De allerbeste wensen

“Gelukkig Nieuwjaar” of “De beste wensen” is zo afgezaagd. Als u een originelere wens wilt, kunt u op dit blog terecht.

We beginnen met enkele prenieuwjaarswensen, voor oudejaarsavond, en zullen één en ander in de loop van de week aanvullen.

1. Moge de oliebollen en de champagne u wel bekomen.
2. Moge u de jaarwisseling in gepaste dronkenschap passeren.
3. Veel plachutta’s en novotny’s.
4. “Jacquardweefsel” met de q op drie keer de letterwaarde en 27 keer de woordwaarde voor het geheel.
5. Veel wind in de zeilen. Vooral ook bij de jeugdzorg en voor Laura.
6. Weinig geluk in het spel.
7. Een mooi nieuw decennium.
8. Dat we voortaan verschoond mogen blijven van lariekoekerige kerstredes van de koningin. Voor dit soort nonsens zou Balkenende af moeten treden. En dat hij daar snel toe gedwongen wordt.
9. Dat we voortaan ook op zaterdag- en zondagochtend en vooral op feestdagen normale nieuwsuitzendingen van de NOS mogen krijgen, bijvoorbeeld als er een aanslag is gepleegd op een KLM-Delta toestel waar CNN een hele nacht over uitzendt termijl er in Nederland tot het kerstweekend voorbij is hooguit een regeltje op teletekets pleegt te worden gepubliceerd. En daarna iedere dag het hele journaal. Wat een amateurs!!
10. Glukkig nie waar!
11. Een aandachtig en aardachtig 2010.
12. Harde heelmeesters!
13. Leve de republiek!
14. Wakker en fris beginnen. Dan loopt het geld vanzelf binnen!
15. Elfsteden toch nog!

Weeralarm: kerstnacht overal geannuleerd!

De situatie in Nederland is zeer nijpend. Zowel het KNMI als de ANWB heeft een weeralarm afgekondigd: het wordt vanavond extreem glad. Vooralsnog slaan de burgerlijke autoriteiten het dringende advies om binnen te blijven in de wind, maar gelukkig heeft de Nederlandse Synode van Kerken ingezien dat een kerstviering onder deze omstandigheden volstrekt ongepast is. In het hele land zijn alle diensten geannuleerd.

Een woordvoerder van het episcopaat verklaart desgevraagd dat Jezus zelf heeft ingegrepen. “Hij acht het niet opportuun om bij ijzel voor de 2009e keer ter wereld te komen en slaat daarom een jaartje over. Daarmee is een unieke situatie ontstaan. Wij hebben ons daar als kerkelijke instanties bij neer te leggen. Of Pasen en Pinksteren in 2010 nu wel door kunnen gaan, is nog niet bekend; misschien moeten we beide feesten provisorisch vieren op één dag. Veel erger is dat in sommige buitenlanden tot onze spijt de kerstviering wel doorgaat: dat getuigt niet alleen van een groot gebrek aan solidariteit met het Nederlandse kerkvolk, maar is ook een teken aan de wand. De goddeloosheid gaat tegenwoordig zo ver dat zelfs Gods woord niet overal meer vanzelfsprekend wordt aanvaard. Nooit eerder in de kerkelijke geschiedenis is de kudde zo ver afgedwaald.”

Hoezeer de herderlijke ambtsdrager daarmee de spijker op de kop slaat, blijkt wel in het katholieke Boxtel. Weliswaar zit daar het CDA op belangrijke posten in het college, maar desondanks weigert de gemeentelijke overheid de burgerlijke activiteiten in de kerstnacht te staken. “Wij hebben geen keus”, verklaart burgemeester Van Beers. “Contract is contract. De kunststofkunstijsbaan blijft open net als de oliebollenkraam. En ook politie en brandweer zullen zo nodig uitrukken. Alleen de vuilophaaldienst hebben we morgenochtend opgeschort.”

Intussen wordt de bewoners wel dringend verzocht het plastic uit het huishoudelijk afval apart te houden. Van Beers: “Dat wordt bij de eerst mogelijke gelegenheid in 2010 opgehaald. We hebben het dringend nodig om de kunstijsbaan klimaatneutraal te houden. Anders lopen we het risico nooit meer normaal kerstmis te kunnen vieren.”

Nationaal dictaat

We lezen het dictaat eerst in zijn geheel voor. Daarna zin voor zin, langzaam en in stukjes, waarna iedere zin nogmaals in zijn geheel wordt herhaald. Gaat u er maar even gemakkelijk voor zitten.

1. Nu de gletsjers van de Hardanger Vidda via Oost-Groningen tot in Brabant zijn doorgedrongen, mogen we met een gerust hart veronderstellen dat de klimaatconferentie in de Deense hoofdstad Kopenhagen, waar recentelijk diplomaten van heinde en verre om de onderhandelingstafels zijn neergestreken, bijzonder succesvol zal worden afgerond.
2. Geheel anders is het gesteld met de vaccinatieplicht: wie goed Nederlanderschap wil tonen, zal eraan moeten geloven, anders zullen de ruimingen van mens en dier exponentieel toenemen tot een nimmermeer te stuiten euthanasiecarrousel, zoals de boerenstand nu door schade en schande moet ervaren.
3. Hoogzwangere geiten worden met gezwinde spoed in speciaal voor hen gefabriceerde destructoren doorgedraaid; Q-koorts is een zoönose en wordt veroorzaakt door de intracellulair levende, Gram-negatieve bacterie Coxiella burnetii, die lang buiten de gastheer in leven kan blijven.
4. Op de vraag of de politiek door tijdig ingrijpen dit soort massaslachtingen met alle bijkomende diepmenselijke tragiek had kunnen voorkomen, antwoordden zowel het Nieuw Humoristisch Front als diverse minder vrolijk gestemde dierenactivistengroeperingen eerder deze week volmondig ja; Marianne Thieme van de Dierenpartij sprak zelfs van 'dood door schuld'.
5. Het pittoreske Brabantse land dreigt in de nabije toekomst aanzienlijk minder aantrekkelijk te worden nu het weidse weidelandschap in de komende jaren nog nauwelijks schapen of geiten zal accommoderen.
6. Een ruwe telling heeft overduidelijk aangetoond dat de verantwoordelijke politici in deze kwestie gemiddeld 29 fouten per persoon hebben gemaakt; onder den volke is de roep om consequenties luid en duidelijk, want zo gaat het niet langer.

Linkerk(r)ant

De Linkerk(r)ant verscheen vandaag: jaargang 11 nummer 3 van het huisblad van PvdA/GroenLinks in Boxtel. Het nieuwe Koninklijke Shell-logo van GroenLinks werd niet gebruikt, maar wel een oude cartoon van het Nieuw Humoristisch Front.

De blogtekst die bij de cartoon hoort, vindt u hier.

Veel te druk

Het blog van het NIHUF is een week achterop geraakt. Er viel weinig te lachen de laatste weken, want uw eindredacteur had het veel te druk. En hij had nog wel zulke geweldige suggesties van Little Marc gekregen.

Het begon al bij de repetitie. Dik Huubke had het helemaal gehad met de toeters en trompetten. Sex, drugs en rock-’n-roll, daar kwam hij voor. Als zware Kiss-fan, met een kamer vol posters van de bassist tijdens live-shows, speelt hij het liefste met bloed. Na de ontdekking van een vleermuizenval in zijn dakgoot, heeft hij dit najaar nog enkele weken intern gezeten op aanraden van een plaatselijke psycholoog. De therapie had tot opluchting van zijn ouders enig succes, maar nu was het weer helemaal mis. Hij brulde het uit. En dat werd er niet beter op na Little Marc’s commentaar.

“Zeg, Huubke... Wat loop je toch te grunten. Het is maar een muzikale hardcore ontmoeting met een stel hoempapa-gasten hoor. Mettalica deed het ook ongeveer zo. Dat klonk toch best vet. Laten we gewoon zelf ook zo'n taptoepakkie aan trekken. We zien wel waar het schip strand.”
“Nee, jij gaat lekker. Je haar danst!”

En dat was bij Little Marc weer tegen het zere been. Letterlijk. Want normaliter komt de vette naar zweet stinkende lange haardos van deze doorgewinterde rocker enkel in beweging door headbangen. Maar sinds hij bij het crowdsurfen een zware whiplash heeft opgelopen mag hij dit van zijn chiropractor en neuroloog absoluut niet meer doen. Nu is hij dus aangewezen op zijn conditioner.

Het had er alle schijn van dat het helemaal niets werd met dat gezamenlijke concert met de Boxtelse Harmonie Sint Gildenbond. Direct na aankomst in de muziekhal hadden de heren elkaar al bijna bont en blauw geslagen. Little Marc was spinnijdig. Hij liep maar te sjouwen terwijl Dik Huubke zich al drie keer had teruggetrokken om zogenaamd zijn neus te poederen. “Waar plaats ik mijn Marshall-torens op dit veel te kleine podium”, mopperde hij. “Kunnen die gasten met hun toeters niet achter in de zaal gaan zitten? Ik leg namelijk graag hele lange slidings af als ik op mijn knieën een solo ga plukken met mijn tanden.”

Ook Dik Huubke had zich inmiddels verschrikkelijk opgefokt. “Gewoon even je neus ophalen en de handjes laten wapperen, ouwe rukkerrocker”. “Ik heb goddomme een hernia”, zei Little Marc. En toen waren er klappen gevallen. Nog een geluk dat de schmink de verwondingen wel zou maskeren.

Bij de soundcheck met de harmonie liep het helemaal uit de hand. Na één plukje aan zijn Rickenbacker stoven de koperblazers naar de EHBO met onbekende buikklachten. “Wat doet de geschminkte idioot daar op het podium?” riep de dirigent. “Staat ie nog met z’n tong te zwaaien ook. Wat een kwal!”

U begrijpt dat het dak eraf ging. De Gemeenteraad heeft al een onafhankelijke onderzoekscommissie ingesteld om te onderzoeken hoe het zo uit de hand kon lopen. Waarschijnlijk iets met de evenementenvergunningen en een onbegrijpelijk falen van de driehoek. Maar helaas hadden we geen tijd om een fatsoenlijke blogtekst te maken. We moesten namelijk rijmen.

Sint vindt dat rijmen maar flauwekul.
Daarom geeft hij jou een lekkere grote dikke stijve boterletter.

Dat soort werk. En deze week lukt het helemaal niet. Want als je geen bonnetje hebt, moet je je bij iedere winkel de blaren op de tong lullen, anders krijg je je geld niet terug.

Analyse van de onderzoeksgegevens Middelbaar Beroeps Onderwijs

“Kijk eens wat een mooie appels”, zei Little Marc toen we vorige week bij de groentekraam stonden. Het waren Elstars, maar de Cox, de goudrenetten en de golden delicious zagen er ook prima uit.
“Ik hou niet zo van appels”, zei Dik Huubke. “Doe maar een kilo conferences.”

En toen was het hek van de dam. “Als er nou ergens niets aan is, zijn het peren”, zei Little Marc. “Ik hou van een stevige byte. Peren, dat is softe kledderboel met een laf smaakje.”
“Laf? Jij hebt ook helemaal nergens verstand van. Peren zijn zalig, met een rijke smaak, niet te zoet. Lekker sappig. En de peervorm is trouwens veel mooier.”
“Lekker rond en stevig. Met een mooi steeltje. En dan helemaal afknagen tot het klokhuis. Heerlijk!”
“Appelwangetjes zijn nog wel leuk, maar daaronder zie ik graag een vrolijk peertje. Beetje breder op de heupen. Een niet al te plat buikje. En lekker smal in de schouders.”
“Ach jij altijd met je seksistische praatjes. Ik zie trouwens liever stevige appelvormen in een behaatje.”
“Ik wil verdomme peren!”
“Nee, appels zijn veel lekkerder!”

De marktkoopman had het zo eens aangehoord en hij wilde nu eindelijk wel eens wat verkopen. Hij probeerde de boel te sussen. “Over smaak valt nou eenmaal niet te twisten!” zei hij, maar toen keerden beide opposanten zich tegen hem.

“Als er ergens over te twisten valt, dan is het over smaak”, zei Dik Huubke.
“Wat denk jij anders dat we hier staan te doen!” riep Little Marc.
“Waar bemoei jij je eigenlijk mee!”

De marktkoopman zuchtte maar eens. “Je kunt nou eenmaal geen appels met peren vergelijken”, probeerde hij.

“O nee! Ze lijken anders verdomd veel op elkaar. Vruchtvlees met een schilletje. Een steeltje eraan. Net iets andere vorm. En peren zijn lekkerder!”
“Appels zijn lekkerder!”
“Nietes!”
“Welles!”

“Probeer anders eens stoofperen”, zei de marktkoopman. "Schillen. In vieren snijden. Opzetten met een laagje water, een scheutje honing, een kaneelstokje, een beetje limoenrasp. Die zijn vier voor een euro deze week. En de stoofperen, twee kilo voor één vijftig. Plus een kilo elstars voor een euro en een kilo conferences, ook van een euro, dat maakt samen precies vijf vijftig en dan maak ik er voor jullie afgerond vijf euro van. Krijg je het kaneelstokje er nog gratis bij!”

“Weet je wat niet te vergelijken is?” zei Dik Huubke: “Scholen!”

Balkenende moet hangen

Geregtsdienaar: Heer regter, daar is de man die president van Europa wil worden.
Regter: Die man moet hangen. Hoe komt hij erbij?
Geregtsdienaar: Hij heeft zich kandidaat gesteld en campagne gevoerd.
Regter: Daaraan heeft hij zeer verkeerd gedaan, … hij moet hangen.
Jan-Peter: Regter, ik heb mij niet kandidaat gesteld en geen campagne gevoerd. Ik ben nooit kandidaat geweest. De geregtsdienaren hebben het me honderd keer gevraagd en steeds heb ik uitgelegd dat ik geen kandidaat ben en geen kandidaat wil zijn. Ik blijf gewoon premier.
Regter: Gij moet hangen, … gij verzwaart uwe misdaad door uwen eigenwaan. Het past niet aan iemand die … van iets beschuldigd is, zich voor een goed mensch te houden.
Jan-Peter: Maar regter, … er zijn getuigen die het zullen bevestigen. Ik heb me niet kandidaat gesteld. Ik wil geen kandidaat zijn en ik voer geen campagne. Dat hebben alle Nederlanders me honderd keer horen zeggen.
Regter: En al die berichten in de media dan? Gij moet hangen. Ge hebt u kandidaat gesteld, campagne gevoerd, en zijt ingenomen met u zelven, … drie kapitale punten. Wie zijt gij meneertje?
Meneertje: Ik ben Van Rompuy. Ik was naast Tony Blaire de enige kandidaat en heb campagne gevoerd en ben nu president van Europa.
Jan-Peter: Goddank, … regter, gij ziet dat ik geen kandidaat was, geen campagne heb gevoerd. En ik ben het ook niet geworden.
Regter: Hm, … ja, … zoo, … maar al die mediaberichten dan.
Van Rompuy: Neen, regter, hij heeft niet geacteerd in de media. Dat waren de media zelf. En de geregtsdienaren. Hij heeft integendeel veel goeds gedaan. Hij is een edel mensch.
Jan-Peter: Gij hoort het, regter, hij zegt dat ik een braaf mensch ben, …
Regter: Hm, … het derde punt blijft dus bestaan. Hij is schuldig aan eigenwaan. Hoe haalde hij het in zijn hoofd om kandidaat te willen zijn. Een blamage voor het land. Geregtsdienaar, voer dien man weg, hij moet hangen.

Boxtel heeft ’t!

“Wat is dat nou weer voor een kop man? Amsterdam heeft ’t!”
“Amsterdam heeft ’t gehad!”
“Waar slaat dat nou weer op?”
“En in elk geval heb ik het gehad met Amsterdam.”
“Ja, duh!”
“Eén grote megalomane bouwput. Binnenkort verzinkt de hele o zo fraaie grachtengordel als een modern Atlantis in de blub onder de verrotte palen! Met Noordzuidlijn en al. Ze kunnen daar helemaal niks. Alle musea worden tegelijkertijd verbouwd en ze krijgen never nooit iets af, want ze kennen daar echt helema…”
“Ja, Boxtel is gezellig!”
“Ja, inderdaad. Hier is van alles te doen. En we hebben Brabant Goedgemutst!”
“We zijn weer goedgemutst, zul je bedoelen. Vooral jij.”
“Nee, dat museum. Dat gaat met overmacht de Willy Knippenbergprijs winnen!”
“Ach kom op!”
“Wedden?”

Uitstel van executie

Het Nihuf heeft eergisteren min of meer voorspeld dat op vrijdag 13 november de wereld zou vergaan. Vooralsnog zijn er zelfs geen buitengewoon grote rampen in de publiciteit gekomen. Maar dat is geen reden opgelucht adem te halen.

De zogenaamde Leonid Meteor Shower bestaat wel degelijk en zal dit jaar heel wat heftiger zijn dan in andere jaren. Alleen heeft de mensheid in zijn wijsheid zo vaak de kalender gewijzigd dat ze in het heelal niet meer weten dat het gisteren vrijdag de 13e was op aarde. Maar dat het deze week gebeurt, staat vast. Kijk maar hier, of hier, of daar.

Ga dus iedere dag – zo lang als het nog duurt – op stap, uit, drinken, vrijen, alsof het je laatste dag is. Want de kans is heel groot dat dat ook zo is!

Aanvulling 19 november 2009
Het lijkt erop dat we de dans zijn ontprongen: kijk maar eens hier.

Of hier natuurlijk.
A large ball of fire streaking across the night time skies just after midnight had many Utahn's wondering what they saw early Wednesday morning. Dozens of calls came with people wondering if they ...

Morgen is het te laat!

Gisteren 11-11 gevierd? Vreemde vrouwen gezoend? Of nog erger: de handen niet gewassen?

Ach vergeet het maar. Er is toch niets meer aan te doen. De incubatietijd van het virus is 48 uur. Voor vaccinatie bent u te laat. U mag van geluk spreken als u het late nieuws nog haalt met alle rampspoed die de niet-carnavalsvierders morgen zal treffen. En misschien bent u dan ook wel beter af. Want het wordt verschrikkelijk!

Dit blog is niet de plaats om alle voorspellingen te openbaren. Maar één waarschuwing mag niet ontbreken. Auto-ongelukken, valpartijen, een vliegtuigramp, enkele bomaanslagen, een uitgeschoten injectienaald … dat is allemaal dagelijkse kost, maar morgen … o jee morgen!

Wel eens van de Leonid Meteorietenregen gehoord? Nee, natuurlijk niet. De autoriteiten willen paniek voorkomen. Ieder jaar in het midden van november kruist de aarde de baan van een ontplofte komeet. Miljoenen grotere en kleinere brokstukken van het vergane hemellichaam zoeven met schieronmetelijke snelheid door het heelal. Daar merken wij niets van. Tot die brokstukken in onze dampkring komen. Door de plotselinge wrijving gaan ze gloeien. Ze verbranden en vallen soms uiteen met opmerkelijke lichtflitsen als gevolg, die wij waarnemen als vallende sterren. Niets aan de hand, tenminste meestal, en voor bijgelovige mensen is het een mooie gelegenheid om een wens te doen. Maar dit jaar ligt dat anders. Totaal anders.

Al sinds jaar en dag voorspellen astronomen dat de sterrenregen dit jaar intenser zal zijn dan ooit. Als het eventjes helder is, ga dan vanavond maar eens buitenstaan en kijk omhoog. Een prachtig gezicht, maar het is slechts de inleiding op wat komen gaat. Morgen zwelt de regen aan tot een storm met meer dan 500 vallende sterren per uur. U zult ongetwijfeld van het spektakel genieten. Tot er toevallig één brokje net ietsjes groter is en voor het is opgebrand het aardoppervlak bereikt.

De snelheid die een meteoor van zichzelf al heeft, wordt door de aantrekkingskracht van de aarde nog aanzienlijk vergroot. Weliswaar wordt die snelheid door de wrijving in de dampkring weer afgeremd, maar op het moment dat een meteoriet de aarde raakt, is een snelheid van enkele kilometers per seconde heel normaal. Zelfs een stofdeeltje heeft bij een dergelijke snelheid al voldoende kinetische energie om een mens te doden. Maar terwijl binnenblijven wellicht nog helpt tegen uit de bocht gevlogen stofwolken, gaan we er echt allemaal aan als er een iets groter brokstuk de aarde treft. Een diameter van tien centimeter is genoeg voor een huis. Een meter verdampt een dorp. Tien meter een land. Honderd meter een werelddeel. En als de aarde getroffen wordt door een kei met een middellijn van een kilometer en een snelheid die bij een dergelijk groot en zwaar object oploopt tot 22 kilometer per seconde, dan  overleeft waarschijnlijk niemand het meer.

Moet ik nog duidelijker zijn over wat ons morgen te wachten staat? Waarschuw a.u.b. iedereen in uw omgeving. Stuur dit bericht door naar al uw vrienden en kennissen en alle contacten via twitter, facebook en wat dies meer zij. Ga vanavond nog één keertje genieten. Morgen kan het te laat zijn.

Tussen Kunst en Kitsch

“Het dorp is geschikt voor jong en oud. Dit jaar is de plaats overigens uitgeroepen tot millenniumgemeente. Je kunt er ook eens op je gemak in een van de vele historische estaetes rondneuzen die hier in de recente geschiedenis zijn opgetrokken. En zo zag Boxtel er vroeger uit”, leidt Nelleke van de Krogt het programma in terwijl er beelden van de Petruskerk, Kasteel Stapelen, het Kanunnikenhuisje en zelfs een paar loopgroepen uit de Bloedprocessie over het scherm glijden. Een en ander wordt sfeervol begeleid door die mooie vakmanschap-is-meesterschapmuziek die bij het programma hoort. “Er is nog veel en veel meer te zien. Maar nu gaan we eerst eens kijken naar deze bijzondere aflevering van Tussen Kitsch en Kitsch.”

Er komt heel wat voorbij aan keistampertjes, Petrusbeelden en sigarenfrottersgereedschap. Een historicus heeft het over een ombladstriepersmes. Als er weer iemand met een verzameling sigarenbandjes aanschuift, spreekt hij plechtig over één van de topstukken uit het Rijksmuseum dat toegeschreven wordt aan Ferdinand Bol. Maar alle voorwerpen zijn van nul, gener of weinig waarde. De meeste boeren druipen teleurgesteld af al lachen ze hun slechte gebitten nog wel even bloot voor de camera.

Aan tafel kan Nelleke het niet laten hoorbaar te gniffelen om haar eigen ondeugende grapje ("Wordt er hier veel geschaard onder de lakens?")als een gemeentefunctionaris komt aansjouwen met een prachtige gevelsteen. “Ik heb heel goed moeten kijken”, zegt de gevelstenendeskundige. “Het lijkt op de meest waardevolle werken van de Porceleynen Plaat, alleen het craquelé in het glazuur bracht me aan het twijfelen. En inderdaad. Bij nadere beschouwing moet ik u teleurstellen, want het is toch echt neo-neppe namaaknostalgie. Heel mooi gemaakt overigens. Maar beslist niet ouder dan twee weken. U moet het, als u het ooit wilt kunnen vervangen, toch zeker verzekeren voor twee tientjes.”

Maar dan gebeurt het. Een trouwe lezer van Brabants Centrum schuift aan tafel. Wat hij bij zich heeft, lijkt op het eerste gezicht slechts een krantenknipsel. Maar als de kunstkenner het papiertje omdraait, bloeit zijn gezicht open. “O, wat mooi. Wat een meesterwerk. Nu is de uitzending gered. Dit is een kunstwerk van onschatbare waarde. Hoe komt u eraan?”

De Zalm-normen

Eens, heel lang geleden, werd Nederland geregeerd in het paars. Wij van het Nihuf vonden dat een geweldige oplossing. De christelijke filosofie en de bijbehorende claim op een monopolie op ethiek en moraliteit hingen ons al decennialang mijlenver de keel uit. Net als Kees van Kooten woordspeelden wij met verhaspelingen als ‘wormen en aarde’, want alles wat met dood en leven te maken had, werd al eeuwenlang bekwezeld door rasidioten die om de een of andere reden willen geloven wat hun ogen niet zien, wat hun oren niet ruiken, hun neus niet hoort en hun tast niet zint. Maar dat was opeens afgelopen. Eindelijk brak de bevrijdende glimlach van logica en pragmatisme door. Eindelijk waren we bevrijd van die engerds. Het Nihuf was klaar. We konden ermee stoppen.

In die dagen hadden we een Minister van Financiën met een paar merkwaardige trekjes. Hij knipperde met zijn ogen en flipperde met weer andere lichaamsdelen en kon soms geheel onverwacht heel erg hard lachen. Het deed allemaal nauwelijks ter zake, want wat hij vooral erg goed deed was begroten, en wel zo dat er steevast een begrotingsoverschot was. Iedereen vond dat geweldig en wie waren wij om daar tegenin te gaan. Wij dachten zelf dat een begrotingsoverschot net zo fout was als een begrotingstekort. Weliswaar geef je dan niet te veel uit, maar je int wel te veel belasting, dachten wij. Maar dat we er nu echt verstand van hadden, konden we niet zeggen en iedereen vond het goed. Dus we zeiden maar niks.

Jaren later, toen paars uit het modebeeld was verdwenen en de christelijke moraal als nooit te voren weer uit alle krochten en gaten was gekropen en de regering had doordesemd, werd de paarse minister bestuursvoorzitter bij een bekende bank. Een fantastische functie, hem op het lijf geschreven, want net als voorheen zijn ministerie, begrootte zijn bank zodanig dat er veel meer geld aan de klanten in rekening werd gebracht dan er diensten tegenover stonden: een gouden greep die rijkdom en weelde bracht, al was het maar in kleine kring.

De betreffende bank is inmiddels omgevallen. De consumenten pikten het niet meer. Maar de voormalige minister heeft al lang weer een nieuwe post: hij begeleidt de fusie tussen ABN-Amro en Fortis, de twee grootste graaiculturen uit de Nederlandse geschiedenis. Wat zullen de rijken rijk worden. Het is dé manier om de crisis aan te pakken. De lagere klassen hebben geen hulp nodig. Zij krijgen hun buikje wel vol. Desnoods gaan ze vissen.

Haar Geheim

Eén van de grootste concurrenten van het Nieuw Humoristisch Front is het maandblad Mijn Geheim. Wij zijn dan ook bijzonder verheugd, dat we een artikel uit dat blad toegespeeld hebben gekregen, dat de redactie niet voor publicatie geschikt vond. Wij wel!

Hij palmde mij helemaal in
Toen ik hem leerde kennen, was het niet meteen liefde op het eerste gezicht. Hij was best aardig, dat zag ik ook wel, maar vooral een beetje pafferig. Een playboy van de bovenste plank. Maar één ding is zeker: hij wist me al snel in te palmen. Ik had een goede baan bij een bank in Manhattan en was van huis uit wel enige luxe gewend, maar waar hij mee voor de dag kwam, was van andere orde. Hij woonde in een enorme suite in één van de duurste hotels van de stad, hij liet zich rondrijden in limousines en bleek vrijelijk te kunnen beschikken over een Boeing om allerlei uitstapjes te kunnen maken. Die was niet van hem, beweerde hij, maar zowel de crew als het toestel stonden dag en nacht voor hem klaar. Bovendien overlaadde hij me met cadeaus. Dure cadeaus. En het is waar: diamonds are a girl’s best friend!

Een stinkrijke familie
Waar al dat geld vandaan kwam, was me een raadsel. Hij deed hoegenaamd niets, al beweerde hij dat hij manager was. Iets in windhandel begreep ik eerst, maar het lag toch kennelijk anders. Veel bijzonders kon het niet zijn, want bepaald slim kwam hij niet over. Na enige tijd kwam ik erachter dat hij tot de meest roemruchte families van Europa behoorde. Al eeuwenlang enorm vermogend, maar niemand kon me vertellen waar ze dat onmetelijke kapitaal aan te danken hadden.

Onze trouwpartij was overweldigend. Buitengewoon chic, met zeer veel gasten ook. Alles werd zelfs op de televisie uitgezonden. Maar de mooiste dag uit mijn leven werd het niet. Mijn vader was niet goed genoeg voor de adellijke kringen waarin ik me plotseling bevond. Te min. Hij was dus niet welkom en mijn moeder ook niet. Ik heb gedurende de hele misviering zitten huilen. En achteraf bleek het niet eens een mis, maar een of andere protestante eredienst die ze hier in Europa oecumenisch noemen.

We kregen snel achter elkaar drie kinderen. En al deed manlief nog steeds geen ene donder, ik was redelijk gelukkig. Bij de doop van de kinderen mochten mijn ouders tot mijn grote opluchting aanwezig zijn en de luxe waarin wij allen baadden, vergoedde veel.

Duistere zaken
Helaas sloeg enkele jaren later het noodlot toe. Om de een of andere reden mochten we het vliegtuig niet meer gebruiken. Het geld stroomde ook niet meer volautomatisch binnen. Het gonsde overal om ons heen van de geruchten, leek het wel, maar de familie hield alle informatie voor me achter. Ze fluisterden, of maakten hun zinnen zo ingewikkeld dat ik hen niet kon begrijpen. Meestal spraken ze trouwens Duits, want van origine komt de familie uit Duitsland. Ik beheers de landstaal hier nog altijd niet volledig, laat staan dat ik Duits versta, maar ik had wel door dat er iets broeide. Tot overmaat van ramp werden we overal waar we kwamen omringd door persmuskieten en paparazzi. Het werd met de dag erger.

Op mijn blote knieën heb ik hem gesmeekt zich terug te trekken uit de duistere zaken waar zijn familie in was betrokken. Dagen aan een stuk heb ik gebeden en gehuild. Daarop beloofde hij dat hij een villa voor me zou bouwen, op het mooiste plekje van de wereld, en dat we ons daar voortaan konden terugtrekken.

Halsoverkop gevlucht
Ik geloofde het maar half. En het duurde en duurde maar. Ik was een zenuwinstorting nabij. Maar op zekere dag kwam hij thuis. Halsoverkop. Ik hoorde hem met gierende banden in zijn oranje Spyker over de oprijlaan scheuren. Hij beval me onmiddellijk de koffers te pakken, de kinderen uit bed te halen en vliegtickets te boeken naar een belachelijke bestemming in een ver Afrikaans land. “Doe het even lekker zelf”, flapte ik eruit. Hij liep paars aan van woede en even was ik bang dat hij me zou slaan, maar toen zei hij: “Dat kan niet. We moeten reizen onder een andere naam. Jou kennen ze ook, maar jij komt er wel mee weg. Ik zeker niet.”

Nou, ik begreep donders goed hoe de bel er bij hing. Ik heb geen moment getwijfeld en het eerste het beste reisbureau gebeld. “Boek Economy Class!” riep mijn man. “En vooral vlug. Doe het maar op de naam Van Buuren. Ik regel wel paspoorten.”

De tickets waren spotgoedkoop. € 1 enkele reis en ik ben beslist niet van plan ooit nog terug te keren. Mijn man protesteerde nog even dat ik luchthavenbelasting had betaald. “Wij betalen geen belasting”, zei hij. “Had dat dan even via mijn tante geregeld. Of had mijn moeder gebeld!” “Was daar dan nog tijd voor?” vroeg ik. “Nee, natuurlijk niet”, zei hij: “’t Is meer een principekwestie!”

Pas in het vliegtuig kwam ik tot rust. Ik begreep ook meteen waarom een vlucht (vuelo) in het Nederlands een vlucht (huida) heet. Net als in het Engels trouwens. De stoelen waren wel behoorlijk krap, vooral voor mijn man, maar ik was al lang blij. Een stewardess, die mijn man in zijn veel te krappe stoeltje kennelijk herkende, maakte nog een of andere opmerking waar iedereen hartelijk om moest lachen, maar die ik niet begreep. Maar toen ben ik lekker tegen zijn brede schouder in slaap gevallen. Heerlijk.

Eind goed al goed
Tijdens de maaltijd, met zo’n klein poppenbestekje waar niemand een ander mee kan verwonden (dat zijn wij in de eerste klas niet gewend, laat staan in onze eigen jet), vertrouwde hij me zelfs toe dat hij niet in de windhandel zat, maar in het watermanagement. What ever! We moeten straks nog uren in een 4-wheeldrive over onbegaanbare wegen door de jungle en over kale pistes rijden, maar het huis schijnt af te zijn. Ik verheug me nu al op een douche, want wat is het toch allemaal klam en klef.

In elk geval mail ik dit bericht nu al vast via mijn laptop. Hier in het vliegtuig heb ik nog bereik. Op de bestemming weet ik dat niet zeker. Van mij mag dit geheim worden gepubliceerd. Wat was ik ongelukkig. Maar nou komt alles weer goed.

Bijna te laat

Wij moesten de cartoon naar Brabants Centrum brengen. En we zaten in Oost. Nou zijn we geboren en getogen in Boxtel, dus we menen toch wel een beetje de weg te kennen, maar dat viel niet mee. Ach, we kunnen er lang over zeuren, maar leuker kunnen we het niet maken. En belachelijker ook niet.

Uit betrouwbare bron

Van niemand minder dan Kees Cloin ontvingen wij de notulen van de bespreking van directeur-generaal Siebe Riedstra van het Ministerie van Verkeer- en Waterstaat met Burgemeester van Beers en Wethouder Van Erp uit Boxtel. Wij willen u een en ander niet onthouden! Bedankt Kees.

Notulen bespreking met de directeur-generaal Siebe Riedstra (salaris 3 Balkenende)
dd. 2 oktober in Den Haag.

Onderwerp: Infrastructuur en Spoorwegen.

-Begin transcript-
Van Beers: Goede middag mijnheer Riedstra.
Riedstra: En wie bent u samen?
Van Beers: Ik ben burgemeester Van Beers en schuin achter mij staat wethouder Van Erp.
Riedstra: En waar komen jullie vandaan en wat kan ik voor jullie doen?
Van Beers: Wij komen uit Boxtel, het centrum van Het Groene Woud en we hebben veel last van de treinen.
Riedstra: Dat is vast vervelend. Maar U zal wel een plan hebben om dit op te lossen.
Van Beers: Nee mijnheer, dat hebben we niet. Onze wethouder komt er al 12 jaar niet uit.
Riedstra: Dus U heeft geen plan? Geen enkel idee?
Van Beers: Nee mijnheer. Dat hebben we niet.
Riedstra: Maar U zal toch wel een globale begroting hebben?
Van Beers: Nee mijnheer Riedstra.
Riedstra: Maar beste burgemeester en wethouder: wat moet ik dan hiermee? Wat komt U hier eigenlijk doen??
Van Beers: Wij zouden het ook niet weten mijnheer.
Riedstra: Nou Heren, bedankt voor de informatie en ik wens U een plezierig weekend.
Van Beers ( in koor met Van Erp): U ook mijnheer Riedstra en dag mijnheer Riedstra.
-Einde transcript-

Onderhandelingsvoorstellen

Wij hebben het natuurlijk nooit willen toegeven, maar zelfs wij worden langzamerhand grijs. Dik Huubke is zelfs al een beetje gezet. Nou, dat zal wel overgaan. Want de crisis heeft ons zwaar getroffen.

Aangezien ons voorstel van twee weken geleden om door haarverf en implantaten de leeftijd van de gemiddelde Nederlander met zes jaar te verlagen niet is opgepakt door de politiek, is heel Nederland in rouw gehuld. De AOW-leeftijd zal nu worden opgetrokken. Verschrikkelijk. Maar het Front zou niet Humoristisch zijn, als wij van het Nihuf nog niet een aantal compromisvoorstellen zouden hebben om het onheil af te wenden.

Marcel van Dam hamert er al maanden op in zijn column in De Volkskrant. Van de redenering dat door de vergrijzing de AOW onbetaalbaar dreigt te worden, klopt geen slopershamer. De AOW wordt grotendeels uit de opbrengst van de inkomstenbelasting betaald, niet uit de AOW-premie. Pensionado’s betalen zelf ook belasting, steeds meer zelfs, want de meesten hebben tegenwoordig een goed pensioen. Verhoging van de AOW-leeftijd is volgens Van Dam dan ook helemaal niet nodig. Nou zal hij net als de meeste politici wel overdrijven, maar meestal heeft hij toch op zijn minst wel een beetje gelijk, al is het maar aan de achterkant. Als we nu gewoon bij wijze van compromis eens ophouden met de AOW-discussie. Dat levert een enorme besparing op zodat we de AOW-leeftijd gewoon op 65 kunnen laten. Want het zijn dure jongens hoor, die over dit soort plannen neuzelen.

Een ander compromisvoorstel is het volgende: als we de AOW-leeftijd nu eens inzet maken van de verkiezingen. CDA, PvdA en ChristenUnie waren er in hun verkiezingsprogramma bij de vorige Tweede Kamerverkiezingen glashelder over: aan de AOW-leeftijd zou niet worden gemorreld. PV en SP zijn het roerend met hen eens. GroenLinks wilde de AOW zelfs verhogen. Alleen D66 durfde dapper te wezen en natuurlijk de VVD en wat andere marginale partijtjes. Maar met nieuwe verkiezingen zal het wel duidelijk worden wie verhoging van de AOW-leeftijd echt wil en welke partij het in het programma durft te zetten. In het uiterste geval willen we wel tot een nog verdergaand compromis komen, waarin de politieke partijen zich gewoon een keer aan hun verkiezingsbeloften van de vorige keer houden. Ook dan is de AOW-leeftijd van 65 jaar gered.

Zo’n compromis heeft bovendien het voordeel dat we in de komende wintermaanden niet regelmatig op stakende buschauffeurs en treinmachinisten hoeven te wachten. Zo worden we allemaal weer slapende rijk. Gewoon door op tijd met het openbaar vervoer naar ons werk te sluimeren. Alvast gefeliciteerd.

Maxima's antwoord

Vorige week was er koninklijk bezoek tijdens een scouting-evenement op Landgoed Velder. Onze eigen razende reporter met de wilde haren droomde al jaren van een interview. Eindelijk zou het er van komen. Maar hij moest in een vooraf afgebakend persvak blijven. Hij kwam niet eens in de buurt. Wat had hij niet allemaal willen vragen? En wat had zij niet kunnen vertellen? De tekening kon helaas alleen een samenvatting geven. Maar het volledige antwoord hebben we in een gedicht vervat.

Ach weet u, in het management,
Da’s algemeen bekend,
Ben je als kerel pas een vent,
Als je het water ment.

Want water is in onze kliek,
Heel hooggeacht en chic,
Milieubewust en sympathiek,
Vooral in Mozambique.

Daar lopen vrouwen van hun hut
Door dorre velden naar de put.
Al eeuwen zijn ze uitgeschud.
Hun kapitaal is kut.

Met emmers op het hoofd gaan zij,
Tezamen zij aan zij.
En o wat zijn wij heden blij,
Want daar, daar bouwen wij.

Wie had dat vroeger ooit geloofd?
We krijgen er een tuin vol ooft,
Mijn manager heeft het beloofd,
Mijn prins, mijn opperhoofd!

En we krijgen ook een kelder,
Zo één van heerlijk helder,
Een zwembad en een kwelder.
Maar ’t is ook mooi op Velder.

Parkeervisie

Een van de meest populaire beleidsonderdelen van de Gemeente Boxtel is de parkeervisie. Naar verluidt is er al in de 13e eeuw bij de bouw van de St. Petruskerk gediscussieerd over een ondergrondse parkeergarage, maar tot op heden kwam het er niet van. In Boxtel worden de smalle straatjes tot in het wandelgebied en op de markt dan ook heerlijk nostalgisch en pittoresk met geparkeerde auto’s omzoomd, in alle soorten en maten, in een rijk kleurenpalet. Een idyllisch schots en scheef op de stoepen en straten.

Om één en ander in goede banen te leiden zijn sinds enkele jaren parkeermeters en BOA’s aan het straatbeeld toegevoegd. Geheel tot tevredenheid van de plaatselijke bevolking. Maar helaas zijn zelfs in het historische plaatsje Boxtel de kwalijke invloeden van buitenaf niet te weren en zo komt het dat de laatste tijd zowel de ambtenaren als de apparaten aan vandalisme onderhevig zijn. Zoiets is natuurlijk niet te tolereren. Vandaar dat Little Marc & Dik Huubke zich aangemeld hebben als hulpboa. Na een trainingsprogramma van enkele weken, kan de toerist hen nu bij nacht en ontij aantreffen ter bescherming van het straatinterieur en als bodyguard voor opsporingsambtenaren.

Little Marc, die er intussen diarree van heeft gekregen, was niet voor commentaar beschikbaar. Maar Dik Huubke wilde zijn visie graag aan de redactie van dit blog geven.

“Ik heb helemaal niet zo hard hoeven trainen hoor. Little Marc heeft zich met allerlei spierversterkende middelen opgepompt tot een beetje een aannemelijk formaat, maar ik ben zo al afschrikwekkend genoeg. Mij krijgen ze niet bang. Trouwens: mijn oma zat al in het boawerk. Zij kon, net als ik zelf, het lonken niet laten. Little Marc heeft er een tekening van gemaakt. Maar erg goed voelt hij zich geloof ik nog niet. Misschien zijn er nog lezers die zich willen aanmelden?”

Open brief

Leden van de Staten Generaal,

Wij van het NIHUF hebben het de afgelopen dagen zo eens aangehoord, jullie debatten, en één ding is duidelijk: het is duidelijk dat het onduidelijk is wat er moet gebeuren. Tenminste voor jullie. Wij weten het wel. En omdat er geen taboes meer heersen, doen wij een voorstel.

1. Afschaffing van de inkomstenbelasting
Door onmiddellijke afschaffing van de inkomstenbelasting realiseren wij niet alleen een enorme bezuiniging op het ambtenarenapparaat, maar wordt bovendien ter bevordering van de economie de koopkracht van iedereen aanzienlijk verbeterd, terwijl tegelijkertijd de hypotheekrenteaftrek automatisch vervalt. Volgens onze eigen rekenkamer heeft deze maatregel als gevolg dat de overheidsinkomsten met ongeveer 44 miljard dalen. Dat de hypotheekrenteaftrek vervalt, bespaart ongeveer 12 miljard. De inkrimping van het ambtenarenapparaat bij de belastingdienst tikt niet erg aan: de ontslagen ambtenaren krijgen wachtgeld tot andere passende bezigheden zijn gevonden, wat die ook mogen wezen. Maar op een klein miljardje of twee mogen we volgens onze adviseurs wel rekenen. Deze maatregel kost de overheid dus circa 30 miljard.

2. BTW-verhoging
Om de daling van de overheidsinkomsten door maatregel 1 te compenseren, verhogen we de BTW op alle goederen en diensten naar 30 procent. Wanneer de consumenten evenveel blijven consumeren als ze altijd al consumeerden, brengt dat ruim 20 miljard extra in het laatje. Maar aangezien de koopkracht enorm is gestegen, gaan we natuurlijk meer consumeren dan we al consumeerden, dus daar mogen we alvast wel een dik vet meevallertje begroten: 30 miljard opbrengst.

3. Groenstimulans
Het is natuurlijk wel de bedoeling dat we een beetje groen en CO2-neutraal consumeren. Zeker als we nog meer gaan consumeren dan we al consumeerden. Dat lijkt ons heel eenvoudig: benzineslurpers en andere energievreters worden gewoon niet meer op de markt toegelaten. Alle huizen en bedrijfspanden moeten binnen vijf jaar aan strenge isolatienormen voldoen en zonnepanelen worden verplicht. Eén en ander is vrijwel kostenneutraal: de Nederlander betaalt alles gewoon zelf. Dat kan gemakkelijk met die enorme koopkrachtstijging en groene energie is bovendien een zeer aantrekkelijke investering voor de toekomst.

4. Het speerpunt puntenpaspoort
Iedere Nederlander krijgt een puntenpaspoort. Wie zich misdraagt, krijgt strafpunten. Bijvoorbeeld voor racisme, belediging van de Kamervoorzitter, opruiende taal en haatzaaien. Wie zich hier driemaal binnen vijf jaar aan bezondigd wordt met een bidon, een kompas en een reserveflacon waterstofperoxide in de Sahara gedropt.

5. Verjonging van de samenleving
Om de vergrijzing tegen te gaan krijgt iedereen die zich tijdig preventief met haarkleurmiddelen, implantaten of botox laat behandelen het recht zijn of haar geboortejaar op te hogen. Dat vergroot de kansen op de arbeidsmarkt aanzienlijk en maakt onsympathieke maatregelen zoals de verhoging van de AOW-leeftijd volstrekt onnodig. Een ethische commissie zal een brede maatschappelijke discussie leiden om vast te stellen welke behandelingen wel en welke niet in aanmerking komen voor leeftijdsverlaging. Na het ondergaan van een gecertificeerde behandeling vervoegt de behandelde burger zich met getuigschrift en identiteitspapieren bij het bevolkingsregister in zijn woonplaats, waar de verdere administratieve afhandeling zal plaatsvinden. Wij schatten dat iedere Nederlander zo gemakkelijk zes jaar jonger kan worden, wat drie keer zo veel oplevert dan verhoging van de AOW-leeftijd naar 67 jaar, te weten: 12 miljard.

6. Begrotingsoverschot
De rest gaat allemaal wel lekker, dus dat laten we zo. Daar mogen jullie zelf over doorneuzelen. Maar geef het nou niet allemaal uit aan gevechtsvliegtuigen, buitenlandse missies, hogesnelheidslijnen of andere statussymbolen. Onze maatregelen leveren een structureel begrotingsoverschot van 12 miljard op (zie de punten 1, 2 en 5). Dat kunnen we mooi gebruiken om wat schulden af te betalen en om een bonussenbrigade op te zetten om de financiële wereld in toom te houden. Ook het optrekken van het salarisniveau van cartoonisten naar de Balkenende-norm geven wij u graag in overweging.

U ziet: het past allemaal op één A-viertje. Zo ingewikkeld is het niet.

Met vriendelijke groeten, ook aan familie en vrienden en de leden van het koninklijk huis,

namens het Nieuw Humoristisch Front

Little Marc & Dik Huubke

P.S. Praat er ook eens in Europa over. Samen staan we sterk!

Onderwijsvisie

Drillen, stampen en tucht. Dat is in het kort ons idee waar het in het onderwijs naar toe moet. Zo’n aanpak is in ieders belang. Maar vooral de oudere leerkrachten, die zelf in een ver verleden nog met harde hand zijn opgevoed en opgeleid, zullen er wel bij varen. Het gebrek aan respect is zo schrijnend dat wij geen andere oplossing zien. Met een ontwikkelingsgerichte aanpak, die in het pedagogische veld vandaag de dag zo populair is, komen wij beslist niet verder zoals de afgelopen decennia is gebleken. De ontwikkeling staat al jaren op niveau nul. En naarmate de technologische mogelijkheden in de werkelijke wereld groeien, wordt de achterstand in het onderwijs steeds groter. De situatie in onhoudbaar.

