In het kader van de omslag in het denken na de affaire Nekschot hanteert het Nieuw Humoristisch Front voortaan een nieuwe pay off: “poeslief positief”! Daarbij hoort natuurlijk ook een serie gesprekken bij de mensen thuis. Deze week maken we kennis met Desiderius Rolex junior, grootaandeelhouder en voorzitter van de Raad van Bestuur van de Rolex Holding, een multinational met vestigingen in 4291 landen en het hoofdkantoor in Nederland. Bovendien vervult de heer Rolex commissariaten bij 3214 bedrijven in binnen- en buitenland.
Het kostte even tijd om contact te leggen met de fameuze topman, maar na enkele weken van intensief lobbyen bij zijn secretariaat, worden we zelfs uitgenodigd bij hem thuis. Het adres, Tijdspad 2008 te Hemeltergen, kwam ons een beetje vreemd over, maar onze Tomtom leidt ons feilloos naar een enorm hek midden in een mooie bosrijke omgeving. We stappen uit, bellen aan, waarna het hek zich geluidloos opent en een vriendelijke stem ons verzoekt door te rijden naar het hoofdgebouw aan het eind van de oprijlaan.
De ontvangst
Het blijkt nog een heel eind. Gelukkig is er halverwege een wegrestaurant waar we de lunch kunnen gebruiken en kunnen tanken. Twee uur later bereiken we het paleis alwaar we worden binnengelaten door een hooggehakte dienstbode in een kort, voor de liefhebbers erg kinky uniform van zwarte lakenstof met een wit kanten kraagje, een evaatje en witte zijden kousen met jarretels die af en toe net zichtbaar zijn. Zij vraagt of we even willen plaatsnemen. We kijken er wel van op dat in zo’n mooi huis de enorme luisterrijk ingerichte woonkamer direct achter de voordeur ligt, maar als de butler ons even later komt halen, blijkt het bij nader inzien toch om het portaal te gaan.
Na een wandeling van een dik half uur, door gigantische gangen met hoogpolige kasjmier tapijten en enorme zalen vol kunstschatten bereiken we eindelijk het kantoor van heer Rolex. We zijn diep onder de indruk.
Een weldadig bioritme
De heer Rolex blijkt een bescheiden man, altijd eenvoudig gebleven. Hij straalt een volkomen rust uit en het feit dat hij continu, iedere seconde met de nagel van zijn rechterwijsvinger op het bureaublad tikt, kan dan ook geen teken van nervositeit zijn. Het benadrukt eerder zijn evenwicht, zijn gestage tempo, zijn weldadige bioritme.
We weten bijna niet meer wat we hem allemaal willen vragen, maar de heer Rolex blijkt een gemakkelijke prater. Hij is heel tevreden over Nederland. En terwijl hij gestaag verder tikt, zegt hij: “Alle kabinetten sinds Den Uyl hebben de nadruk op loonmatiging gelegd. Als de economie uitstekend draait, is het belangrijk de winsten te optimaliseren. Dat is goed voor de groei. In mindere tijden zullen de werknemers helemaal de broekriem moeten aanhalen. Anders komen de winsten onder druk te staan.”
Een pluim
Even wordt het gesprek onderbroken.
“Wilt u suiker en melk in de koffie?” vraagt de dienstdoende dienstbode.
“Nee, dank u”, fluisteren wij eerbiedig. “Wij willen u niet op kosten jagen.”
De heer Rolex knikt ons tevreden toe en neemt er zelf een ons onbekend drankje bij: Bowmore Single Malt 1850 staat op het verweerde etiket.
Maar dan steekt hij weer van wal, gestaag tikkend, want ook de Nederlandse vakbonden verdienen volgens de heer Rolex een pluim. “Binnen het poldermodel hebben ze zich jaar in jaar uit tevreden gesteld met kleine symbolische loonsverhogingen en verbeteringen van de arbeidsomstandigheden, waar bedrijven als het onze niets van merken, maar waarmee de werknemers tevredengesteld worden, al levert het hen weinig op. De gemiddelde loonstijging via de CAO-schalen kwam de afgelopen decenniën niet uit boven de 0,3 procent per jaar.”
Gevaar!
Het tikken heeft ons inmiddels volledig tot rust gebracht. “Is dat erg belangrijk?” vragen wij.
“Het heeft ons geholpen de groei van de winsten jaarlijks te laten stijgen. En dat merken wij meteen in de portemonnee. Er wordt door de negatieve Nederlandse pers veel geschreven en gepraat over de inkomens van topbestuurders, maar dat is geheel ten onrechte. OK, ons inkomen stijgt jaarlijks met 75 procent maar dat komt vooral door bonussen in de vorm van aandelen die niet onmiddellijk kunnen worden gecasht. Mijn bescheiden inkomen staat nog steeds in geen enkele verhouding tot dat van Bill Gates en de Sultan van Brunei. En als wij in Nederland internationaal mee willen doen, zullen we internationale normen moeten hanteren. Er zit niets anders op dan het salaris van topbestuurders aanmerkelijk op te krikken. En je bespeurt bij dezelfde journalisten trouwens nooit enige afkeuring over de inkomens van artiesten als Madonna, schrijvers als J.K. Rowling of sporters als Ronaldino, Roger Federer of Tiger Woods. Het is pure discriminatie.”
Als het maar niet te laat is!
“Wat vreselijk”, zeggen wij in koor.
De wijsvinger van Desiderius Rolex heeft nog geen enkele keer gehaperd. Onverstoorbaar gaat hij verder: “Wij zijn heel tevreden over Nederland. Maar als het zo verder gaat, rest ons topmannen geen andere keuze dan de hoofdkantoren naar het buitenland te verplaatsen. Er zijn nog genoeg plekken op de wereld met nog lagere lonen, waar het minstens zo goed toeven is. Dat zou desastreuze gevolgen hebben voor de Nederlandse economie. Door het negativisme waarmee de Nederlandse pers is besmet, is het inmiddels echter wel één voor twaalf.”
We kijken geschrokken op onze Hema-horloges. Half vier, geven ze aan. Maar de heer Rolex zal het wel weten. We nemen snel afscheid, kussen zijn voeten en herhalen nogmaals ons motto: Het Nieuw Humoristisch Front, poeslief positief!
Kritiek leveren wij niet meer. We zijn niet getikt. Maar wellicht wilt u de cartoon toch op uw vensterraam plakken. Klik dan even hier.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten