Machismo

Voor zo ver wij hebben kunnen vaststellen, is er in Boxtel één bedrijf dat daadwerkelijk een glazen plafond heeft laten monteren: Tekstbureau De Bent. U weet wel, dat kantoortje in die rare aanbouw op de hoek van de Breukelsestraat en de Parallelweg-Noord. Wij, Little Marc & Dik Huubke, keuren dergelijk macho-cynisme ten stelligste af. Sterker nog, wij zijn warme voorstanders van een vrouwenquotum in topfuncties. Als er niet genoeg capabele topvrouwen zijn, of als ze niet willen, dan rest de BV Nederland niets anders dan dwang. Want de topmannen maken er al lang een bende van.

Hoe verschrikkelijk mis het kan gaan bij gebrek aan vrouwelijke intuïtie hebben we gezien in het voetbal. Wat een mannelijke chauvinistische varkens zijn dat toch, die internationals met hun begeleidingskliek. Vlak nadat één van de spelersvrouwen een te vroeg geboren kind verliest, meent manlief nog wel een potje te kunnen gaan voetballen. En geen manager of coach bij wie het opkomt om de betreffende speler naar huis te sturen om in alle rust met de vrouw en de familie van de schrik te bekomen. Dat hadden vrouwen heel anders aangepakt. We hebben allemaal gezien hoe de overmoedige macho-mentaliteit tot een geweldig debacle leidde. Door stoere stuursheid en dagenlang opgekropt medeleven waren de heren geheel uit het veld geslagen. Letterlijk!

Wat we nodig hebben, in de top, is een zachte vrouwenhand. Of desnoods een harde, met eelt en kloven van het huishouden dat ze er gewoon zonder morren even bij doet. Sinds kort streven wij er zelfs naar een evenredig aantal vrouwen in onze cartoons op te voeren. Daarbij stellen wij de machismo-mopjes van onze geestelijk vaders, zoals de twee tekeningen bij deze blogtekst, bepaald niet op prijs. Maar wat kunnen wij er aan doen? Er rest ons niets anders dan via deze weg een oproep te plaatsen veel ingezonden brieven te sturen. Of nog beter: reacties naar dit blog.

Heeft u zelf een glazen plafond dat nodig gezeemd moet worden, load dan de cartoon down en hang hem voor uw raam. Sterkte!

Vergunning

Heb je ons wel eens horen zingen? Nou dat kunnen we hoor. Zeker als we gedronken hebben. Waarschijnlijk hebben we Iers bloed, want ook wij stammen uit lange geslachten vol armoedzaaiers. En ook wij zijn pas recentelijk de honger en de krottenwijken ontstegen. Want na het oorlogsgeweld kwam de Europese samenwerking en nu baden we in weelde. Maar van bureaucratie willen we niks weten. Daarom zijn we overal tegen en zeggen we zelfs nee als ons gevraagd wordt of we het goed vinden dat het besluitvormingsproces wordt vereenvoudigd.

Want oeioeioei wat balen we van de bureaucraten. Helemaal nu de zilte zadels van de Holland Ladies Tour door het getalm van het ambtenarenapparaat aan onze neuzen voorbij dreigen te gaan. Wethouder Toon van Aert, die toch erg sportminded is, kan niet voorkomen dat hij met politie, justitie, verkeersregelaars , middenstandsorganisaties, Albert Heijn zelf, de wielerclub, de buurtvereniging, de fietsenmaker en nog vele anderen moet overleggen voordat hij de vergunningen in orde kan maken voor een prestigieuze finish in onze eigen Stationsstraat. Ongetwijfeld zit daar Brussel achter, want als wij Boxtelaren het voor het zeggen hadden dan was het al lang geregeld. Bij ons in het dorp heerst de mentaliteit van handen uit de mouwen en het ijzer smeden, desnoods nog voor het is verhit. Daarom lopen wij in Boxtel ook zo ver voor op de rest van de wereld.

Een mooi voorbeeld hiervan is de cartoon van deze week. Het moest een langgerekte tekening worden, vonden Little Marc & Dik Huubke’s geestelijke vaderpaar. En in Boxtel was het zo geregeld. Eén mailtje naar Marc Cleutjes en het was goed. Klaar. Maar toen begon de ellende pas. Want wij wilden ook op het blog een langgerekte tekening die desnoods links en rechts uit het scherm zou fietsen. En dat kan zo maar niet.

Alles hebben we in het werk gesteld om het voor elkaar te krijgen. Maar geen van de bevoegde instanties gaf tijdig antwoord. De noodoplossing die we daarop hebben moeten kiezen, bevalt ons geenszins. Het is te hopen dat er voor de Holland Ladies Tour een elegantere afloop in het ambtelijke vat zit. Want zo gaat het allemaal wel heel erg bergafwaarts.

Als je dit leest, heb je trouwens een geweldig compliment verdiend, want wegens onoverkomelijke lay-outtechnische bezwaren kon het blogadres dit keer niet boven de cartoon worden gezet. Voor degenen die dit niet lezen, wil ik het hierbij nog eens uitdrukkelijk herhalen: het is http://nihuf.blogspot.com/. Schrijf dat nou op, dan hoef je deze column nooit meer te missen. Of nog beter: zet hem onder je favorieten. En als zelfs dat niet helpt, ga dan helemaal onderaan op deze pagina naar Abonneren op: Berichten (Atom). Dan krijg je elke keer als dit blog wordt vernieuwd een automatische feed. Wat dat is weten wij ook niet. Maar uitproberen loont de moeite.

Zoals gebruikelijk kun je de cartoon van de Holland Ladies Tour hier downloaden. Door hieronder op REACTIE te klikken, kun je ons antibureaucratische houding steunen of anderszins reageren. Niet-bloggers kunnen 'anoniem' aanvinken. Dat betekent overigens niet dat je er geen naam bij mag zetten.

Villa Verkeerszomer

Direct na de bekende reclame van Samen voor Rood komt de kakelverse kale presentator met de radde tong in beeld. Hij zit vrolijk aan een tafel onder een parasol in de regen met een vermaard verkeersdeskundige en formuleert volmaakte volzinnen die de zo juist uitgezonden verkeersverwikkelingen samenvatten en analyseren. Dan gaan ze gauw naar binnen en nemen plaats aan een ovale tafel.

Filmpje. Grappig. En dan nog één. Een als clip gemonteerd excerpt van hooggeachte Hollandse prestaties op de weg. De weg naar de eeuwige roem.

En dan zitten ze daar. Gezellig. Een cabarettier komt komisch uit de hoek. Een voormalige internationale chauffeur geeft zijn mening. Een verkeersagent zijn opinie. Ze waren er allemaal bij en hebben genoten.

En dan is het tijd voor een filmpje over de geheime training, gevolgd door de persconferentie voor de pers, de internationale pers en vooral de verslaggever van Villa Verkeerszomer, die zijn vragen van gisteren, eergisteren en de dagen ervoor feilloos herkauwt, waarop de coach met het te korte haar bevestigt of ontkent dat er wel of geen sprake is van druk en dat wellicht de geblesseerden in de volgende rit gewoon kunnen meerijden, of niet, want ze hebben in principe met de hele training meegedaan. En of hij verrassingen gaat proberen te creëren? Als dat iets kan toevoegen aan het resultaat zeker. En welke dan? Dat vertel ik niet want dan is het geen verrassing meer. Maar ik zal het niet verder vertellen. Dat zei je eerder ook al, maar dat is te moeilijk voor een journalist.

Aan tafel blijkt dat de vermeende geblesseerde waarschijnlijk last had van zijn aductor, waar de cabarettier hartelijk om moet lachen, want hij kent dat woord niet en noemt het een medisch college.

En dan is het hoog tijd voor een filmpje met een gesprek met de allerallerallerberoemdste verkeersdeelnemer aller tijden die volstrekt onbegrijpelijke boodschappen ventileert, waar iedereen om moet gniffelen, maar die wel o zo serieus genomen moeten worden omdat het de allerallerallerberoemdste verkeersdeelnemer allerallerallertijden is.

Dan volgen de verkeersberichten met een samenvatting van de meest spectaculaire files, opstoppingen, aanrijdingen en politionele beslissingen.

“De agenten zijn goed hè, in dit toernooi.”
“Ja ongelofelijk. Maar er worden toch ook wel fouten gemaakt. Want was dat nou wel een schwalbe?”
“Die jongen is gepokt en gemazeld in het internationale verkeer. Die valt echt niet zo maar.”
“Maar hij werd toch gewoon aangereden. De bandensporen stonden op zijn gezicht.”
“Hij viel al voor hij geraakt werd.”
“Volgens mij probeerde hij die chauffeur een bekeuring aan te naaien.”
“Welnee. Het was verschrikkelijk weer. Hij gleed gewoon onderuit.”
“Die jongen heeft zelfs in Bangkok gereden. Daar staan de straten blank hoor, als het regent. Daar was dit een buitje bij.”

Maar dan is het tijd voor de hesjes. Want wie een hesje krijgt, mag misschien meerijden. En dat is belangrijk.

De uitzending wordt afgesloten met een meisje in een dirndle, die met een hilarisch accent vertelt wie morgen de gasten van Villa Verkeerszomer zijn: een verkeersdeskundige, een internationale chauffeur, een collegapresentratice, weer een cabarettier en nog een deskundige. En misschien belt Johan wel met Marco.

De maatschappelijke consequenties zijn enorm.


Ten onrechte gebekeurden kunnen de cartoon desgewenst voor de raam hangen of als vaantje voor de achterruit van de auto hangen. Gewoon even klikken.

Merchandising en andere verhalen

Op hun speurtocht naar achtergrondinformatie voor dit blog zijn Little Marc & Dik Huubke deze week binnengedrongen in de burelen van Marketing Communicators Rep, P.T.C. & Partners, een groot reclamebureau met meerdere megaopdrachten. Onze twee striphelden mochten zelfs aanwezig zijn bij een belangrijke brainstorm. En hoewel ze zaten te popelen om ook een duit in het zakje te doen, aan het woord kwamen ze niet.

“Mannen, mannen, mannen”, zei account executive Lodewijk de Beij bij de opening van de bijeenkomst. “Het gaat er dit keer om wat mannen leuk vinden. Dus ook van de dames vraag ik dit keer inbreng met kloten. Want het gaat om voetbal. En Oranje natuurlijk.”

Hij hief zijn grote handen voor zich uit als of hij een enorme bal vasthield, schudde er een beetje mee. En zei extatisch:

“Dit is misschien wel de meest prestigieuze opdracht die we ooit hebben gekregen. Onze opdrachtgever, een samenwerkingsverband van de KNVB, al hun sponsors en het Koninklijk Huis, wil van ons ideeën horen, een totaalconcept, waarmee Oranje definitief op de kaart wordt gezet en waar tevens een complete merchandisingmix uit voortvloeit.”

“Herhaling, herhaling, herhaling”, riep de oude heer Rep, die nog altijd boordevol frisse ideeën bleek te zitten. Dat straalde hij uit met zijn grijze haren in een paardenstaart en zijn stropdas flitsend over zijn schouder geslagen. “Reclame is de kracht van de herhaling. Wij moeten heel Nederland oranje kleuren. Daar kan niemand om... .”

“Wat is het verschil tussen een baviaan en een voetbalfan?” onderbrak Petra Ten Cate haar compagnon.

De art director en de copywriter keken verschrikt in het rond. Zoiets duidde op grappen en grappen leiden altijd tot mot, zeker in dit bureau waar de verhoudingen toch altijd al op scherp stonden. “Ik denk meer aan een oranje loper”, riep de art director vlug. “De supporters rollen hem steeds voor zich uit, zeker als ze het stadion ingaan. En zo’n loper is ook uitstekend te gebruiken bij de troonsafstand van de koningin en de kroning van Alexander. Iedere Koninginnedag komt hij weer uit de kast.”

“Een voetbalfan heeft oranje ballen!” zei Petra ten Cate.

De copywriter dook weg onder tafel. Hij wist niet of hij mocht lachen van de oude heer Rep, of boos mee moest kijken. Maar tot zijn opluchting hoorde hij Rep roepen.

“Zo ken ik je weer, partner. Zo ken ik je weer. De grap is flauw. Heel flauw. Maar hier kunnen we iets mee.”

Alle aanwezigen keken elkaar verbaasd aan.

“Orange zipper pull balls!” riep Rep enthousiast. “Oranje ballen aan de sluiting van de gulp. Mooie grote ballen.”

“Maar dat zakt toch af. Dan loopt toch iedereen met z’n broek open?” mompelde De Beij anoniem.

“Dat is juist het mooie", riep P.T.C. "Het allermooiste,’ viel Rep haar bij. “Daarom verkopen we er ook Oranje slips bij. Slips. Oranje slips. In allerlei soorten en maten. Boxershorts, strings, jockstraps, noem maar op.”

“Maar past dat wel bij de kroning van Alexander”, vroeg de art director. “Is dat wel chique?”

“Chique is wat de trends voorschrijven”, riep Petra ten Cate.

“De trends, de trends, de trends,” zei de heer Rep.

“Welke trends?” vroeg de copywriter. “Die van vandaag zijn morgen van gisteren en die van morgen overmorgen.”

“Swaffelen”, zei Petra ten Cate. “Jullie mannen willen toch zo nodig swaffelen!”

De mannen keken elkaar verbijsterd aan. “Swaffelen”?

“Swaffelen, swaffelen, swaffelen”, zei de heer Rep vrolijk.

“Met een halfharde lul tegen een gebouw, voorwerp of persoon slaan”, zei Petra ten Cate. “En daarom zetten we louter in op slips met een opening, dan breken we meteen de markt open voor oranje eikeldopjes.”

Nu werd het zelfs de heer Rep te gortig. “Nu ga je te ver”, bulderde hij. “Jij, jij, jij. Te ver, te ver en veel te ver. Dit soort ideeën kan ik niet presenteren, laat staan tolereren. Ik spreek je wel via de advocaat. De advocaat.” En hij beende de vergaderruimte uit, waarbij hij duidelijk een daadkrachtige indruk wilde wekken, maar tot ieders hilariteit zonder enige aanleiding op zijn snufferd viel.

“Wat is de overeenkomst tussen geriatrische patiënt en een voetbalinternational?” vroeg Petra ad rem.

Niemand durfde te raden en toen zei de vrouw met ballen het zelf maar: “Ze kunnen allebei vallen over niets!”

Voetbalfans kunnen de cartoon desgewenst voor de raam hangen of als vaantje in het straatbeeld integreren. Gewoon even klikken.