkt aan zijn meerderen te hebben gerapporteerd dat “The Croon is a soft unarticulated melody”. De Croon is een recent geopende winkelpassage aan de Markt. De achtereenvolgende Colleges van B&W, die het plan hebben geïnitieerd en uitgevoerd, krijgen het verwijt weinig woorden vuil gemaakt te hebben aan “the lack of occupancy that will be caused in other parts of the shopping area in the centre of Boxtel”. Het Amerikaanse Ministerie van Buitenlandse Zaken werd hierover al in een vroeg stadium geïnformeerd. Als bron voor de Amerikaanse geheime dienst wordt in de nu via PeepeeLeaks gelekte informatie “The local Humorist’s Army” genoemd. Mogelijk dat hiermee verwezen wordt naar het Nieuw Humoristisch Front, een beweging die wel vaker voor ophef in en om Boxtel zorgt.

Op het Gemeentehuis wordt vooralsnog laconiek gereageerd. “Kwajongensstreken”, zegt de burgemeester in navolging van zijn Iraakse ambtgenoot. Hij beweert geen minuut wakker te liggen door PeepeeLeaks. “Wij kennen geen geheimen en als we ze wel kennen, kunnen we ze heel goed ophouden.”

Het Nieuw Humoristisch Front voelt zich echter geschoffeerd. “We are shocked” zegt Dik Huubke. “Schrijf het maar op in het Engels, dan dringt het misschien tot Uncle Sam door, dat wij op geen enkele manier betrouwbare informatie naar buiten brengen.” Over PeepeeLeaks hebben beide voormannen, Little Marc zowel als Dik Huubke, helemaal geen goed woord over. “Het zou te ver gaan om hun zeikerds te noemen”, zegt Little Marc: “Maar zeikerig is het wel. Dit gedoe komt de kerstsfeer in het dorp bepaald niet ten goede.” Dik Huubke zinspeelt intussen op een rechtszaak. “Hier is geen sprake van Vrijheid van Meningsuiting, Persvrijheid of wat dan ook. Het is gewoon schending van ons copyright. Het zijn onze ideeën en onze teksten en die mogen niet zo maar ongevraagd gekopieerd en opnieuw gepubliceerd worden. Wij beraden ons nog op de hoogte van de schadevergoeding die we gaan eisen. Alle betrokkenen kunnen op korte termijn een brief van onze advocaten verwachten.”

Chirurgische precisie

Het was een kwestie van leven of dood. Zo ver was het dus al gekomen in de hetzejacht. De rechtervleugelverdediger was op ontslapen na verscheiden. Gelukkig hadden Little Marc en Dik Huubke in hun jonge jaren het doktertje spelen tot ongesubsidieerde kunst verheven. Stilaan was het plastic speelgoed vervangen door echte professionele apparatuur. Uit eigen portemonnee. Maar toen de nood aan de door journalistieke achtervolgingswaan zeer moeilijk ter been zijnde rechtspoot kwam, was het toch even slikken.

Dik Huubke, die het dapperste was, schoor vliegensvlug met zijn Gillette Mach-3 de borstharen van de zwaar ademende patiënt. Daarna desinfecteerde hij de tors met McCallan’s Malt Whisky en nam een stevige slok en de scalpel ter hand. Hij zag hoe de huid eerst wit wegtrok, maar toen hij een beetje kracht zette, spoot er een sierlijk bloedfonteintje uit het eerste aanzetje. “Deppen” riep hij naar zijn assistent, waarna hij onmiddellijk zijn Black & Decker in het borstbeen zette. Het was onduidelijk wie harder krijste, het zaagblad, de patiënt of operatieassistent Little Marc die de tsunami van rondspattende lichaamssappen, botsplinters en vleeshompen waarschijnlijk nooit meer van het plafond zou kunnen krijgen. Maar er was geen tijd te verliezen.

Met twee vleesvorken werd het spierweefsel en de ribbenkast opengesperd. Met beide handen greep Dik Huubke in het kolkende bloed. Met enig wrikken wist hij het hart uit de borstkas te rukken. Little Marc, die inmiddels een camera in stelling had gebracht, probeerde in te zomen.

"Ziet u wel”, sprak Dik Huubke plechtig toen het beeld was scherpgesteld. “Rechts is niet harteloos. Ze lijden alleen aan grotebekkeninstabiliteit.”

En toen hebben ze hem maar gauw dichtgenaaid.

Rijmen op aanvraag

Een voorbeeld

Bij een cd, dvd of andersoortig album

Mijn fijn rijmpje neemt je in het ootje,
Hiphop jij maar lekker in je top-autootje,
Met op het dashboard een Kanye West-fotootje,
En wat meisjes in hun bijna blootje.
Hip!
Hop!
Een sprits en een kanootje.
Des-
Noods,
Een pil en een klein blowtje.
Dans
Niet!
Je weet het dat verkloot je!

Sint en Piet nemen een pepernootje,
Na de aankomst van hun cruisestoombootje,
Met voor ieder een gepast cadeautje
En ik trok jou, het was het kleinste strootje.
Hip!
Hop!
Een Piet in een maillootje.
Mu-
Ziek,
Speciaal voor een mallootje.
Drink
Niet!
Het wordt altijd zo’n zootje.
Hip!
Hop!
Die kutmuziek die dood(t) je.
Bah!
Vies!
Snot in je snotgootje.
Tui-
Ten!
Met tranen tot een slootje.

Boeoeoeoeoeoeoe!

Prijzen op aanvraag.

De Kleine Aarde

Heel, heel lang geleden, toen de wereld nog groot en onontgonnen was, gingen Dik Huubke, die toen nog lang niet zo dik was, en Little Marc, toen nog verrassend groot, voor het eerst samen op vakantie. Liften vonden ze een beetje link, maar met de door moeder zelf genaaide rugzakken, durfden ze wel een treinreis aan. Ze gingen naar Wales en voelden zich echte hippies op wereldreis. Eerst naar Vlissingen, dan met de boot naar Sheerness, en dan weer per trein naar Londen. Liverpool Station was een openbaring. Daar stopten de taxi’s op het perron, maar Little Marc en Dik Huubke namen er de bus naar een camping in London Hackney waar ze hun eerste avonturen beleefden.

Na een paar dagen London togen ze met hun Britrail Pass opnieuw naar het station. Met een wonderlijk snelle en gloednieuwe trein stoven ze westwaarts. Ze passeerden de doorgeroeste industrieel-archeologische velden rond Birmingham en bereikten al vroeg in de middag Shrewsbury. Daar stond het boemeltje klaar dat hen naar hun eindbestemming zou brengen: Llandovery, een onbeduidend marktplaatsje in het hartje van Wales, want dat had Dik Huubke wel een aardige omgeving geleken voor een stevige wandelvakantie.

De trein stond stil en bleef stilstaan. Onverstoorbare Engelsen zaten in alle rust de krant te lezen, maar toen de vertraging al bijna anderhalf uur was, kon Little Marc zich niet meer inhouden. In zijn beste Engels vroeg hij waarom de trein niet vertrok. Waarschijnlijk was de locomotief defect, kreeg hij te horen. Dat gebeurde bijna elke dag. Gewoon even wachten, dan kwam er vanzelf een reservelocomotief.

De middag was al lang voorbij toen de trein schokkend op gang kwam. Er kwam een conducteur langs om te vragen waar iedereen naar toe moest. Dan hoefde de trein op de overige stations niet te stoppen. Tenzij er iemand met een rode vlag stond te zwaaien natuurlijk, want dan waren er nieuwe passagiers. En afremmen moesten ze natuurlijk ook, dan konden ze uit de rijdende trein de post afgeven aan de stationsbeambte ter plaatse.

Het duurde en duurde maar. Het spoor meanderde in slakkengang door een steeds schemeriger landschap. Een aardige jongen uit dezelfde coupé vertelde dat hij ook op weg was naar Llandovery. Vrienden zouden hem ophalen bij de pub naast het station. Ze hadden een boerderijtje in de buurt. Waarschijnlijk konden Little Marc en Dik Huubke daar ook wel overnachten, want om in het donker naar de camping te gaan zoeken met een zware rugzak achterop, leek hem niet zo’n goed idee.

In de pub zaten oude mannetjes, die nauwelijks Engels bleken te praten. Ze meenden dat Little Marc en Dik Huubke uit Londen kwamen, want ze hadden zo’n merkwaardig accent. Zelf waren ze ook wel eens met de trein meegeweest. Naar Llandriddod Wells. Maar dat deden ze niet meer sinds de stoomtreinen waren opgedoekt. Die dieseltreinen waren niets waard. En toen bestelden ze weer een pint bier, die de barman uit grote kannen schonk die al een tijdje klaarstonden om het edele vocht op kamertemperatuur te krijgen. Dik Huubke en Little Marc hadden het reuze naar de zin al vonden ze het bier niet zo lekker en waren ze een beetje bang voor de ruwe bolsters. Vooral toen de plaatselijke rugbyclub binnenkwam. Een reus van een kerel kon in één slok een pint achterover slaan. Een ander demonstreerde hoe hij met zijn hoofd de zware steunblak rond de bar kon breken. Maar al gauw arriveerden de vrienden van de aardige reisgenoot: twee stoere jongens in spijkerpakken met baarden en een roodharige jonge vrouw met een wijde rok van India-katoen. Ja hoor. Ze konden wel mee. Het was alleen een beetje krap in hun gammele Eend-bestel.

Naast het rose boerderijtje aan een klein stuwmeer stond een oude vervallen molen. Er werd thee gezet en één van de jongens bouwde een enorme joint. Ze hadden hier vorig jaar een kleinschalig landbouwbedrijfje opgezet. Een paar schapen. Een geit. Kippen. Een macrobiologische moestuin. Daar hadden ze een cursus voor gevolgd. In Nederland. Of Dik Huubke en Little Marc wel eens gehoord hadden van het plaatsje Boxtel. Daar was een milieu-educatiecentrum waar ze de kneepjes van de ecologische lifestyle hadden geleerd. Ze waren nu bijna volledig selfsupporting.

Toen Little Marc en Dik Huubke een paar uur later op de graanzolder hun slaapzakken uitrolden, konden ze maar aan één ding denken: wat is de wereld toch klein.

Debuut

“Storm en regen, een buut kan ertegen!”
Paahpoeh!
“Maar het was toch bijna misgelopen, dames en heren Keistampers, want Little Marc was met zijn fragiele lijfje en sprookjesachtige vliesvleugeltjes bijna weggewaaid!”
Paahpoeh!
“Ja, jullie zien het goed. Wij zijn gepromoveerd tot elfjes. Dat moest wel, want engeltjes zijn we nooit geweest en zullen we ook nooit worden.”
Paahpoeh!
“En toch wilden we onze vleugels uitslaan. Al was het alleen maar om de zwaartekracht te overwinnen!”

Dik Huubke wrijft opzichtig over zijn enorme buik, terwijl het orkest nu al ten vierdemalen paahpoeht. De stemming zit er geweldig in. Het publiek slaat zich op de dijen tot de tranen over hun wangen biggelen, misschien van het lachen, misschien ook van de pijn.

“Hij hoeft niet bang te zijn dat hij wegwaait, maar ik geef het u te doen, met dit soort vleugeltjes door weer en wind. Als hij de zwaartekracht wil trotseren, heeft ie een raketmotor nodig en zelfs dan krijg je hem niet omhoog!”
paahpoeht Little Marc met ondersteuning van de kapel.

“Wisten jullie dat we eigenlijk met z’n vieren wilden komen? Wij zijn één elfenpaar, maar daar heb je niets aan. Zijn er misschien twee jonge dames in de zaal die zich bij ons aan willen sluiten?”

Little Marc kijkt hoopvol de zaal rond en zo waar, er komen twee Dansmariekes naar voren. Dik Huubke prikt de beide dames vlug twee vleugeltjes op de rug. En dan staan ze daar, hand in hand, keurig op een rij. Even is het doodstilin de zaal. Dan zegt Dik Huubke:

“Moet je nou eens kijken. Mooi hè! Twee elfen paren!”

Herfstlook

Bij de DA-drogist is al sinds enkele weken de herfstlook weer binnen. We zijn er al eens langs geweest om ajuinen, prei en sjalotten in te slaan, maar die grap kon het keurige dametje met de zorgvuldige maquillage niet waarderen. "Herfstlook was een markettinggedachte", zei ze. Daar kon de keten in deze tijden van economische crisis niet omheen.

Mooi was ze wel. Een Balkan-typetje? Of misschien ergens uit het grensgebied van Hongarije en Roemenië? Ze was vast en zeker deze zomer nog in haar geboortetstreek op vakantie geweest. We kwamen er niet over uit, maar in elk geval kreeg ze alleen al bij de gedachte aan rode uien de tranen in haar ogen. En ze was al zo mager. Uiteraard werkte dat op onze dichterlijke gevoelens.

Het spook van de csardas in ’t Bükk-gebergte
is vreselijk vreselijk kwaad.
Het schreeuwt en het gilt op volle sterkte
als de klok twaalf slaat.
De gasten worden wakker
en springen uit hun bed,
als het spook van de czardas in ’t Bükk-gebergte
een luide keel op zet.

Aa, ie, oe, oo, oo!
Het spook dat krijst en gilt toch zo!
Ie, ee, oe, aa, aah!
Het zit ons achterna.

Het spook van de csardas is een vampier,
dus niet alleen een spook.
Hij drinkt mensenbloed en is heel gemeen,
maar hij haat de lucht van look.
De kok gebruikt bij ’t koken,
veel knoflook da’s gezond!
En net nu het spook weer rond wil spoken,
stinkt iedereen uit zijn mond.

Aa, ie, oe, oo, ooh!
Het spook dat baalt en brult toch zo!
Ie, ee, oe, aa, aah!
Maar 't spook dat laat ons gaan!

Behalve juffrouw DA,
Die schoonheid lust haast niets.
Alleen yoghurt, fruit en een blaadje sla,
ze eet niet eens sjaslieks.

Aa, ie, oe, oo, ooh!
Het meisje krijst en gilt toch zo!
Oei, ai, aah, ie, eeg!
De vampier zuigt haar leeg!

"Nou het lijk nog wegwerken",  zei Dik Huubke lomp toen hij de laatste strofe had voltooid.

Daar wist Little Marc wel een oplossing voor!

Een historisch misverstand

Alles liep mis de afgelopen week. ’s Ochtends steeds voor dag en dauw opgestaan om te gaan vissen. We moeten een voorraadje aanleggen voor de mede door Aquarium Vereniging Daphnia georganiseerde Landelijke Huiskeuring op de Nationale Aqua Terra Dag in het Baanderheren College in Boxtel. En zo kwamen we nauwelijks aan onze nachtrust toe.

Overdag moesten we de Kamerdebatten over de regeringsverklaring volgen. ’s Middags en ’s avonds naar Circo Circolo, het allermooiste allerbeste circustheaterfestival ooit dat deze week in Boxtel op Landgoed Velder wordt gehouden. En ’s nachts moesten we voorbereidingen treffen voor Halloween, want als we ergens van houden is het van horror.

“Ik ga als grootste griezel aller tijden”zei Dik Huubke.
“Gat nee!” zei Little Marc: “Dat Osama-pak hebben we nu wel gezien.”
“Nee man. Ik trek gewoon een net pak aan en zet een blonde Beethoven-pruik op!”
“O, je gaat als clown!”

Huilie huilie van het lachie lachie wordt dat als Dik Huubke zich direct na de sluitingsceremonie van Circo Circolo in die vermomming in de uit Angel-Saskië overgewaaide demonennacht begeeft. Wat zal hij veel snoepjes krijgen. Maar kan Circo Circolo op die manier nog wel verder?

Op Circo Circolo signaleerden wij in de afgelopen week de Commissaris van de Koningin in de provincie Noord-Brabant Wim van de Donk, diverse gedeputeerden, de Burgemeester van ’s-Hertogenbosch Ton Rombouts, de Boxtelse Burgervader Frank van Beers en allerlei Boxtelse wethouders en raadsleden. Dat riekt naar subsidiëring uit de overheidsruif. Wij vermoeden dan ook dat circustheater duidelijk een linkse hobby is. Net als alles wat met kunst en cultuur te maken heeft. Dus wien Neerlands bloed door d’aderen vloeit, moet dit soort uit onze belastingcenten gefinancierde fratsen wel vol leedvermaak wegbezuinigen. En hoe loopt het dan af met het vrije ondernemerschap van geprivatiseerde landgoedeigenaren als de heer Van Boeckel van Rumpt-van Heyst en zijn boswachter Eduard Velder? Wij hebben niet eens een tweede paspoort, dus van ons mag u geen tegenargumenten verwachten.

En dan hebben we het tot overmaat van ramp ook nog te druk om voor of tegen de pro-Wilders-demonstratie van Nederland Bekent Kleur en de English Defence League te gaan demonstreren, waar Wilders zo op tegen is en waar de Verenigde Ajax-supporters op af gaan om eens lekker te rossen. Om tijd te besparen zie we er maar van af om een paar pompoenen uit te hollen. Het is in Nederland al griezelig genoeg. Maar gelukkig hebben we nu een regering. Die waakt over ons en reikt ons de hand. Kunnen we toch nog rustig gaan slapen.

Naar een nieuwe begroting in ollekebollekes

Boxtel is de afgelopen weken opgeschrikt door ontstellend goed nieuws. Straks kan het geld niet meer op. We hebben al vast enkele suggesties op rijm gezet.

Literatuur wellicht,
beeldende kunst beslist,
thee met een Turk: het zijn
hobby’s van links.

Afgeserveerd al die
subsidieaanvragers!
Dat is de wil van de
hoogblonde sfinx.


Rechts wil veel liever dan
pappen en nathouden:
keihard bezuinigen,
ressentiment!

Dat was de wens van het
kutproletariaat
dat voor de leut op Geert
W. heeft gestemd.


Wat ons te wachten staat,
is nu wel duidelijk:
minimumlijders zijn
stevig de lul.

Slechts voor een gloednieuwe
dierenpolitiemacht
zijn de politici
populair gul.


Infrastructuur is een
liberaal toverwoord.
Privatisering is
helemaal goed.

En voor de fun wordt de
maximumsnelheidsgrens
honderd en dertig. Spoed,
tot in den doet.


Boxtelse nieuwlinkser
heeft nu zijn hoop gesteld
voor al zijn hobby’s zo
zwaar uit de gunst -

beeldhouwkunst, drama en
multicultuurlandschap -
op de miljoenen uit
gas voor de kunst.

Excuses en een mediastunt

Ruim twee maanden was het Nihuf ondergronds. Maar nu hebben reddingswerkers Little Marc en Dik Huubke naar boven getakeld. Een uur tegen de wind stinkend, zwart als stripfiguren na een ontploffing zijn ze naar een kapsalon overgebracht, want eerst moet die baard eraf voordat ze definitief geïdentificeerd kunnen worden. Maar praatjes hebben ze al genoeg.

“Het is allemaal de schuld van die dikke”, beweert de magerste, terwijl hij naar zijn kompaan knikt, die bepaald niet aan anorexia lijdt. “Hij bleef steken en toen konden we niet meer voor of achteruit.”

“Geen gezeur”, roept de ander. “Eerst eten en dan aan de slag, want ik hoor dat er vandaag een nieuw kabinet wordt geïnstalleerd en wij hebben inmiddels ervaring met de onderwereld.”

Later blijkt op een persconferentie dat Little Marc een laptop bij zich had, zodat hij zijn cartoons naar Brabants Centrum kon mailen. Maar met het blog lukte het niet om een verbinding te maken.

“We moesten het gebruik van de accu al meteen rantsoeneren”, licht hij de situatie toe. “Bovendien kon die dikke niks schrijven, want ik zat achter hem. Wekenlang heb ik zijn billen zien vermageren en toen hij zich eindelijk kon bevrijden, durfden we de computer nauwelijks meer te gebruiken. Gelukkig waren er inmiddels hulptroepen onderweg.”

Op de vraag van het verzamelde journaille wat er dan zoal op het blog had moeten verschijnen, neemt Dik Huubke de tijd om chronologisch terug te reizen in de tijd.

 “Deze week natuurlijk een verhaal over Circo Circolo, het theatercircusfestival dat op 22 oktober op Landgoed Velder begint. Dat belooft weer een geweldig spektakel te worden, maar helaas kunnen we er veel minder grappen over maken dan de vorige keer, toen onder de clowneske wethouder Van den Oetelaar de groenzucht in Boxtel nog epidemisch was. Zelfs burgemeester Van Beers horen we niet meer zagen en zeuren dat hij nooit meer een uitzondering zal maken. We zullen ons dit jaar moeten beperken tot lyrische verhalen over slangenmeisjes en zo. Maar we zijn vast van plan, net als bij de vorige gelegenheid, de persmap van het festival te halen.”

“Over het roken in de kleine cafés hebben we het ook al eens vaker gehad. We kregen er zelfs boze reacties op. Maar nu het straks weer mag, hebben wij onze functie als boa natuurlijk opgegeven.” (Noot van de redactie: navraag bij de gemeente levert geen bevestiging op dat de heren deze lucratieve nevenfunctie vrijwillig hebben opgegeven. Op de vraag of ze dan zijn ontslagen, krijgen we ook een ontwijkend antwoord.)

“En met die treinspotterscartoon is het ook weer van hetzelfde laken een pak. Het is allemaal één grote herhaling van zetten. En daar word ik zo moe van. Gelukkig heb ik enige tijd ondergedoken gezeten. Nu kan ik er weer tegen.”

“Ondergedoken?” roepen de vele toegestroomde paparazzi in koor. “Jullie zaten toch vast in een mijn?”

“Het was een hel, dames en heren”, wijdt Dik Huubke verder uit. “Maar een hemel bij wat ons hier op aarde te wachten staat. En laten we eerlijk zijn. Daarom hebben we ons verscholen, met boterzuur ingesmeerd en een baard aangeplakt. We hebben u om de tuin geleid, terwijl iedere journalist toch moet weten dat je gemakkelijk keurig gesoigneerd na maanden uit een mijn bevrijd kan worden, want dat hebben we allemaal live kunnen zien. Maar na onze Prinsjesdagcartoon durfden we ons niet meer te vertonen, bang als we waren om wegens haat zaaien vervolgd te worden. Wij hebben het kabinet dat vandaag aantreedt keihard verweten dat het zich de vingers erbij aflikt dat de minimumlijders voortaan op een houtje moeten bijten. Deze mediastunt is in werkelijkheid alleen bedoeld om daarvoor onze excuses aan te bieden. Ook aan u, dames en heren. Want net als onze politieke leiders zijn wij echte macho’s. Wij hebben geen linkse hobby’s zoals boeken lezen, theaterbezoek of musea, thee drinken of spreekwoordelijke bruggen bouwen. Dat vinden wij allemaal wijvengezeik. Wij zijn meer van de stoere praat en de betonmortelwagens. Het is dan ook volstrekt logisch dat er geen vrouwen in dit kabinet plaat willen nemen. Nu het kabinet er is, zien we onze fouten in. Wij verlangen ook terug naar de echte mannenmaatschappij van vroeger. En hier wil ik het graag bij laten.”

Tijdens de laatste zinnen van Dik Huubke stijgt een enorm rumoer in de zaal. “Maar die Oosterhof-cartoon dan?” weet een goed geïnformeerde reporter nog net op tijd te roepen voor Dik Huubke het podium verlaat.

“Ook daar bieden wij onze excuses voor aan”, zegt Little Marc, die fluks de microfoon aan Dik Huubke ontfutselt. “We moeten blij zijn met de creatieve geesten in het college en niet overal een geintje van maken.”

“Wij hebben eerder de indruk dat jullie gewoon luie slampampers zijn”, oppert een wakkere persmuskiet die graag namens het volk spreekt. “Jullie hebben gewoon een heleboel cartoons overgeslagen op het blog!”

“Ho ho ho hij”, wijst Little Marc naar zijn collega. En Dik Huubke vult aan: “Alleen van die laatste vind ik het wel jammer. De fameuze Limburgse facebooker Tom Bus had de mop van het jaar. Hij schreef: “De vakantie zit er weer op. Welk beroep had ik ook al weer?””

Over het opzetten van de tent

Verhit. Net 1200 kilometer stilstaan en optrekken achter de rug op de Route de Soleil, maar gelukkig gisteravond al vertrokken zodat we nu op het heetst van de dag en er is nergens schaduw, nou hier is nog een boompje, nee ik sta liever daar, maar dat is zo dichtbij de wc’s, daarom juist ik ga ’s nachts niet zo’n eind, maar daar stinkt het, en dan vielen de eerste woorden, en dan waren de stokken niet compleet en dat was mijn schuld, ja maak het nou helemaal, en dan vielen er nog meer woorden, soms zelfs klappen en dan was er wel een behulpzame bemoeizuchtige Nederlander en was het een paar dagen stil.

Gelukkig zijn de tijden veranderd.

Doodmoe van het vakantievieren

“Negen van de tien leden van de nieuwe Kamer heeft een hbo- of wo-diploma. Kunnen de afgevaardigden zich wel inleven in de zorgen van gewone mensen?” vragen Kim van Keken en Jonathan Witteman zich af in De Volkskrant van woensdag 4 augustus die tegenwoordig ook in de meeste vakantielanden verkrijgbaar is.

Negen van de tien journalisten heeft op de School voor Journalistiek gezeten. Weten zij wel wat gewone mensen willen lezen? En hebben zij wel de eruditie om de intelligentsia te boeien?

Sigmund maakte er donderdagochtend een leuke grap over. Dat compenseert een en ander een beetje, maar De Volkskrant moet toch niet dieper zinken, dacht het Nieuw Humoristisch Front hardop. Anders zullen we er over moeten gaan bloggen.

En verdomd. Diezelfde donderdag stond er een groot interview in de krant met Mattias Duyves, die homo is en niet netjes zoals hij zelf beweert. “Wat Geert Wilders is voor de allochtonen, zijn politici als Ernst Hirsch Ballin en Lodewijk Asscher voor seksueel vrijgevochten groeperingen”, zegt de socioloog die docent seksueel burgerschap aan de Universiteit van Amsterdam is. Journaliste Anna van den Breemer verwaardigt zich niet hier een kritische vraag over te stellen. Dat is ook niet nodig. Wij snappen het wel.

Want was het Hirsch Ballin niet die over de tsunami van sodomisering begon? En wilde Asscher het leger niet inzetten tegen de darkroombezoekers, travestieten en relnichten die voor rampartijen in Amsterdam zorgen en in Hilversum het mediapark onveilig maken? Het allerergste was wel hun gezamenlijke voorstel om een buttplugtax in te voeren. Het moet echt niet gekker worden!

Gelukkig zijn wij inmiddels op vakantie en maken we er ons niet druk om. Dat nieuwe kabinet komt er wel. Met Wilders én Hirsch Ballin. Maar of de zeven miljoen stemgerechtigden die heel bewust níet op Wilders gestemd hebben dat zullen waarderen, wagen wij te betwijfelen. Wij dachten dat de VVD altijd een partij was van ondernemers. Wij kunnen het ons als kleine zelfstandigen niet permitteren om hele bevolkingsgroepen uit te sluiten. Maar ja, negen van de tien middenstanders heeft de middelbare school niet afgemaakt, dus die weten sowieso niet hoe mensen denken.

En vakantie vieren is ook zwaar.

Ik ga op vakantie en ik neem mee ...

… behalve een paspoort, een paar onderbroeken, een tandenborstel en een credit card dik 50 kilo aan overgewicht.

In de koffers van Little Marc troffen we bovendien de volgende items aan:
• Tennisrackets
• Werphengel
• Surfplank
• Voetbal
• Boules-ballen
• Buttplug

Ach kijkt u trouwens zelf maar.

Schoolvakanties en onderwijsmensen

Als je ze op een feestje tegenkomt, mensen die werkzaam zijn in het onderwijs, bedoel ik, dan hebben ze het binnen vijf minuten over de vakantie. Over de vakantie die net achter de rug is. Of over de vakantie die binnenkort begint. Maar als ze met elkaar praten, hebben ze het over hun werk. Vooral de vrouwen. Gotallejezus wat hebben ze het druk.

Ze maken moeiteloos werkweken van zestig uur. Het begint ’s morgens om 8.00 uur, want ze moeten eerst nog wat klaarzetten en de eerste kinderen zijn dan al bij de voorschoolse opvang en de anderen komen ook al gauw en die kunnen niet zonder toezicht. Dan begint de klas. Dat is behoorlijk intensief, want de klassen zijn nog altijd groot, althans qua leerlingenaantal. Er zit tegenwoordig wel vaak een klassenouder of een of -assistente bij, maar daar is het lokaal qua formaat niet op berekend. Het is benauwd. Zwaar werk ook. Intensief en soms zelfs vuil als er poepbroeken moeten worden verschoond of kots opgeruimd. Tussen de middag hebben ze net tijd om een boterhammetje op te eten. De rust is kort. Want voor de kinderen allemaal naar de tussenschoolse opvang in hetzelfde gebouw zijn, zijn de eerste al weer bijna terug, want de tussenschoolse opvang dekt maar een deel van de zogenaamde middagpauze anders wordt het te duur en die leerkrachten zijn er toch. En als de kinderen om een uurtje of half vier naar huis zijn of naar de naschoolse opvang, begint het pas goed. Vergaderen, voorbereiden, klas opruimen …

Daarbij doet het onderwijs op een ongelofelijke manier aan werkverschaffing. Voor de leerkrachten, bedoel ik. Niet voor laagopgeleiden die niet aan een baan kunnen komen, want Melkert-banen en dat soort gesubsidieerde linkse hobby’s moeten we in Nederland niet meer hebben sinds we en masse rechts zijn geworden. In het basisonderwijs is het heel normaal dat werknemers, die aangenomen zijn wegens hun Hbo-opleiding op de Pedagogische Academie, ingezet worden als schoonmaker, tiepmiep, boodschappenjongen of manussie van alles. Voor 17.00 uur gaan ze nooit naar huis. En daar kruipen ze avond aan avond nog een uurtje of drie achter de computer om lessen voor te bereiden, rapportages te schrijven of handelingsplannen, pestprotocollen en evaluatieformulieren in te vullen. Zelfs de website van de school worden ze geacht zelf up to date te houden. Behalve natuurlijk op de avonden dat ze terug naar school moeten. Voor een vergadering, een bijscholingscursus, de medezeggenschapsraad of god mag weten wat allemaal. Toch altijd wel een paar keer in de week. Zelfs op de woensdagmiddagen, als de kinderen vrij zijn, en in de weekends maken ze volle werkdagen.

Misschien vraagt u zich af waar de humor blijft waar dit blog zich op voorstaat. Nou, de leerkrachten kunnen er niet om lachen. Dat heb ik wel gehoord op die feestjes. Maar hun werk zou met gemak een heel stuk efficiënter kunnen, dunkt me. De automatisering op scholen is zo beneden alle peil dat zelfs de leerkrachten die een pc gebruiken – en dat zijn ze bij lange na niet allemaal – uren bezig zijn teksten van het ene document in het andere te plakken. Ze bespreken ook veel te veel onderling. Alsof het hun lust en hun leven is en alsof iedere wissewasje een principekwestie is waar consensus over moet ontstaan of ten minste met veel moeite een compromis over moet worden gesloten. Of er al dan niet namen op de stoeltjes moeten liggen als de kinderen binnenkomen voor het kringgesprek waar de dag mee begint. Hoe een verjaardag moet worden gevierd. Wie volgend jaar bij wie in de klas komt. Of twee klassen tegelijkertijd buiten mogen spelen en wat dan als het regent. Allemaal kwesties van leven of dood, lijkt het wel. Zo voelen ze het ook. Want ze hebben hart voor hun werk.

Voor het management en voor de besturen is er werk aan de winkel: stroomlijnen die boel! En gezamenlijk een fatsoenlijk ICT-bedrijf inschakelen, want praktisch alle scholen kampen met dezelfde automatiseringsvraag dus die kan snel en goedkoop worden opgelost. En als ze hun 40 weken x 60 uur = 2400 uur nou eens over het jaar zouden verspreiden, hadden ze helemaal niet te klagen. 48 weken x 50 uur is ook 2400 heb ik vroeger op de lagere school geleerd. En ze krijgen allemaal toch zeker dik onderbetaald voor een 36-urige werkweek, waar ze dan ook nog ATV op krijgen. Dus waar klagen ze over.

Gelukkig is het nu weer vakantie. Dan hebben ze straks in september weer iets te vertellen op feestjes. En kunnen ze toeleven naar de herfstvakantie.

Wesley, de Musical

Hoewel het Nederlands elftal er niet in geslaagd is wereldkampioen te worden, zijn allerlei initiatieven die wegens de nakende overwinning op touw waren gezet, niet meer af te gelasten. De inhuldiging met grachtentocht was er een voorbeeld van, maar naar nu blijkt kan ook Wesley, de Musical niet meer worden geannuleerd. “De investeringen zijn veel te groot geweest”, verklaarde Bart L. Verleiden van het gelijknamige Evenementenbureau gisteravond in TRL Avenue. “Niet alleen de muziek is gecomponeerd. Zelfs de decors zijn gebouwd: een compleet stadion met op de achtergrond de Tefalberg, waar we gelukkig een sponsor voor konden vinden. Wij kunnen gewoon niet meer terug.”

Het Nieuw Humoristisch Front wilde er meer van weten en belde de succesvolle talkshowhost en producent. Onze anchormen vroegen hem het shirt van het lijf.

Verwachten jullie dat er genoeg belangstelling is voor zo’n megaproject?
“Nou, dat zal hoogstwaarschijnlijk wel lukken. Jan Smit is bezig de teksten te schrijven en hij zal ook de hoofdrol voor zijn rekening nemen. En er komt ook een Italiaanse versie in de Scala van Milaan met Andrea Bocelli als Wesley. Dan is succes gegarandeerd. En voor het voetbaltechnische gedeelte hebben wij advies ingewonnen bij niemand minder dan Johan Cruijff, die er overigens van overtuigd is dat we vanaf de generale repetitie de finale gemakkelijk kunnen winnen. Als we tenminste maar wat aanvallender en aantrekkelijker gaan spelen, en daar hebben wij wel oren naar.”

Jan Smit is wel een opmerkelijk keuze. Speelt Jolanthe ook een rol in de musical?
“De rol van Jolanthe zal worden vertolkt door Susan Boyle. Die heeft volgens Jan Smit niet alleen de looks, maar ook de ideale stem.”

Wanneer gaat de musical in première?
“Nog voor de jaarwisseling worden de rode lopers uitgerold. Als de productie inderdaad zoveel succes heeft als wij verwachten, komt er ook een miniversie voor scholen. Kabouter Wesley, de Musical. Daarmee komt er eindelijk een goed vervolg op de onder schoolverlaters nog altijd vaak gespeeld Pudding Tarzan. We hebben zelfs even met de gedachte gespeeld Wesley, de Musical uit te brengen onder de naam Pudding Tarzan 2.”

Apologies

To all our international (business) relations: please accept our apologies!
This was not meant to be. We really didn’t want this to happen. Yes, we supported our national football team from scratch. We already started on May 20 2010 with one orange pennant in our cartoon, doubling the festoons up week after week up to 256 last thursday, just to create an atmosphere of honest pride and chauvinism to be able to win and cheer together. We rehearsed our national anthem night after night with hand on heart, all this, because we hoped that our star players world astonish the world with their skills and team spirit. But they let us down. And they let you down. They were a disgrace. Not only for Dutch football, but to our nation. Please don’t blame their behaviour on us. This is not what we wanted. We really couldn’t help it. Wir haben es nicht gewusst.



Of course you are right: we could have known. Four years ago they did exactly the same thing against the Portuguese in the semi final. But we honestly thought that with a new coach and a number of fresh players they would mend their ways. We expected them to see the light and convert themselves to honesty and superb soccer. Unfortunately we were wrong.



The Dutch soccer team behaved like a herd of bull cattle. As soon as they noticed they were poor players compared to their opponents they started a stampede trying to hurt and injure everything that didn’t wear an orange outfit. That this was a poor strategy, especially against the experienced toreadors from Spain, is the ultimate proof of the Dutch stupidity. The bull will never stand a chance in the arena. That the fight lasted so long was due to the leniency of the referee, who should have expelled half the Dutch team before half time. Moreover not only the football players but the Dutch press as well make a lot of hullaballoo over a corner they should have got and over the Spanish players who constantly asked the arbiter to pull a yellow card after the bad fouls of the Dutch. They forget the Dutch themselves in their behaviour constantly asked to get red.

Please accept our apologies. We are not like that, nor is our nation. Only a mere million Dutchmen will visit the honouring of the players and their triumphal procession through the Amsterdam canals. Many more are indifferent and we know a few who would be glad if they sank and drowned.

With kind regards,

The New Funny Front
Little Marc & Dik Huubke

Vive le geus

Was die Mannschaft schafft, schafft man nicht so einfach. Maar nu hebben ze ons lelijk in de steek gelaten. Want tegen de moffen hadden we ons wel op kunnen peppen. Maar nu moeten we al die mooie vakanties aan de Spaanse costa’s vergeten en terugvallen op het oude repertoire uit de 80-jarige oorlog.

Gelukkig zijn wij volledig gefocust op de flow. We hebben er daarom het geuzenliedboek op nageslagen. En wat blijkt: zelfs ons volkslied is een regelrechte aanklacht tegen de Spanjolen. “De koning van Hispanje heb ik altijd geëerd” is enkel een manier om eufemistisch te zeggen “Maar nu niet meer!” Wat dat betreft hebben we natuurlijk gewoon Duits bloed!

Het volgende lied blijkt erg goed te voldoen als het begeleid wordt door vuvuzela’s:

EEN LIEDEKEN GEMAECT BY M. ARENT DIRCXZ. VOS, IN ZIJN LEVEN PASTOOR INDE LIER
Op de wijse: Bedructe hertekens, etc.

Slaet op den trommele van dirredomdeinne,
Slaet op den trommele van dirredomdoes,
Slaet op den trommele van dirredomdeine,
Vive le geus, is nu de loes.

De Spaensche pocken, licht als sneeuw vlocken,
De Spaensche pocken, loos ende boos,
De Spaensche pocken, onder spaus rocken,
De Spaensche pocken, groeyen altoos.

De Spaensche inquisitie, voor Godt malitie,
De Spaensche inquisitie, als draecx bloet fel,
De Spaensche inquisitie, ghevoelt punitie,
De Spaensche inquisitie, ontvalt haer spel.

Nog meer munitie vindt u in het Geuzenliedboek.

En de Tour de France winnen we ook!!

Over voetbal en de hormoonhuishouding

“Het hormoon oxytocine geldt als ‘vloeibaar vertrouwen’ en het knuffelhormoon bij uitstek. Maar oxytocine kan ook leedvermaak en misschien agressie veroorzaken”, liet Ellen de Bruin afgelopen zaterdag boven haar artikel Het leedvermaakhormoon in het wetenschapskatern van NRC-Handelsblad afdrukken. Bij het artikel staat een foto van een voetbalstadion. De stand in een wedstrijd tussen Oxito en Testos is zogenaamd 5-4. Tussen de reclameborden is een billboard van Oxytocine geplaatst. De foto is fake. Maar ook wat de wetenschappers in het artikel te berde brengen, klopt van geen kanten. Het Nihuf heeft er onderzoek naar gedaan. En het zit zo.

In onze moderne gefeminiseerde samenleving hebben mannen hun testosteron keihard nodig. Zoals algemeen bekend verhoogt voetbal kijken en daar flink bier bij zuipen de testosteronspiegel aanzienlijk. Echte mannen houden daarom van voetbal En het is niet toevallig dat in de voetbalsport homoseksualiteit nauwelijks voorkomt, al lopen er tegenwoordig wel veel mietjes op de velden rond die voor de wedstrijd uren in de spiegel kijken of hun kapsel wel goed zit. Ook de aloude balverliefdheid is puur een kwestie van testosteron: vrouwen kunnen dan ook niet pingelen.

Om een en ander wetenschappelijk vast te stellen, heeft het Nihuf een dubbelblinde proef uitgevoerd. Het resultaat was zeer onrustbarend. Bij wijze van test heeft Little Marc, die van nature toch al niet zo veel om voetbal geeft, lang niet alle wedstrijden gekeken. Dik Huubke wel. Zijn borsthaar is gegroeid, zijn baardgroei is niet te stuiten, maar hoe anders is het met Little Marc gesteld.

Zijn borsthaar heeft zich tot de schaamgrens teruggetrokken. Toen hij zich onlangs gewoontegetrouw wilde gaan scheren, wat al dagen niet nodig was, begon hij spontaan met zijn oksels om zich daarna snel op de bikinilijn te concentreren. Bij Doctor Phil en Oprah huilt hij dozen vol tissues nat. En hij rookt tegenwoordig met z’n pink omhoog. Toen Dik Huubke zich bukte om ruim voor de wedstrijd tegen Slowakije een krat bier binnen handbereik te plaatsen, zat Little Marc ineens ongegeneerd naar zijn bouwvakkersdecolleté te lonken. En z’n auto zit ook al in elkaar, want waar een echte kampsjaak z’n Amerikaan met dubbelassige Tabbert erachter met twee vingers in de neus kan inparkeren, lukt het Little Marc niet eens meer z’n Smartje schadevrij met één wiel op de stoep te zetten. Tot overmaat van ramp wil hij tijdens Nederland-Brazilië met vriendinnen naar de Ikea om na de keukenafdeling te gaan theeën in het gezellige restaurant en dan nog even bij de Trendhopper binnen te lopen voor die prachtige pluche-collectie en die heerlijke geurkaarsjes, beweerde hij vanmiddag met een ongekend hoog stemmetje.

De redactie van dit blog vroeg Dik Huubke om commentaar. “Z’n piemel is geslonken tot maatje clit”, baste het heerschap. “Waarschijnlijk krijgt hij ook tieten. Ik mag wel oppassen, want anders vergrijp ik me aan hem na de overwinning op Duitsland of Argentinië. Misschien vraag ik hem wel ten huwelijk!”

Open brief aan de koningin

Hare Majesteit de Koningin
p/a Kabinet der Koningin
Postbus 20016
2500 EA Den Haag

Boxtel, donderdag 24 juni 2010

Betreft: open sollicitatie

Majesteit,

Toen wij in afwachting van de voetbalwedstrijd van vanavond al vroeg in de middag naar het café togen, ontstond daar al gauw een levendige discussie over de politiek. Vooral het verloop van de informatie moest het ontgelden. Het loopt voor geen meter op deze manier. Er moet veel meer over de flanken worden gespeeld, riep ome Karel, die alles altijd op voetbal betrekt. Natuurlijk niet, riep Bep, die als barvrouw gewend is haar mondje te roeren: het moet door het midden.

Het werd een geweldig gekrakeel, waarin wij, als verstandigste lieden in het gezelschap, voortdurend om het hardst riepen dat het volk op deze manier buitenspel staat. Doe het dan lekker zelf, als je het zo goed weet, zei ome Karel. Waarom schrijf je geen brief aan de koningin, zei Bep, om je aan te bieden.

Het oorverdovende gelach verstomde onmiddellijk toen wij om pen en papier vroegen. Dat was nergens te vinden, maar gelukkig had Speedy Peter een laptop in zijn leasebak liggen. Hij is vertegenwoordiger en hij zat zogenaamd in de file. Een printer hebben we ook niet, en ook geen envelop of postzegels trouwens, en omdat er haast bij is – zo meteen begint Slowakije-Italië – zetten we de brief nu maar op ons blog. Dan ziet u hem vast wel en u hoeft maar even op 'reacties' te klikken om onze afspraak te bevestigen.

Waar het op neer komt is dit: die Rosenthal levert zijn opdracht natuurlijk binnen een paar dagen in. Dat wordt niks. En wij willen het graag overnemen. Dan zullen wij die fractieleiders wel eens informeren hoe het volk erover denkt. Ze moeten verdorie om tafel en dan als de donder een kabinet samenstellen dat alles gaat uitvoeren waar ze het onderling over eens zijn. Bij meningsverschillen doen ze het gewoon volgens meerderheid van stemmen. En als ze er dan nog niet uitkomen, kunnen ze ons altijd bellen.

Uiteraard zijn wij altijd bereid om onze sollicitatie mondeling toe te lichten. Schikt het u maandagmiddag? Laat ons even weet waar u voetballen kijkt, dan komen wij ook. We brengen zelf wel een paar kratjes oranjeboombier mee.

Met de meeste hoogachting,

Namens het Nieuw Humoristisch Front en alle aanwezigen in Café De Sport,

Little Marc en Dik Huubke,

P.S. Kunt u misschien aan Máxima vragen om maandagmiddag zo’n Bavaria-jurkje aan te trekken? Bij voorbaat dank.

Modellen gezocht voor voetbalcampagne

De afgelopen maanden dreigden donkere donderwolken het Nieuw Humoristisch Front in de slagschaduw van de financiële crisis te stellen. Met de aanstelling van een nieuw stichtingsbestuur gloort er echter weer daglicht. Slagvaardigheid, de schouders naar achter en alle borsten dezelfde kant uit zijn volgens zegsman S. Winkels, die deze week benoemd is tot voorzitter van de Raad van Bestuur, vanaf heden weer het devies. Sterker nog: het front start onmiddellijk met een nieuwe reclamecampagne rond het WK-voetbal.

“Nee, nee, geen jurkjes”, zegt Winkels desgevraagd. “Wij hebben geen behoefte aan babes die jurkjes dragen. Wij zijn er echter van overtuigd dat onze actie nog veel meer opzien zal baren. Voor de details moet ik u echter verwijzen naar Little Marc en Dik Huubke, die opdracht hebben gekregen onze ideeën nader uit te werken. Ik kan alleen verklappen dat het om een compleet nieuw concept gaat.”

De secretaresse
Het blijkt echter niet eenvoudig Little Marc en Dik Huubke aan de lijn te krijgen. Sinds de reorganisatie worden ze afgeschermd door dusdanig dominante secretaresse dat de redactie van dit blog zich in de vreemdste bochten moet wringen om contact te maken.

“Niet doen. Dat kietelt”, horen we haar giechelen voordat ze streng “Nieuw Humoristisch Front, met Marlies, waarmee kan ik u van dienst zijn?” zegt.
“Little Marc heeft me gevraagd terug te bellen. Kunt u me even doorverbinden?”
“Met Dik Huubke”.
“Wij zijn op zoek naar Little …”
“Little Marc is aan het naaien. Die kan ik nu niet storen.”
“Uh ...?”
“Ja, inderdaad. Met onze nieuwe assistente. Een PBD-secretaresse. Daar hebben we tenminste iets aan.”
“Praktijk Diploma Boekhouden??”
“Hoezo boekhouden? PBD, zeg ik. Een hele aardige platinablonde d.., ach man, ik hoef jou helemaal niet te woord te staan. Ben ik nou zo …”

Stretchstof
Bijna wordt de verbinding verbroken, maar na wat sussende woorden onzerzijds vertrouwt Dik Huubke ons toe dat er op de burelen van het Front nijver wordt gewerkt aan designsetjes.

“Heel simpel. Wij hebben onze beste cartoons uitgeprint op transparante stretchstof. Marc heeft de ontwerpen gemaakt en nu worden de prototypes van de diverse slips, strings en shorts met de hand op ideale 90-60-90 maten van ons model gemaakt. En dat is nog een heel gedoe met al die rondingen. Aan de bijpassende push ups, half curves, bodysuits en jarretelgordeltjes zijn we nog niet eens toegekomen. Het is een heel precies werkje. We willen de cartoons zo groot mogelijk afbeelden, maar we mogen uit kostenoverwegingen slechts een minimale hoeveelheid stof gebruiken.”
“Wij dachten dat er deze week recepten van Japanse hapjes op het blog zouden verschijnen?” brengen wij geschokt te berde.
“Daar kom ik helemaal niet aan toe. Teriyaki of Yakiteri van Knorr. Zet dat maar op de site.”
“Als je nou dat bandje niet even komt vasthouden, vlieg je eruit!” horen we Little Marc op de achtergrond vloeken.

“Peep, peep, peep”, showt onze smartphone.

Auditie
Navraag bij S. Winkels levert alleen nog op dat het Nieuw Humoristisch Front een vliegtuig vol modellen naar Zuid-Afrika wil charteren om daar in passende kledij cartoonsetjes in de stadions uit te delen. Amateurmodellen (18+) die willen auditeren voor dit glamourbestaan worden opgeroepen zich zo snel mogelijk via dit blog aan te melden. Stuur je dan wel een foto mee waarop je maten goed uitkomen? Wij nemen zo snel mogelijk contact met je op.