Sinds halverwege de jaren tachtig de personal computer een onstuitbare opmars begon in het dagelijks leven en de mobiele telefoons van greenpoint gadget tot allround communicatiemiddel evolueerden, zijn ze steeds verder achterop geraakt. Ze kunnen er nog steeds helemaal niets van: van wordprocessen noch spreadsheeten, van layouten noch fotoshoppen, om van msn’en, sms’en, bloggen en twitteren maar te zwijgen. Sterker nog, ze hebben er een dedain voor van jewelste en ze nemen een mobieltje nog liever af dan dat ze zich in een unieke torrent verdiepen of op een feed abonneren.

Het is voor hun eigen bestwil. Anders leren ze het nooit.

Bijna jarig? Gauw gaan zeilen!

Direct na zijn geboorte uit het nooit geconsumeerde huwelijk tussen zijn geestelijke vaders beeldend kunstenaar Marc Schoenmakers en schrijver Huub van Dongen onderscheidde Dik Huubke zich al door het gemak waarmee hij zich in medialand begaf. Deze zomer kwam hij op het idee om als allerjongste aller tijden samen met zijn jongere tweelingbroer Little Marc een solovlucht rond de wereld te maken in hun zelf gerestaureerde tweedehands optimistje. De redactie van dit blog vroeg het corpulente heerschap hoe hij tot dit opmerkelijke plan is gekomen.

Hoe bent u op dit opmerkelijke plan gekomen?
Nadat ik in recordtempo met goed gevolg een schriftelijke cursus lezen had afgerond, kreeg ik van mijn vaders een abonnement op de wereldbibliotheek en een Museumjaarkaart. Ik was meteen gefascineerd door de Ilias en de Odyssee en de Reis van Sinte Brandaan, boeken die ook de beeldende kunst eeuwenlang hebben beïnvloed. Zonder Brandaan is Jeroen Bosch ondenkbaar en zonder Homerus was waarschijnlijk de hele Renaissance aan onze neus voorbijgegaan.

Heeft uw broer ook zo’n brede academische belangstelling?
In tegenstelling tot mijn broertje ben ik opmerkelijk volwassen voor mijn leeftijd. Ik ben het brein achter deze onderneming, Little Marc is de technische man. Hij houdt meer van Sindbad de Zeeman en ik lees hem nu Jules Verne’s Reis om de Wereld in 80 dagen voor. Gewoon in het Nederlands hoor, want zijn Frans is nog niet zo goed. En je moet met hem natuurlijk niet over Jason en de argonauten beginnen. Daar is hij nog veel te gevoelig voor. Dat is literatuur voor adolescenten, het ontbreekt prepubers zoals mijn broer ten enenmale aan de empathie die noodzakelijk is om dit soort letterkundige werken te kunnen waarderen.

Hoe zit het reisschema concreet in elkaar?
Wij zijn van plan te vertrekken vanaf de Zwaanse Brug. Daarna zeilen we bij wijze van feestelijke opening door de nieuwe vaargeul onder de Dommelbrug in de Monseigneur Wilmerstraat door en zetten we koers naar Hedel, waarna we via de Maas en de Biesbosch voorspoedig de Westerschelde verwachten te bereiken. Wanneer die tijdig voldoende is uitgediept, is dat een ideale vaarroute richting Noordzee. Daarna zullen we zonder satellietnavigatieapparatuur maar met traditionele middelen zoals een kompas, een sextant en een scheepsklok op de sterren richting IJsland varen waar we op tijd hopen aan te komen om nog deze winter een noordelijke route om Groenland en Canada te kunnen ontdekken.

Bent u niet bang dat u in het ijs vast komt te zitten, zoals indertijd Willem Barentsz?
Willem Barentsz was zijn tijd ver vooruit, maar ook een opportunist. Hoe kon hij ooit verwachten dat hij in een tijd dat de klimaatverandering nog in de kinderschoenen stond ’s winters de poolcirkel zou kunnen passeren? Voor ons zal dat geen enkel probleem zijn. We nemen zelfs een zwembroek mee. Wij zien veel meer op tegen de tocht door de Beringstraat en langs de Aleoeten Archipel. Extreem koud is het er niet: zomer en winter ongeveer drie graden. Maar het regent er altijd en er staat iedere dag een stevig windje van minstens acht Beaufort op de schaal van Richter als ik me niet vergis, maar dat zeilt natuurlijk wel lekker weg en we moeten opschieten.

Waarom, u bent toch nog jong?
Dat is het hem juist. We moeten vermijden in de Stille Zuidzee in wekenlange windstiltes terecht te komen. En heus niet alleen omdat de proviand dan wel eens op zou kunnen raken. Het is zaak tijdig de Straat van Magelhaes over te steken. Anders zijn we nooit op tijd terug. Op 27 september worden we drie. Over twee jaar zijn we schoolplichtig en dan mag het niet meer van de onderwijsinspectie.

Het menselijk vernuft

We hadden een nieuwe Tomtom. Wat een fantastische uitvinding. Begin jaren negentig (van de vorige eeuw zie je er steeds vaker bij staan) verschenen de eerste landkaarten voor de PC. Op het geavanceerde groene scherm kon je begin- en eindpunt opgeven. Niet met de muis natuurlijk, maar gewoon door te typen. Dan rekende het programma uit hoe je het beste kon rijden. De route printte je.

Dat was al geweldig, maar er moet iemand geweest zijn die vroeg waarom we die pc niet in de auto zetten.
“Dan heb je geen stroom.”
“Van de sigarettenaansteker.”
“En dan ga jij zitten rijden met een toetsenbord op schoot?”
“Nee, dat hoeft helemaal niet. Gewoon met het beeldscherm op het dashboard, zodat je kan volgen waar je bent.”
“En wie zet dan dat pijltje: ‘Hier ben ik’?”
“Met een satelietverbinding!”
“Ja, hè hè. En dan zeker een stem die de weg wijst. Hahahahaha!”
“Heel goed. Nou denk je tenminste mee!”

We reden naar Drenthe. Over de jodenvervolging zullen we het maar niet hebben. Het was een organisatorische prestatie van jewelste, maar niet bepaald een positief voorbeeld van het menselijke vernuft. Maar naast het voormalige kamp Westerbork staat een radiosterrenwacht. Een stuk of dertien veertien enorme schotels op een rij van wel drie kilometer lang. Er worden continu opnames van de sterrenhemel gemaakt en door de draaiing van de aarde wordt zo een oneindige strook van drie kilometer breed onderzocht. Hoe krijgen ze het verzonnen!

En in Franeker, na het volgende ritje onder leiding van een geduldige vrouwenstem, bouwde Eise Eisinga in zeven jaar tijd een planetarium: een slingeruurwerk dat precies de banen en de omloopsnelheid van de planeten om de zon, de maan om de aarde en de sterrenstelsels om ons zonnestelsel laat zien.

Andere voorbeelden op onze route:

• Het IJsselmeer is ingedamd met de afsluitdijk van Dr. Lely, die miljoenen manuren liet investeren in een grotesk megalomaan plan dat niettemin is geslaagd.
• In Holland werd de Beemster al in de 17e eeuw door ene meneer Leeghwater drooggelegd, een bijnaam overigens, die zo voor vele eeuwen een internationaal erkend wereldwonder op zijn naam schreef.
• De kust is beveiligd door de Deltawerken met onder andere een halfdoorlatende dam als Oosterscheldekering zoals we leerden bij het bezoek aan werkeiland Neeltje Jans.

Het enige wat in Nederland nog door niemand is bedacht, is de mogelijkheid spoorwegen en andere verkeerswegen op verschillende hoogten aan te leggen. In vrijwel ieder centrum in Nederlandse steden en dorpen zijn bij en rondom het NS-station spoorwegovergangen met knipperlichten, bellen en spoorbomen te vinden. Gelukkig is er nu bij één iemand een lichtje opgegaan. Het hoeft zo niet. Het kan met een tunneltje. Wat een uitvinding!

Kermisklanten

Op dinsdagavond 11 augustus zat de halve intellectuele elite van Boxtel op het terras van Café Le Temps Perdu aan de Markt. Of ze even geïnteresseerd waren in ‘Proust’ als in ‘Proost’ wagen we te betwijfelen, maar er werd geschaakt, dus het moet de intellegentsia geweest zijn. Het was heerlijk rustig, tot om een uur of tien plotseling een enorme vrachtwagen met een aanhanger van wel 25 meter de Markt op reed.

“Die rijdt z’n eigen hartstikke vast,” zei een intellectueel.
“Daar moest goddomme de politie op letten,” zei een ander.

Nog geen vijf minuten later verscheen er weer zo’n gevaarte. Uit de cabines rolde een heel bataljon kermisvolk naar buiten. De Dikke Van Dale, die bij ‘boer’, ‘jood’, en ‘Turk’ niet te beroerd is ook de denigrerende betekenis bij het gebruik als scheldwoord aan te geven, is bij ‘kermisvolk’ opmerkelijk blasé: “1 kunstenmakers, acrobaten enz., die de kermissen afreizen 2 kermisbezoekers”. Wij, die in lang vervlogen tijden toen wilde haardossen en slonzige kleding mode waren door onze moeders werden toegevoegd: “Gij zijt ’r net ene uit unne woonwagen”, weten wel beter. De angst sloeg ons dan ook om het hart.

Het viel alles mee. De volkse types maakten een keurig rondje langs de terrassen om te vragen van wie de geparkeerde auto’s waren. Toen ze eenmaal genoeg ruimte hadden, zetten ze met opvallend gemak de trailers op de millimeter nauwkeurig op de juiste plaats, draaiden er staalprofielen onderuit om ze waterpas te zetten en reden het onderstel weg. Daarna werden de wagens aangesloten op een elektriciteitskast, waarna ze zich op het terras vervoegden, een pizza lieten bezorgen en een kopje koffie bestelden.

Wij waren diep onder de indruk. De volgende dag zijn we gaan kijken hoe de kermis verder werd opgebouwd en toen hij eenmaal was geopend, waren we er helemaal niet meer weg te slaan.

Vannacht is alles weer opgeruimd. Er resteert niets meer van het zinderende feest dan een lichte duizeligheid van de Breakdance, de Master, de oliebollen en het bier. De vakantie zit er ook al bijna op. Gelukkig hebben we de teddybeer nog.

Even een vakantiemailtje

Nadat we vanochtend eerst onze handdoeken op twee ligstoelen bij het hotelzwembad hebben gelegd, zijn we gaan ontbijten om daarna nog even de stad in te gaan. We hebben heerlijk geshopt op een heel kleurrijke overdekte markt. Niets gekocht natuurlijk, maar wel overal mogen proeven van heerlijk exotisch fruit waar we de namen niet van kennen. Dik Huubke heeft zelfs een geroosterde sprinkhaan geprobeerd, maar daar waag ik me niet aan. Veel foto’s gemaakt van de indianenvrouwen en hun kleurrijke kramen. We hebben er al meer dan vijfhonderd geüpload naar ons album.

Tegen lunchtijd zijn we naar de Zóculo gegaan, het grote plein. Daar is steeds van alles te doen en onder de enorme pijnbomen en palmen zijn volop lommerrijke terrasjes waar je lekker kunt eten. Veel gerechten zijn bereid met koriander. Dik Huubke houdt daar niet zo van, zegt hij. “Luizenkruid” noemt hij het, maar dat weerhoudt hem er niet van enorme hoeveelheden smakelijke hapjes naar binnen te schrokken. Ik probeer hem steeds tot matiging aan te zetten, maar dat leidt steeds tot gekibbel en dan hou ik me maar weer in.

Misschien dat daarom de Mariachi-bandjes zo vaak aan ons tafeltje verschijnen. Misschien denken ze wel dat we een jong getrouwd homostelletje zijn. Maar volgens Dik Huubke komt het omdat ik iedere keer weer een fooi geef. Dan komen ze allemaal, beweert hij. En dan begint het gekibbel weer. Gelukkig verslikte hij zich daarnet in het smerige mengseltje van bier, cola, tabasco en zout, dat hier zo populair is. Nu is ie tenminste even stil en kan ik doorschrijven aan dit mailtje. Hij schrijft helemaal niks, zegt hij, want hij heeft vakantie.

Intussen zijn we erg benieuwd hoe het in Nederland gaat. Hier gaat alles goed en we hebben nog steeds geen griep. Acapulco is erg leuk. 35 graden! Vandaar dat we gereserveerd hebben bij het zwembad. Al hadden gisteren een paar asociale Amerikanen onze handdoeken van onze stoelen gegooid. Republikeinen, volgens Dik Huubke. Bushisten, noemt hij hen. Keiharde cultuurloze McCainians. “Harass Sarah, harass Sarah,” zat hij de rest van de middag te monkelen. “A palindrome to be proud of!” vindt hij. Gelukkig hoorden ze hem niet en ik heb er dus maar niets van gezegd, anders weet hij helemaal van geen ophouden. ’t Is maar goed dat hij geen Spaans spreekt! Die Mexicanen houden er volgens mij helemaal niet van om allerlei brutaliteiten aan te moeten horen. Als ie nou bij het zwembad maar van de tequilla afblijft. Dan kunnen we vanavond misschien nog even een disco opzoeken. Trekt de economie al weer een beetje aan in Nederland?

Zelfbevlekking

Soms is narcisme onvermijdelijk als je enige aandacht wilt krijgen. Ik verwijs u dan ook van harte naar mijn boekenblog en mijn theaterblog.

Smakelijk eten in crisistijd

In België staat in de betere restaurants vaak waterkonijn op het menu. In Nederland heten die beestjes muskusratten en eten we ze niet. Maar hoewel muskusratten een plaag vormen omdat ze onze dijken ondergraven, bieden ze geen oplossing voor het voedselprobleem in deze crisistijd. Daarvoor zullen de blauwe rat (of rioolrat) en de bruine rat gebruikt moeten worden. Die zijn er volop.

Rat is beslist niet ongezond. OK, ze leven onder smerige omstandigheden, maar dat doen varkens ook. Dit soort beesten heeft een geweldige stofwisseling. Ze vreten van alles zonder er ziek van te worden en wat dat betreft lijken ze vooral op de mens. We gebruiken ze niet voor niets als proefdieren.

Het Nieuw Humoristisch Front raadt u aan uw kat of hond op jacht te sturen, de buit dankbaar te aanvaarden en de ratten gewoon te slachten en schoon te maken (darmen verwijderen, kop eraf en villen, of de haartjes er met een keukentoorts afbranden). Dan minstens een dag laten versterven, misschien wel twee, dat moet je even uitproberen. Als het vlees gaat stinken, heb je te lang gewacht.

Daarna maak je ze op dezelfde manier klaar als konijn of haas. Het Nieuw Humoristisch Front ontwikkelde voor u het volgende recept:

• Vul de buikholte van de ratten met een takje rozemarijn, wat tijm, salie, knoflook, zout en versgemalen peper en een klontje boter.
• De buitenkant smeer je in met limoensap.
• Daarna braad je de ratten op hoog vuur aan. Als het vlees begint te bruinen, afblussen met witte wijn (bijvoorbeeld een lekkere Vinho Verde uit Portugal.
• En dan laat je ze langzaam garen, op heel laag vuur, of in een oven bij een ovenstand van beslist niet meer dan 120 graden.
• Af en toe uitproberen of het vlees al gaar is. En zorg er a.u.b. voor dat het niet uitdroogt: desnoods giet je er elk kwartier nog een scheutje wijn over, of dek je de ovenschaal af met aluminiumfolie.
• Als het vlees gaar is, haal je het uit de pan of ovenschaal en monteer je de saus met een paar klontjes koude boter.

Dit recept smaakt uitstekend met gebakken aardappelschillen en een salade van paardebloemblaadjes.

Voor de prijs van een pilsje

Eindelijk is het ons gelukt. Al is het maar voor een vakantie, we hebben ons geestelijke kroost de deur uit weten te werken. Langslapen, lamballen en luiwammesen, dat is het enige wat ze hebben gedaan sinds de proefwerkweek is afgelopen. En uitgaan natuurlijk. Tot diep in de nacht. Want ze zijn bijna zestien en dan kun je er niets meer van zeggen. Twee dagen hebben ze nog een baantje gehad, want ze moesten geld verdienen voor de vakantie, maar toen zijn ze ontslagen. Ze waren al drie keer te laat gekomen (ook op het sollicitatiegesprek) en vier keer ongevraagd naar het reisbureau gefietst. Zogenaamd om de vakantie te regelen, maar wij denken dat ze toen al lang voor een spotprijsje bij Ryanair hadden geboekt. Zelf houden ze het op een last minute: heen en terug voor de prijs van een pilsje.

Als echte wereldreizigers facebooken ze de hele dag wat ze aan het doen zijn. Wij durven het niet meer te lezen en wij zullen u de ontboezemingen over chickies, disco’s, dronkenschappen en zonverbrande lichaamsdelen ook maar onthouden. Zelfs voor dit blog is het te laag bij de gronds. Twitter of tweet zelf maar een keertje mee in de eigen familie. Dan weet je het wel! En wij maar werken. Want hoe krijgen we anders dit blog gevuld en de kinderen bekostigd.

Engelse ziekte

Straks ga ik een Hummer halen,
't is dit weekend summer sale.
Misschien krijg ik wel net zo'n deal,
als die spelers van Real.
Dan ga ik met een meisje praten
en dan heb ik zo een date.
Zie het als een statement
van een obstinate vent
met een flinke midlifecrise
door een vergrote hypofyse
en een prostaat in hoge nood.
Maar verder gaat het very good.

Aan zee

Pas toch op de women komen.
Women zijn een groot gevaar.
Ze drijven af in alle havens
en doen het desnoods op de waves.
Kijk daar komen weer de women,
maar wat rijmen ze toch raar.

Parijs is nog ver

In afwachting van hun schorsing (zie het vorige bericht) lijkt het er sterk op dat Little Marc en Dik Huubke zich deze hete zomer wederom op glad ijs hebben begeven om daar ijskoud een scheve schaats te rijden. Nu dit jaar de Tour de France eindelijk weer naar behoren verloopt en er nog geen enkel dopingschandaal boven water is gekomen, is de cartoon die de heren deze week in Brabants Centrum hebben geplaatst een duidelijk geval van misplaatst cynisme. We vroegen beide heren telefonisch om commentaar. Ze bleken net een fietstochtje te maken, maar ze hadden gelukkig een mobiele telefoon bij zich. En met de wonderen van de moderne techniek is een driegesprek dan gauw geregeld.

Jullie hebben het in de cartoon over de Tour de Dopage. Wielrenners worden in het plaatje door de politie aangehouden. Waar is dat nou voor nodig?
“Ja, eh, je moet natuurlijk begrijpen dat wij al onze cartoons lang van te voren plannen. Eh …”
“Deze grap hadden we al lang voor de Tour klaar. Hoe hadden wij ooit kunnen vermoeden dat de renners dit jaar …”
“En bovendien: “Parijs is nog ver!” zei Joop Zoetemelk altijd. Misschien is er vanavond op het journaal al …”
Dopinggebruik is onvergeeflijk, maar waarom brengen jullie onschuldige schone wielrenners in diskrediet?
“Wij zijn helemaal niet tegen doping!”
“Natuurlijk wel!”
“Nee, Marc. Wij zijn voor!”
“Wat is dat nou weer voor gel…”
Wat bedoel je daarmee, Huubke?
“Ze moeten dat hele antidopingbeleid afschaffen. Weg met het WADA! Als de farmaceutische industrie de gelegenheid krijgt de sport te sponsoren geeft dat ongekende mogelijkheden.”
“Huub, schei uit. Dat slaat nergens op!”
“O nee! Ik ben tegen dierproeven. Maar als sporters vrijwillig …”
Dat is toch levensgevaarlijk.
“Natuurlijk niet. Als die farmafirma’s hun naam op de wielershirts hebben staan, nemen ze echt geen risico. Ze zullen willen winnen, maar wel heel voorzichtig. Ze zitten heus niet op nieuwe Tommy Simpsonnetjes te wachten.”
“Jij bent gewoon een extremist!”
Heren, heren!
“WADA weg! Doping moet! WADA weg! Doping moet!"
“Jij bent geloof ik echt aan een schorsing toe! O shit! Wouten!”

Ze vergaten hun telefoon uit te zetten toen ze werden aangehouden. Mobiel bellen mag nu eenmaal niet in het verkeer. We hoorden Dik Huubke nog luidkeels protesteren dat het geen telefoons waren, maar oortjes. Volledig legaal en toegestaan door de UCI. Maar toen werd de verbinding verbroken.

De persconferentie

Hét grote nieuws aan deze week was ongetwijfeld de persconferentie van Little Marc en Dik Huubke voor de voltallige sportpers. In een openlijke boetedoening brachten ze een schandaal aan het licht dat zijn weerga niet kent in de sportgeschiedenis. Little Marc lag bijna voortdurend met zijn hoofd in zijn armen voorover, luidkeels snikkend dat hij het nooit had moeten doen en verkeerde vrienden had. Dik Huubke deed hortend en stotend het woord. Uiteindelijk hebben wij het volgende verhaal kunnen reconstrueren.

Het begon allemaal in de aanloop naar de Olympische Spelen in Beijing. Om Yuri van Gelder te ondersteunen in zijn campagne om alsnog uitgezonden te worden, hadden Little Marc en Dik Huubke een stel ringen gemonteerd onder de carport. Ze zouden eens flink gaan trainen, maar er kwam niets van toen Yuri van Gelder door de stuitende regelgeving in de turnsport niet kon afreizen naar China. Dik Huubke raakte aan de drank. Little Marc zocht zijn heil in de wielfietserij.

Maar toen Yuri van Gelder onlangs wereldkampioen werd, besloot het tweetal de training weer te hervatten. Urenlang hingen ze in de touwen, vaak onder het toeziend oog van buurtgenoten en passanten die ondertussen hun plannen aanhoorden over de wekelijkse cartoon in Brabants Centrum en hun publicaties op dit blog. De talloze gymnastische tricks die ze al discussiërend vertoonden, konden zelfs op nog meer bijval rekenen. In korte tijd bleken de heren er heel wat te hebben geleerd.

“Maar hoe kwamen twee van zulke slapjanussen in drie weken tijd zo sterk en gespierd?” waagde één van de journalisten te vragen. “Hebben die gasten van het Nihuf misschien iets gebruikt van spierversterkende of geestverruimende middelen?” riep een ander. Dik Huubke vertelde op de persconferentie over een enorm zware testosteronkuur waardoor hij al een bobbel in zijn broek kreeg als hij het woord vrouw hoorde. Ook blijkt hij een stuk agressiever te zijn geworden. Ze laten hem op de schaakclub maar liever winnen. Hij heeft al wat tegenstanders bij Café Rembrandt naar buiten geschopt met een hoop machovertoon. Dik Huubke was er heel open over en noemde het laconiek: “Heldere bouillon en slappe koffie”.

De spierversterkers bleken echter bij lange na niet het grootste geheim dat op de persconferentie werd onthuld. Testosteron, amfetamine en epo gebruikt zo'n beetje elke sporter. Little Marc en Dik Huubke hadden het evenwel in iets heel anders gezocht. “Iets nog veel wederrechtelijkers”, zoals Dik Huubke het zelf uitdrukte: “Het streng verboden middel Powerglue. Een paar van dit soort druppeltjes op de handen doet wonderen. Daarmee kan een turner tijdens de training uren blijven hangen zonder enige verzuring. Wie uiteindelijk los komt, heeft de vernislaag van de ringen in zijn handpalmen.”

Little Marc en Dik Huubke betuigden op de persconferentie enorm spijt hebben van hun grensoverschrijdende gedrag met deze tube lijm, waar ze om de spierpijn te verzachten, bij gebrek aan dure cocaïne, ook nog aan snoven.

Little Marc: “Dit hadden we echt niet moeten doen”.

Inmiddels hebben Little Marc en Dik Huubke van het Ministerie van Defensie een convocatie gekregen om hun plunjezak met oude legerspullen in te leveren. Bij herhalingsoefeningen hebben ze dit soort valsspelers niet meer nodig. Of Little Marc en Dik Huubke nu ze hun militaire status hebben verloren hun positie aan het Humoristisch Front kunnen handhaven, is nog niet duidelijk. Een schorsing voor tenminste de hele zomervakantie ligt voor de hand.

Multi Culti

Het grote evenement in Boxtel in het komende weekend is de Selissen Bazaar. Het is al weer de achtste keer dat dit festival wordt gehouden. Het vindt plaats in het prachtige Park Molenwijk waar onlangs nog een boek over is geschreven. Zelfs het Nieuw Humoristisch Front, een groepering die anders altijd wel iets te zeuren heeft, is er dolenthousiast over. En dan wordt het lastig om een leuke grap te verzinnen.

In de brainstormsessies die de voormannen van het front de afgelopen weken achter de rug hebben, werd de ene flauwiteit na de andere op de flipover gekalkt.

1. Iets met ‘multicultureel geneuzel’ en ‘de PVV’. Nee, da’s niks.
2. Een plaatje van wielrenners in een shirt van de Tour de Dopage bij een kraam vol waterpijpen. Mwah!
3. Een karavaan Arabieren onderweg naar Boxtel. Te eenzijdig.
4. Dik Huubke die een henna-tatouage op zijn buik krijgt met “I ♥ Little Marc!” en dan vraagt of het er wel weer af gaat. Ook niks.
5. Een buikdanseres met het bijschrift: “Als de Wittlichers nou van dit soort lekkernij hadden meegenomen …” Misschien een beetje te seksistisch.

Maar daarmee zaten ze wel op de goede weg, vonden Little Marc en Dik Huubke. Want het was hen duidelijk dat ze nog een keertje op die Duitse varkens moesten terugkomen. Want nergens, in geen enkele plaatselijke of regionale krant, stond ook maar één klein uitinkje van kritiek op die onsmakelijke vertoning, die volgens Dik Huubke overigens wel degelijk de tong streelde. Alleen Eugenie van Wanrooij zegt er iets van op haar blog. En daar heeft het Nihuf dan weer op gereageerd en Eusjewel weer op het Front. Zo hoort dat beste lezer: gewoon even hieronder op ‘reacties’ klikken. De rest wijst zich van zelf. Dat is heel wat handiger dan een ingezonden brief.

Uiteindelijk werd het deze:

Herkenbaar

Laten we voorop stellen dat onze cartoonhelden Little Marc en Dik Huubke, niets, aber denn auch gar nichts, tegen Duitsers hebben. Starker noch, ze zijn fan van die Deutsche Mannschaft. Ze hebben zich indertijd te plätter genoten van Gerd Müller, Franz Beckenbauer, Karl-Heinz Rummenigge en Rudy Völler, om maar eens een paar willekeurige namen te noemen. En er wordt zelfs gefluisterd dat Dik Huubke Duits bloed heeft. Zijn moeder werd, na het eerste bezoek van de Wittlichers aan Boxtel, nu vijftig jaar geleden, wegens iets te intieme vriendschappelijk betrekkingen zelfs kaalgeschoren door haar buurtgenoten en we weten allemaal wat dat betekent. Jumelage of niet!

Je hoort de heren over onze fietsen niet klagen en zelfs niet over kuilen graven. We hebben hier toch geen strand en die oude roestige gevallen met houten banden mogen ze houden. Wij Nederlanders rijden anno 2009 op elektrische hybride fietsen met trapondersteuning zodra de dynamo een briesje van tegenwind ruikt. Het Nihuf hoopt dus dat de Wittlichers die gedateerde rommel gewoon thuis laten. Als we een oude fiets willen, haalt de WSD die wel uit de Dommel.

Ook de Duitse keuken kunnen Kleine Marcus und Dickes Hübschlein heus wel waarderen. Sauerkraut, Schnitzels, Weisswurst mit Senf, Eisbein, Schwarzwalderkirschtorte. Heerlijk! Vooral als het weggespoeld kan worden met een enorme pul hoppig bier. Daar wordt de helft van ons duo heel gelukkig van.

De cartoon van deze week is dus zeker niet uit oud zeer geboren. Maar wat die ... , eh ... hoe zeg je dat zonder te schelden ... eh, ... bezoekers uit Wittlich ons nou flikken, daar kunnen we niet tegen. Dit is gewoon zielig. Wat voor indruk moet dat wel niet wekken bij onze kinderen. Die lopen straks allemaal te huilen op de Markt. Daar is geen oud ambacht aan te doen. Es ist unmenschlicher Horror, meine Damen und Herren. Viel zu erkennbar für unseren Geschmack. Macht das mal lieber in die Heimat.