“Mannen, mannen, mannen”, zei account executive Lodewijk de Beij bij de opening van de bijeenkomst. “Het gaat er dit keer om wat mannen leuk vinden. Dus ook van de dames vraag ik dit keer inbreng met kloten. Want het gaat om voetbal. En Oranje natuurlijk.”
Hij hief zijn grote handen voor zich uit als of hij een enorme bal vasthield, schudde er een beetje mee. En zei extatisch:
“Dit is misschien wel de meest prestigieuze opdracht die we ooit hebben gekregen. Onze opdrachtgever, een samenwerkingsverband van de KNVB, al hun sponsors en het Koninklijk Huis, wil van ons ideeën horen, een totaalconcept, waarmee Oranje definitief op de kaart wordt gezet en waar tevens een complete merchandisingmix uit voortvloeit.”
“Herhaling, herhaling, herhaling”, riep de oude heer Rep, die nog altijd boordevol frisse ideeën bleek te zitten. Dat straalde hij uit met zijn grijze haren in een paardenstaart en zijn stropdas flitsend over zijn schouder geslagen. “Reclame is de kracht van de herhaling. Wij moeten heel Nederland oranje kleuren. Daar kan niemand om... .”
“Wat is het verschil tussen een baviaan en een voetbalfan?” onderbrak Petra Ten Cate haar compagnon.
De art director en de copywriter keken verschrikt in het rond. Zoiets duidde op grappen en grappen leiden altijd tot mot, zeker in dit bureau waar de verhoudingen toch altijd al op scherp stonden. “Ik denk meer aan een oranje loper”, riep de art director vlug. “De supporters rollen hem steeds voor zich uit, zeker als ze het stadion ingaan. En zo’n loper is ook uitstekend te gebruiken bij de troonsafstand van de koningin en de kroning van Alexander. Iedere Koninginnedag komt hij weer uit de kast.”
“Een voetbalfan heeft oranje ballen!” zei Petra ten Cate.
De copywriter dook weg onder tafel. Hij wist niet of hij mocht lachen van de oude heer Rep, of boos mee moest kijken. Maar tot zijn opluchting hoorde hij Rep roepen.
“Zo ken ik je weer, partner. Zo ken ik je weer. De grap is flauw. Heel flauw. Maar hier kunnen we iets mee.”
Alle aanwezigen keken elkaar verbaasd aan.
“Orange zipper pull balls!” riep Rep enthousiast. “Oranje ballen aan de sluiting van de gulp. Mooie grote ballen.”
“Maar dat zakt toch af. Dan loopt toch iedereen met z’n broek open?” mompelde De Beij anoniem.
“Dat is juist het mooie", riep P.T.C. "Het allermooiste,’ viel Rep haar bij. “Daarom verkopen we er ook Oranje slips bij. Slips. Oranje slips. In allerlei soorten en maten. Boxershorts, strings, jockstraps, noem maar op.”
“Maar past dat wel bij de kroning van Alexander”, vroeg de art director. “Is dat wel chique?”
“Chique is wat de trends voorschrijven”, riep Petra ten Cate.
“De trends, de trends, de trends,” zei de heer Rep.
“Welke trends?” vroeg de copywriter. “Die van vandaag zijn morgen van gisteren en die van morgen overmorgen.”
“Swaffelen”, zei Petra ten Cate. “Jullie mannen willen toch zo nodig swaffelen!”
De mannen keken elkaar verbijsterd aan. “Swaffelen”?
“Swaffelen, swaffelen, swaffelen”, zei de heer Rep vrolijk.
“Met een halfharde lul tegen een gebouw, voorwerp of persoon slaan”, zei Petra ten Cate. “En daarom zetten we louter in op slips met een opening, dan breken we meteen de markt open voor oranje eikeldopjes.”
Nu werd het zelfs de heer Rep te gortig. “Nu ga je te ver”, bulderde hij. “Jij, jij, jij. Te ver, te ver en veel te ver. Dit soort ideeën kan ik niet presenteren, laat staan tolereren. Ik spreek je wel via de advocaat. De advocaat.” En hij beende de vergaderruimte uit, waarbij hij duidelijk een daadkrachtige indruk wilde wekken, maar tot ieders hilariteit zonder enige aanleiding op zijn snufferd viel.
“Wat is de overeenkomst tussen geriatrische patiënt en een voetbalinternational?” vroeg Petra ad rem.
Niemand durfde te raden en toen zei de vrouw met ballen het zelf maar: “Ze kunnen allebei vallen over niets!”
Voetbalfans kunnen de cartoon desgewenst voor de raam hangen of als vaantje in het straatbeeld integreren. Gewoon even klikken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten