Een langdurig proces

Hier zou – nooit eigenlijk zeggen, zou Annemarie Oster schrijven – een verhaal moeten komen over een rechtszaak. Met Dik Huubke, desnoods met geblondeerd haar, in het beklaagdenbankje. Zijn confrère Little Marc M. stond hem bij als advocaat. De tenlastelegging had betrekking op Dik Huubke’s voorstel voortaan alle Nederlandse vrouwen, ook die van allochtone komaf, koningin te noemen. En desgewenst ook als zodanig verklede mannen.

Als getuige-deskundige zou door het Openbaar Ministerie mevrouw Lieteke van Vucht Tijssen opgeroepen zijn, voorzitter van de Raad voor de Nederlandse Taal en Letteren, een belangrijk adviesorgaan binnen de Taalunie, die verklaard had dat in het Nederlands ‘Koninginnedag’ zonder tussen-n wordt gespeld, omdat er nu eenmaal maar één Koningin is.

Little Marc M. – goed voorbeeld doet goed volgen – zou de objectiviteit van de getuige-deskundige in twijfel trekken. Zij zou met vlaggetje, hoedje en toeter deelgenomen hebben aan een bijeenkomst waar in ruime mate oranjebitter werd gedronken. De rechter wilde hier echter geen onderzoek naar laten doen, wat hem op een wrakingsverzoek kwam te staan.

Maar ja, het verhaal gaat niet door. Wij hebben geen tijd voor dit soort langdurige processen. Daar moet je een populistische politicus voor zijn.

Het lieve leven op het Brabantse land

Moppen moet je nooit uitleggen. Dan zijn het geen goede moppen meer. Maar wat moet jij nu, lieve lezeres met je kosmopolitische inslag, als de cartoon alleen op Boxtel en omgeving betrekking heeft?

Misschien herinner je je de blogtekst Limericks in Liempde nog, van twee jaar geleden. In dat dorp in de Gemeente Boxtel wordt ieder jaar een nostalgische Boerenmert gehouden. Dat is Liempds voor Boerenmarkt. Van heinde en verre komt men verkleed als boer naar Liempde, om daar spekstruif en wordt te eten en bier te drinken en te genieten van oude ambachten en demonstraties ploegen en dorsen. De grootste attractie is dit jaar een zestienspan: een heuse koets met zestien paarden ervoor. Het zal weer storm lopen. Alle weilanden rondom het dorp worden eventjes als parkeerterrein in gebruik genomen.

Niet op tweede Paasdag, maar op alle andere dagen van het jaar, zijn er parkeerproblemen in Boxtel zelf. Ook daar hebben we al vaak over geschreven. Samenvattend komt het hier op neer: er zijn al te weinig parkeerplaatsen, volgens frequente autogebruikers tenminste, en er leeft al decennialang de hartstochtelijke wens onder de meer groen gemutste Boxtelse inwoners om de markt autovrij te maken. Rondom de Markt staan behalve het Gemeentehuis bijna alleen café’s en restaurantjes en wat zou het mooi zijn als we het hele plein vol konden zetten met bomen en terrasjes. Het nieuwe college, en dan met name verkeerswethouder Van der Zande, heeft nu het plan geopperd om aan de andere kant van het Gemeentehuis een parkeerterrein aan te leggen. Een parkeertuin zou het zelfs moeten worden, waar de auto’s onder de bomen staan. Een goed plan, ware het niet dat daarvoor de geliefde hofvijver en vooral een oude boomgaard moeten wijken. Van die boomgaard zijn wij Boxtelaren echt idolaat. Waarschijnlijk heeft de wethouder om de pijn te verzachten zijn gewenste parkeerterrein het ‘Plan Boomgaert’ gedoopt. Ik ben een beetje woorbdlind en lees steeds hardop ‘Boomga-erwt’, maar daar hoef jij, lieve prinses, niet wakker van te liggen. Ook de meer belezen intellectuele hoekstenen van de Boxtelse samenleving hebben zich krachtig tegen het plan uitgesproken. Er ontstaond een sfeer van Noord-Afrikaanse proporties. Bijna was er een revolutie uitgebroken.
Vandaag op het eind van de middag verscheen onze nieuwste cartoon in Brabants Centrum. En met succes: gisteren heeft de raadscommissie het hele Plan Boomgaert van tafel gehaald. Met humor kun je veel bereiken. Binnenkort schrijf ik je weer. Little Marc en Dik Huubke hebben nog veel meer ideeën om een betoverende glimlach op je gelaat te toveren.

De lepidopterist

Mooie meisjes zijn net kleine kinderen.

Ze blijven zo lang als 't kan vlinderen.

Voor wie hen in de weide

met een picknick verblijden,

zal dat de pret niet verminderen.

De propositie

Iedereen met enige ervaring weet het. Er zijn twee soorten politici:

• degenen die alles in het werk stellen om hun plannen zo snel mogelijk door te voeren
• en degenen die altijd beren op de weg zien en daarom iedere verandering willen tegenhouden.

Laten we de tweede partij voor het gemak maar even de oppositie noemen. Over de positie van de oppositie kunnen we helder zijn: of ze zich nu links of rechts noemt, de oppositie houdt bij voorkeur de proposities van de regerende partijen tegen, ze traineren, ondermijnen, protesteren of proberen in elk geval zo veel mogelijk scherpe kantjes van het regeringsbeleid af te slijpen. Helaas is een gemakzuchtige naam voor de eerste groep een stuk lastiger. Woorden als 'propositie' en 'depositie' zouden van pas kunnen komen, ware het niet dat zij nooit in deze betekenis worden gebruikt. Ik stel voor dat we het woord 'doordrukkers' gebruiken.

Bij de grote teen is, anders dan bij de duim, geen oppositie mogelijk. De grote teen is stevig. Het fundament van de waarheid. Twijfel bestaat niet, zelfs niet als de waarheid stinkt als een nagelkaas. De duim is daarentegen een sprookjesfiguur. Hij zweeft, fantaseert en wekt zo van nature weerwoord op. Politici aan de macht, doordrukkers dus, stellen hun proposities dan ook het liefste voor als grote tenen. Het is zo, het moet, de bezuinigingen zijn onvermijdelijk, anders stijgen de kosten en wordt alles onbetaalbaar en dat is een ramp. In werkelijkheid zijn hun verhalen meestal uit hun grote dikke duim gezogen.

Marcel van Dam ageert al tientallen jaren tegen de kromme redeneringen en kreupele analyses waarmee politici van links en van rechts de feiten naar hun hand proberen te zetten. Vandaag gaf hij daar weer een fantastisch voorbeeld van in zijn column in De Volkskrant. Hij is uitgegroeid tot een metapoliticus, die in politieke taal de politieke taal beschrijft ...

In Boxtel geeft Accordeonorkest De Doordrukkers op zondag 10 april een concert in gemeenschapshuis De Walnoot, één van de laatste instellingen in de wereld zonder eigen website.

Het coloriet van de kleuradviseur

 In de jaren negentig van de vorig eeuw dreigde het helemaal mis te gaan in Boxtel Woonstichting Sint Joseph liet appartementen bouwen voor de sociale huursector. De kleurenblinde architect schreef pimpelpaarse deuren, witte kozijnen met grijze en helblauwe panelen, knalgele boegboorden en beige lateien voor. Dat alles gecombineerd met gele en bruine metselstenen. Als de zon schijnt, lijkt het nog iets. Maar als het regent worden bij alle passanten de wangen nat. Gelukkig is de Gemeente Boxtel tot inzicht gekomen. Sindsdien wordt bij ieder project kleurenadviseur Drs. S. Hops ingeschakeld. Het Nieuw Humoristisch Front wist hem te verleiden tot een exclusief interview.

Hoe bepaalt u welke kleuren bij een project passen?

Gul lachend steekt de heer Hops onmiddellijk van wal. Die vraag is hem vaker gesteld: “Welke kleuren bij een project passen, hangt volledig van de doelstelling en de doelgroep af. Welke uitstraling een gebouw moet hebben, wie er komt te wonen, is het voor ouderen of voor jongeren, welke kleuren passen in de omgeving, hoe wordt het straatmeubilair ingericht. Al dat soort vragen. Wanneer dat niet aan de orde wordt gesteld, gaat het gegarandeerd mis en is niemand tevreden.”

Welke kleur past er dan bijvoorbeeld bij jongerenhuisvesting?

Als de heer Hops zijn armen spreidt en zijn grote handen opent, spat het charisma als het ware in het rond. Zijn levendige gezicht spreekt boekdelen. Met veel flair legt hij zijn argumenten aan ons voor: “Bij een woningbouwproject voor jongeren, krijgt de omgeving door de bewoners vanzelf kleur. De jeugd verlevendigt de woonomgeving al was het alleen maar door zijn aanwezigheid. De basiskleuren van het project moeten dan vooral rust brengen. Mijn advies is in zo’n geval grijs. Grijs is de ideale kleur om ook een rommelige, jeugdige, flitsende omgeving een zekere chique en rust mee te geven.”

Er worden in Boxtel tegenwoordig ook erg veel appartementen voor ouderen gebouwd. Hoe kijkt u daar tegen aan?

Met hoog opgetrokken wenkbrauwen boven een olijke oogopslag vervolgt de heer Hops: “In dat geval ligt het heel anders. Ouderen zijn niet zo kleurrijk.” Hij heeft er schik in: “Zij hebben vooral veel behoefte aan rust en zijn over het algemeen behoorlijk conservatief in hun kleurkeuze. Kleurvast noemen wij dat in jargon. In zo’n geval zou ik beslist voor grijs kiezen. Dat geeft uitstraling.”

Welke kleurstelling zou u in dergelijke gevallen dan kiezen voor wat u het straatmeubilair noemt?

Hops buigt zich naar voren en fluistert: “Ook dat kan weer heel verschillend liggen.” Dan lacht hij weer en verkondigt zijn visie met luide stemme: “U mag gerust weten dat er een enorm gamma aan kleuren beschikbaar is. Het hele spectrum en nog veel meer. Dat moet je in de kleurafweging meenemen. In winkelstraten en op pleinen zoals de Markt is de logische keuze voor de lantaarnpalen overduidelijk grijs. In woonwijken met veel sociale woningbouw daarentegen kies ik bij straatarmaturen liever voor grijs en in chiquere buurten, waar totaal andere keuzes gemaakt dienen te worden, moet zondermeer qua metalen oppervlakken van openbare verlichting voor grijs worden gekozen. Uiteraard dien je dat te combineren met een grondig advies voor afvalbakken, brugleuningen en wat dies meer zij. Die moeten sterke contrasterende kleuren krijgen, bijvoorbeeld grijs of grijs. De meeste kleuradviseurs durven zo'n enorme variëteit niet aan. Ze lijken soms wel chromatofoob en dan wordt de wereld erg eentonig.”

In training

Sorry mensen. Schaken is zo serieus, daar maak ik geen grappen over. Kijk liever eens op mijn schaakblog.

Het Goed

Kringloopwinkels zijn hot. Ze helpen de vergrijzende samenleving bij sterfgevallen van de overtollige erfstukken af en voorzien tegelijkertijd iedereen die voor zijn eurocenten veul voor weinig wil krijgen aan fantastische voordelige spulletjes. Boeren, burgers en buitenlui, zelfs de milieuactivisten vinden Het Goed. Zo niet de Gemeente Boxtel.

Wat is het geval: Het Goed heeft, net zoals het benzinestation een eindje verderop, een barretje ingericht waar de klanten heel voordelig koffie, thee, fris en een broodje kunnen kopen. Harstikke leuk. Even shoppen wordt zo een gezellig uitstapje. Maar ja, Horeca staat op Industrieterrein Ladonk niet in het bestemmingsplan!

Zo ziet u maar: niet alleen tweedehands koffiezetapparaten kampen regelmatig met verkalkte leidingen!

Eerste breed gedragen compromis na de verkiezingen nu al een feit

Politiek populairder dan Boer Zoekt Vrouw

Hét icoon van de Nederlandse televisiemakers is Yvonne Jaspers. De kijkcijfers van haar programma Boer zoekt Vrouw zijn dusdanig hoog dat ze in alle praatprogramma’s, zowel de opiniërende en trendy vlotte hippe, als de oubollige saaie truttige, vol bewondering wordt ontvangen. In aanbidding liggen ze bijna, de Mathijsen, de De Grijzen en De Vriesen, de Goossens, de schreeuwleeuwen, de Weesies, Van den Brinken, Knevels en wat er al niet meer aan goedgebekte anchormannen en -vrouwen in het Hilversumse figureert. En terecht, want met haar goudblonde lokken, bruine ogen, mooie alt en vriendelijke glimlach is Yvonne een unieke verschijning in omroepland en ze haalt kijkcijfers waar zelfs voetballers op een WK niet van durven dromen. Dan is bewondering gepast. Hulde!



Heel anders is het gesteld met politiek en politici. Die worden op de televisie met zoveel mogelijk dedain ontvangen. Praatprogramma’s lijken gemaakt om hen belachelijk te maken, te bekritiseren, nooit uit te laten praten en af te zeiken. Want zo hoort het, denkt Hilversum, en dat wil het Nederlandse publiek zien. Het gemulder van Jan Bulder, het gejakhalsklier, het tenenkrommende sarcastricum, alles is toegestaan voor het heilige doel de politiek te kleineren. Televisiedebatten zijn volgens het grootste licht van Nederland, de boven elke kritiek verheven Pauw Witteman, wedstrijdjes en vooral niet bedoeld om de ander te overtuigen. En natuurlijk dansen de politici keurig in zijn paradepas mee, desnoods voorop in de polonaise: daar op dat kruisje moet je gaan staan en dan zonder te hakkelen als een volleerd tonprater grappige grapjes met een klein beetje venijn naar de tegenstander roepen, of – als je wat meer uit de populistische hoek komt – zo bot mogelijke onzin opwerpen waarbij in iedere zin een onder de tokkies impopulaire bevolkingsgroep wordt beledigd. Zó moet het. Dát is goed voor de beeldvorming. Kunnen we de volgende keer niet ook nog een hinderlijk achtergrondmuziekje achter “de minuut van …” zetten en dan gewoon tegelijkertijd al vanaf de eerste seconde hardop aftellen zodat niemand meer zijn punt kan maken?

Zelfs binnen het Humoristisch Front is verdeeldheid ontstaan. “Die verkiezingen, daar zit toch niemand op te wachten”, riep Little Marc toen Dik Huubke een intellectueel hoogstaand staaltje cartoonkunst voorstelde. Elitair en niet leuk, en dat ging het kleine tekenwonder echt niet op papierzetten. Want daar was niemand, maar dan ook niemand in geïnteresseerd. En Dik Huubke voelde niks voor een cartoon over carnaval: platvloers populistisch geslemp, brulde hij. Boeren die hun voorvocht achternalopen! En dat het maar eens afgelopen moest zijn met al die low culture in zichzelf respecterende media.

En nou komt het wonder. Van de 12 miljoen Nederlandse kiesgerechtigden nam ruim 55 procent de moeite zich van de teevee los te scheuren, uit de bank op te staan om de deur uit te gaan met stempas en identiteitsbewijs, naar het stembureau te lopen, daar in de rij te gaan staan, een naam op een onafzienbare lijst te selecteren en daar een vakje bij rood te maken. 6 miljoen en 6 honderdduizend mensen deden dat. Zelfs Ferry Mingele verwaardigde zich te zeggen dat de opkomst dit keer meeviel. De helft was voor en de helft tegen. En Little Marc en Dik Huubke sloten gauw een compromis.

In het pak

“Moet je nou toch eens zien!”
“Wat?”
“Als ie maar geen kou vat!”
“Wie?”
“De premier!”
“Hoezo?”
“Campagne voeren, buiten, zonder jas!”
“Dat doen ze toch allemaal. Dat moet!”
“Van wie?”
“Van de media-adviseurs! Campagne voer je buiten in een pak met een stropdas. Anders kan er zo maar een verkeerd beeld ontstaan.”
“Maar je kan dat houtje-touwtjesbeleid toch ook in een winterjas uitdragen?”
“Zo’n ouderwetse zeker met een capuchon.”
“Ja waarom niet? Da’s keimodern!”
“Wegens de beeldvorming. Capuchons staan te boeverig.”
“En een maatpak niet zeker?”
“En het is symbolisch.”
“Wat?”
“Ze laten iedereen in de kou staan en ze zijn solidair.”
“Ja ja. En zo wordt iedereen in het pak gedaan.”
“Op wie ga jij eigenlijk stemmen?”

Vismail

Naar aanleiding van het verschijnen van de Vissenatlas Noord-Brabant organiseerde het Nieuw Humoristisch Front een vis-à-vis met Asopus Peneus III, professor in de Ichtyologie aan de Universiteit van Aalsmeer. Asopus Peneus III stamt uit een geslacht van riviergoden. Zijn betovergrootvaarder Laga Peneus, de zoon van de eerste Asopus, is enkele honderden jaren geleden in de hoogste visstand verheven. Sindsdien mogen zijn nakomelingen in strakke lijn zich Watergraaf noemen. Zo ook onze hoogkuitgeschoten en evengeleerde tijdgenoot Asopeus Peneus.

Moeten wij u visvoyeren?

“Nee, zeg maar gewoon kabelje en -jauw hoor. Asopus is de naam, maar mijn vrienden noemen me Aso. Die Vissenatlas is een prachtig boek, en de manier waarop u het geheel grafisch uitbeeldt, is zeer geestig. Tot mijn spijt moet ik echter een tsunami aan omissies constateren zo groot als winterdijkwielen.”

’t Is toch niet waar!

“Wel vis en zeker. Van de zeventig soorten zoetwatervissen die in Nederland voorkomen zouden er ongeveer zestig in Brabant zijn gesignaleerd. Ik kan u verzekeren: het zijn er veel en veel meer! En dat is de schuld van de immigratie.”

Kunt u misschien een voorb…

“Natuurlijk: denkt u maar eens aan de piscis anima, een buitengewoon geestkrachtige vis, zeldzaam inderdaad, maar beslist niet extinct. Dat geldt evenzeer voor de piscis inertiae, zo traag bewegend dat hij zelden wordt waargenomen. En denkt u eens aan de piscis medicatrix naturae, de vitalis en de viva, genezend, levenskrachtig en energiek. U beiden zal ook beslist de piscis comica aanspreken, die bij het blubben een geluid voortbrengt dat in vroeger tijden als lachen werd ervaren. En dan hebben we het alleen nog maar over de ondersoorten van de knier, zoals hij in Brabant in de volksmond wordt genoemd, die van oorsprong mediterraan zijn. Veel verontrustender is de stuitende opkomst van gesluierde soorten van de vislam. Die bederven de sfeer. De lucht is verschrikkelijk al kan dat ook komen door brievenbusvissen.”

Op die manier zit u al bijna aan de zeventig. Meer zullen er toch niet …

“Jazeker wel. Sinds in Boxtel een vistrap is aangelegd – zelf opteerde ik liever voor een viselevator – sterft het in de bovenloop van de Dommel en het Smalwater van de zoetwatermeerminnen. Ook de andere bakvissen worden in de Vissenatlas niet genoemd. En denkt u eens aan de visboeren met hun kweekvis: zalm, zalmforel, forel, maar ook schol, tong en vooral bot zijn in voormalige varkensstallen tegenwoordig erg flottant. Vrijheid blijheid zou ik zeggen, maar de in een tajine gestoomde tilapia zullen we, net als vele andere allochtone indringers – denk maar eens aan die moordzuchtige orka uit Harderwijk –, keihard via een streng uitzettingsbeleid moeten bestrijden. En dat zullen we doen ook, anders is mijn naam geen Aso meer.”

Gemeentelijk herindeling

Ooit was Liempde een zelfstandige gemeente. Nu valt Liempde onder Boxtel en dat is nog steeds een open zenuw in het landelijke dorpje. De dorpsraad is naarstig op zoek naar een bestemming voor het oude raadhuis.

Cartoon 10 februari in Brabants Centrum

Linkse Hobby-café's

Nieuwste loot aan de boom van Linkse Hobby-gelegenheden is het Sociaal Café. Aangezien we al eens de spot hadden gedreven met het Filosofisch Café (ik drink dus ik besta) en het Alzheimer Café kon deze cartoon niet uitblijven. Maar er zijn nog veel meer van dit soort uitwassen in het Gemeenschapshuisgebeuren. Wij van de harde Horeca hebben daar natuurlijk weinig mee op.

Cartoon 3 februari 2011 in Brabants Centrum

A la recherche ...

... Le Temps Perdu is een café aan de Markt in Boxtel. Er is altijd wat te doen! Kijk maar eens naar het jaarlijkse Dicht Slam Rap Festival.

Cartoon 27 januari 2011 in Brabants Centrum.

Sprookjes voor de waak

Er was eens, heel heel recent, een klein meisje. Ze woonde al bijna haar hele leven in Nederland, maar ze was er niet geboren. Haar ouders waren vluchtelingen uit een ver land waar het al jaren oorlog is en waar sommige gelovigen (zij willen de macht grijpen, maar dat is een ander verhaal) vinden dat meisjes niet naar school mogen en zich van top tot teen in zwarte lappen moeten hullen zodat niemand hen kan zien. De minister vond dat land echter veilig genoeg om vluchtelingen terug te sturen. Ook dat meisje, dat zich niet eens kon herinneren ooit in dat land te zijn geweest, want toen was ze nog te klein. Ze sprak ook alleen Nederlands, en natuurlijk Engels en Frans en Latijn en Grieks want ze zat hier op het gymnasium. Gelukkig was de rechter het niet met de uitzetting eens. Maar daar ging de minister natuurlijk weer tegen in beroep. Want volgens hem moet en zal dat meisje wegwezen, ook al is er geen enkel ander belang mee gediend dan de goedkeuring van de PVV-aanhang. Word nou maar lekker wakker. Het is weer een mooie dag. En of ze nog lang en gelukkig leeft, weten we nog niet.

Cartoon 20 januari Brabants Centrum

House for sale

Nu de klassieke methode "In de brand, uit de brand" niet meer van deze tijd is, blijkt er dringend behoefte te zijn aan alternatieve methoden om onverkoopbare huizen te slijten. Uit de softe sector komen al jaren adviezen als het regelmatig bakken van appeltaarten. Mannelijker methodes, zoals het bijhouden van het schilderwerk en de tuin, mogen beslist ook niet in de wind worden geslagen. Maar nu iedereen daar inmiddels van doordrongen is en de huizen desondanks nog altijd jaren te koop staan, wordt het tijd voor radicalere praktijken.

1. Laat de prijs zakken
Als er, zoals in het stukje Breukelsestraat tussen Parallelweg-Noord en Van Hornstraat van de ongeveer vijftig woningen een stuk of tien panden te koop staan, is er maar één conclusie mogelijk: de vraagprijs is veel te hoog. Als u het pand niet voor een lagere prijs wilt verkopen, haal het dan van de markt. Dan verdwijnen vanzelf de straatbeeldontsierende Makelaarsposters uit de straat. dan gaan de prijzen vanzelf weer onhoog. Want gelooft u het Nihuf maar, het zijn vooral die te-koop-borden die de huizenprijzen omlaag jagen.

2. Stem het VVD-CDA kabinet weg
Het huidige kabinet doet geen ene donder om de woningmarkt open te breken. Beperking van de hypotheekrenteaftrek wordt als "H-woord" de taboesfeer ingetrokken. Maar wanneer we nu eens heel simpel het huurwaardeforfait en de overdrachtsbelasting wegstrepen tegen de hypotheekrenteaftrek, dan wordt alles al veel eenvoudiger. Hoe dat uitpakt, weet het Nieuw Humoristisch Front naturlijk ook niet, maar er zijn mogelijkheden zat. het enige wat niet kan is principieel weigeren iets te doen en dat is nou precies wat het kabinet Rutte voor ogen staat.

Cartoon 13 januari 2011 in Brabants Centrum

Opvoedingstips

Nu Nederland verregaand is verrechtst, kan de repressie in opvoedingsland niet uitblijven. Wij laten onze kinderen in de steek als we hen niet met harde hand corrigeren. Althans dat is de mening van Prof. Dr. Harry D. Leers van de Universiteit van Maastricht.

"Het is met kinderen net als met honden. Africhten met alleen belonen lukt niet" verklaart hij als we hem om toelichting vragen. "Straffen moet, vooral bij uitheemse rassen. En wanneer ze illegaal in het asiel verblijven, zit er uiteindelijk niets anders op dan uitwijzen. Al kwispelt u nog zo hard, zo zal het moeten gebeuren." Op onze vraag of er geen alternatief is, antwoordt hij: "Het bewijs dat het ook anders kan, ziet u aan de autochtone jonge honden. Die zijn heel wat beter opgevoed."

De cartoon verscheen op 6 januari 2011 in Brabants Centrum.