Witteman grote verliezer Tweede Kamerverkiezingen

Zoals gebruikelijk bij verkiezingen was gisteravond laat op televisie een slotdebat gepland. Paul Witteman leidt daarin de laatste jaren altijd het gesprek. Hij stapelt sneer op sneer, speelt de lijsttrekkers tegen elkaar uit en stimuleert vooral dat ze door elkaar praten, want dat levert leuke televisie op. Gisteravond echter was er geen enkele democratische vertegenwoordiger die op kwam dagen. Alleen Geert Wilders, de grote winnaar, maar zijn partij kan moeilijk tot de democratische bewegingen worden gerekend, want bij de PVV is Wilders wil wet en is er geen enkele democratische controle op zijn beleidsvoornemens.

Overigens waren er behalve Witteman meer verliezers gisteren. Vooral voor de opiniepeilers moet de uitslag een enorme klap zijn geweest. Ze hebben er wekenlang op een groteske manier naast gezeten. Wat dat betreft heeft alleen het Nieuw Humoristisch Front aan de verwachtingen voldaan. De prognose van de vandaag te publiceren blogtekst die gisteravond werd gegeven, blijkt vrijwel woordelijk bewaarheid te worden. En de cartoon is zelfs precies hetzelfde.

Eén lichtpuntje willen wij nog wel toevoegen. De uitslag van gisteravond is een zegen voor de secularisatie. De verzuiling in omroep- en onderwijsland kan nu definitief in de geschiedenisboekjes worden opgeborgen.

Die 32-31 is nog tot daar aan toe. Die 21 van Jan-Peters Appel zijn opmerkelijk. Maar die 24 …

Definitieve voorlopige prognose

Dit blog verschijnt altijd op donderdag, direct na de distributie van Brabants Centrum, het weekblad waar de cartoons van het Nieuw Humoristisch Front in verschijnen. Vanavond wagen we ons echter aan een prognose. Het is allemaal nog niet helemaal zeker. Er kan hier en daar nog een cijfertje veranderen. Maar waarschijnlijk komen blogtekst en cartoon hier op neer.

Die 31-31 is nog tot daar aan toe. Die 21 van Jan-Peters Appel zijn opmerkelijk. Maar die 22 of 23 …

Pandemonium

Wij weten het niet meer. Dat komt omdat de lijsttrekkers van de verkiezingen een X-factorspelletje maken en daar houden wij niet van. Balkenende vertelt bij Boulevard hoe hij elders zo gevat uit de hoek kwam en deelt een vat bier uit bij een studentenvereniging. Femke is niet zo aardig; die deelt liever knietjes uit en wordt daar door niemand op aangesproken en mag aan tafel bij Matthijs zelfs een paar minuutjes formeren. Rutte schurkt zich opzichtig zo dicht mogelijk tegen de PVV aan en Blonde Geert probeert plotseling redelijk over te komen. Emile Roemer blijkt een begenadigd moppentapper. En de eens zo veelbelovende Cohen blijkt bij journalistieke overhoringen te stamelen als een schooljongen die z’n huiswerk niet heeft gemaakt. Ook Pechtold, misschien wel het intelligentste jongetje van de klas, komt in de blokjes van dertig seconden die de politici in de media vergund zijn nauwelijks uit de verf. Het is één groot pandemonium geworden van door elkaar kwekkende boze geesten. En weet u wat het ergste is: het gaat helemaal niet om de lijsttrekkers. Het gaat om de programma’s en de ideologie van de partijen. En daar horen we niks van.

Via het internet wat informatie vergaren dan maar?

• Het CDA opent de site met “Nederland kan op ons rekenen” en begint vervolgens meteen over de verkiezingsgadgets.
• De PvdA is blijkens de website nog niet helemaal uit de cijfers die bij het programma horen, maar dat zal niet lang meer duren, want “Iedereen telt mee”.
• De Socialistische Partij haalt er ook op het web de spons over en laat ons filmpjes terugkijken van de roemruchte Roemer-optredens in de media.
• De VVD wil orde op zaken stellen en roept: “De Nederlandse economie kan wel wat VVD gebruiken”.
• De PVV laat vooral foto’s van Wilders zien en wijst erop dat ze niet xenofoob of racistisch zijn, wat dan tenminste nog nuttige informatie is, want meestal wekken ze een geheel andere indruk.
• GroenLinks is klaar voor de toekomst (“Als we nu werk maken van duurzame energie, dan zijn kolen- en kerncentrales helemaal niet nodig”) en blijkt op het web veel groener dan de praatjes van Femke op televisie doen vermoeden.
• De Christenunie racet met Rouvoet.
• En volgens D66 heeft ons land, althans dat dwingt de pop up waar de site mee opent ons te lezen, keuzes en leiderschap nodig.

Op de achterkant van de kandidatenlijst staan nog negen partijen, maar die kan een zinnig mens al helemaal niet in overweging nemen. De dieren en de gereformeerden zullen misschien nog wel wat zeteltjes halen, maar dat blijft gerommel in de marge.

Kortom: wij weten het niet meer. Het lukt maar amper om er grappen over te verzinnen.

Een wonder

Wie in exotische oorden komt, ziet het nog wel eens: de vrouwen doen de was in de rivier. Een prachtig tafereeltje voor het fotoalbum. Zo krijg je de was natuurlijk niet echt schoon, maar je hoort hen niet klagen. Voor opzichtige ontevredenheid moet je rijk zijn en in luxe baden. Dan is er niks goed of het deugt niet.

Wanneer mensen de was zijn gaan doen, weet ik niet. Maar ook hier konden ze er lange tijd helemaal niets van. Ooit, heel lang geleden, was er in deze contreien eens een magiër die wonderen kon verrichten. Althans hij knoeide met witte wijn, zo wil het verhaal, en hij kreeg de bloedvlekken vervolgens niet uit zijn tafelkleedje. Maar van hem hoorde je geen klacht. Sterker nog: het heugelijk feit werd, nadat hij het op zijn sterfbed had opgebiecht, voortaan jaarlijks gevierd, waarbij de bloeddoek aan den volke werd getoond. En dat doen ze in Boxtel zo’n zevenhonderd jaar later nog steeds op de eerste zondag na Pinksteren. Er wordt op die dag een processie in het stadje gehouden, waar het publiek van heinde en verre op af komt. Vooral als het gaat regenen is het een adembenemend schouwspel waar je Adam en Eva bijvoorbeeld onder een Heineken-paraplu kunt zien schuilen. Terwijl de aartsengel met zijn vlammende zwaard, die hen eerder nog achterna zat, in het café aan de toog hangt.

De tijden zijn veranderd al zijn de wonderen de wereld nog niet uit. Maar een volautomatische wasmachine en hoog-technologisch waspoeder helpen niets tegen chagrijn.

Te voet tussen verbeelding en werkelijkheid

Of het nou om beeldende kunst, literatuur of drama gaat, de ware wandelliefhebber moet er voor in Boxtel zijn. In het bekende kunstenaarsdorp kolken de artistieke ambities zoals het water kabbelt in de meanders van de Dommel, die in het recente verleden eerst zijn rechtgetrokken en nu weer zijn kromgeluld. Zelf lopen we nog al weg met de schilderijen van Marc Schoenmakers en de schrijfsels van Huub van Dongen, maar Boxtel heeft veel meer te bieden. Kunstlicht houdt er elke twee jaar een atelierroute. De Heemkundekring heeft er een Hendrik Verhees en een Historische As Wandelroute uitgezet. En het BOXtheater laat het publiek ieder jaar van de ene naar de andere locatie wandelen om op één avond verschillende eenakters te kunnen bekijken.

BOXtheater is in 1987 opgericht onder de naam Zipzop. Het is een amateurtheatergezelschap, maar ze krijgen echt alles voor elkaar. Nadat ze in 1995 hun naam afleukten, startte het acteurscollectief in 1998 met de productie van theaterwandeltrajecten. Helemaal origineel was dat concept niet. Theatergroep Bint, een ander, inmiddels ter ziele gegaan, Boxtels gezelschap, ging BOXtheater voor, maar die hadden het ook weer afgekeken en BOXtheater maakte er een unieke traditie van.

Tegenwoordig wordt Boxtel in de weken dat de voorstellingen van BOXtheater zijn geprogrammeerd overspoeld door theaterliefhebbers uit alle windstreken. En dat is geen wonder, want BOXtheater brengt toneel op topniveau, de wandelingen zijn steevast erg aantrekkelijk en tijdens de voorstelling kom je op plekjes in Boxtel, soms in huizen, soms in tuinen of stallen, maar altijd op locaties waar gewone stervelingen anders nooit binnen zouden mogen. Fantastisch, zult u denken, maar er zit natuurlijk een keerzijde aan de medaille. De kaartjes zijn ieder jaar opnieuw binnen de kortste keren hartstikke uitverkocht.

Laatste plaatsen nu vanaf € 1000!

Het NIHUF zou het NIHUF niet zijn als we daar niet iets op hadden gevonden. Als u op de gebruikelijke verkooppunten (Boekhandel Elckerlijc en de prachtige website van BOXtheater) niet meer terecht kunt, neemt u gewoon via dit blog even contact op met Little Marc & Dik Huubke. Vanaf € 1000, exclusief reserveringskosten, regelen zij voor u de beste zitplaatsen langs de wandelroute, inclusief een consumptie bij de verzamelplaats, in dit geval Café ’t Renpaard. Als u er op staat ook de voorstellingen te zien, nemen zij bovendien contact op met het bestuur van BOXtheater met het verzoek er, koste wat kost, een stoeltje bij te mogen zetten. Overigens kunt u kaartjes die u over heeft ook zelf via het NIHUF te koop aanbieden of retourneren via de verkooppunten. Misschien helpt dat ook.

Woordenwichelaars

Het lijkt soms wel op een discussie tussen gelovigen en atheïsten.

“God bestaat, want dat heeft hij zelf gezegd.”
“Dat is een cirkelredenering. Hij bestaat niet.”

Men moge toch aannemen dat als een entiteit iets kan zeggen, dat die entiteit dan bestaat. Zeker als ie zegt dat ie bestaat. Een beetje zoals in het Descartiaanse “cogito ergo sum” (ik denk dus ik besta). Het is dan ook geen cirkelredenering en de conclusie van de tweede spreker, is al helemaal geen geldige conclusie.

Waar het om gaat, is dat iedere waarneming van Gods uiting-dat-hij-bestaat in twijfel getrokken hoort te worden. Gelovigen beweren dat de bijbel Gods woord is en het klopt waarschijnlijk echt wel dat in dat boek wordt beweerd dat het Gods woord is, maar in boeken wordt van alles beweerd. Het bewijst niets. Maar dat wil natuurlijk nog niet zeggen dat God níet bestaat.

“Al die mensen die erin geloven, zijn toch niet gek”, zegt de populist.
“Er moet toch iets zijn”, doet de meerderheid zelf een duit in het zakje.
“Je kan maar beter wel geloven en bidden”, zegt de pragmaticus. “Baadt het niet dan schaadt het niet, placht Archimedes te zeggen als hij weer eens in zijn hottub zat, en áls God bestaat verdien je er zonder al te veel moeite een eeuwig leven mee.”

Tot nu toe beschreef het NIHUF alleen de feiten. Nu wat emotie: kots- en kotsmisselijk wordt het NIHUF ervan. En doodmoe. We kunnen geen “Pap” meer zeggen. Kijk om je heen. Onderzoek wat je waarneemt. Probeer verklaringen te vinden. Maar kom dan niet met iets op de proppen wat volstrekt geen verklaring biedt en al helemaal geen oplossing. “God heeft de wereld geschapen” is een even domme dooddoener als “Merlijn heeft het allemaal getoverd”. Een eeuwig leven (met of zonder rijstepap van zilveren bordjes) is nog oneindig veel ongeloofwaardiger dan een lang weekend van anderhalve eeuw.

Waar de cirkelredenering van de gelovigen altijd op neer komt, is “ik geloof, dus ik geloof”. Tussen premisse en conclusie vormt zich een enorme omhaal van woorden en bezwerende gebaren. Theologie, poëzie en dramaturgie. Het is allemaal woordenwichelarij. En de logica slaagt er niet in de verklarende suggestie te temmen, die van woordenbrij en rituelen uitgaat.

Om even terug te komen op de openingszin: politiek en media voeren allerlei discussies op dezelfde manier. Althans, daar lijkt het op.

Neem nou de discussie over de CO2-uitstoot, de opwarming van de aarde en de energiecrisis. In de media wordt de indruk gewekt dat wetenschappers geloven dat door de verbranding van fossiele brandstoffen meer koolstofdioxide (CO2) in de atmosfeer komt en dat daardoor de aarde opwarmt. Er zijn ook ongelovigen die dat niet geloven. In de uitwisseling van argumenten wordt beweerd dat de overgrote meerderheid van de wetenschappers op diverse VN-conferenties de hypothese ondersteunt dat CO2-uitstoot tot klimaatverandering leidt. Populisten geloven in dit geval opmerkelijk genoeg niet in het gelijk van autoriteit en meerderheid. Terecht, want de redenering klopt niet. En daar trekken ze vervolgens ten onrechte de conclusie uit dat de klimaatverandering niet door de mens wordt veroorzaakt. In het rapport van de Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) zijn wat fouten ontdekt, dús het rapport deugt niet en het panel is niet onafhankelijk. En zo buitelt de ene drogreden over de andere, liefst in oneliners en soundbytes, want op nuancering en heldere argumenten zit de kijker niet te wachten, denken Matthijs van Nieuwkerk en zijn companen.

Zelfs de rituelen zijn vergelijkbaar. Gelovigen organiseren allerlei vieringen, zoals alternatieve-energiefietstochten. Ongelovigen zoeken houvast bij autoraces en SUV’s. Pragmatici zeggen om de milieubeweging nog meer op de kast te jagen dat kernenergie een oplossing biedt voor alle problemen of willen CO2 in de grond opslaan, wat uiteraard panische reacties oplevert, want als er ooit ergens een grote concentratie kooldioxine (echt waar, ik heb het zelf horen zeggen!) vrijkomt, stikt iedereen in de wijde omgeving. Maar dat gebeurt natuurlijk nooit, want de opslag heeft het eeuwige leven, denken de voorstanders.

Het gelul is oorverdovend zwakzinnig. En leidt tot helemaal niets. En toch is de situatie heel simpel. Laten we de emoties weer even laten voor wat ze zijn en ons beperken tot de feiten.

1. Gebruik van fossiele brandstoffen leidt tot CO2-uitstoot.
2. In een gesloten systeem houdt een gasmengsel dat bestraald wordt met zonlicht meer warmte vast naar mate de concentratie CO2 hoger is.
3. De aardatmosfeer is geen gesloten systeem en er spelen nog allerlei andere zeer complexe mechanismen, maar zeker is dat de afgelopen 150 jaar de CO2-concentratie aanmerkelijk is gestegen en dat wereldwijd ook de temperatuur stijgt.
4. Grappenmakers, waar wij ons niet mee willen identificeren, mogen er mee spotten en hun verlangen naar mooi voorjaarsweer bejubelen, maar anders dan aan de meeste veranderingen zitten aan klimaatsverandering allerlei nare consequenties vast die we heel evident niet moeten willen.
5. Nu weten we natuurlijk nog niet helemaal zeker of die klimaatsverandering wel bestaat en als ie bestaat dat ie dan van de CO2-uitstoot komt, maar daar zijn op zijn minst een aantal aanwijzingen voor.
6. Bovendien raakt de fossiele brandstof op.
7. Uit 5 en 6 kunnen we concluderen dat we er verstandig aan doen andere energiebronnen te zoeken om ons luxe leventje in stand te houden.

Veel helderder kunnen we het probleem toch niet schetsen. Nu alleen nog een oplossing.

We kunnen in de komende vijftig jaar misschien één of twee kerncentrales bouwen in Nederland, maar het moge duidelijk zijn dat dát niet erg opschiet. Kleinschalige individuele oplossingen hebben veel meer groeipotentieel, zoals de mobiele telefoon en de pc de afgelopen twintig jaar hebben bewezen. Voor betaalbare, handige zonnecellen bestaat een miljardenmarkt. Desnoods zetten we de rand van het balkon vol miniwindmolentjes, zodat we iedere dag feest hebben. Maar laten we in godsnaam ophouden met het gelul en allemaal de neuzen de goede kant uitsteken.

Overigens is het NIHUF tegen subsidiëring van de aanschaf van zonnepanelen. Dergelijke subsidies maken van bestaande producten een melkkoe voor de leverancier, waardoor de ontwikkeling van nieuwe producten stagneert. Pomp dan liever geld in research & development. Want we hebben allemaal baat bij beter.