Een langdurig proces

Hier zou – nooit eigenlijk zeggen, zou Annemarie Oster schrijven – een verhaal moeten komen over een rechtszaak. Met Dik Huubke, desnoods met geblondeerd haar, in het beklaagdenbankje. Zijn confrère Little Marc M. stond hem bij als advocaat. De tenlastelegging had betrekking op Dik Huubke’s voorstel voortaan alle Nederlandse vrouwen, ook die van allochtone komaf, koningin te noemen. En desgewenst ook als zodanig verklede mannen.

Als getuige-deskundige zou door het Openbaar Ministerie mevrouw Lieteke van Vucht Tijssen opgeroepen zijn, voorzitter van de Raad voor de Nederlandse Taal en Letteren, een belangrijk adviesorgaan binnen de Taalunie, die verklaard had dat in het Nederlands ‘Koninginnedag’ zonder tussen-n wordt gespeld, omdat er nu eenmaal maar één Koningin is.

Little Marc M. – goed voorbeeld doet goed volgen – zou de objectiviteit van de getuige-deskundige in twijfel trekken. Zij zou met vlaggetje, hoedje en toeter deelgenomen hebben aan een bijeenkomst waar in ruime mate oranjebitter werd gedronken. De rechter wilde hier echter geen onderzoek naar laten doen, wat hem op een wrakingsverzoek kwam te staan.

Maar ja, het verhaal gaat niet door. Wij hebben geen tijd voor dit soort langdurige processen. Daar moet je een populistische politicus voor zijn.

Het lieve leven op het Brabantse land

Moppen moet je nooit uitleggen. Dan zijn het geen goede moppen meer. Maar wat moet jij nu, lieve lezeres met je kosmopolitische inslag, als de cartoon alleen op Boxtel en omgeving betrekking heeft?

Misschien herinner je je de blogtekst Limericks in Liempde nog, van twee jaar geleden. In dat dorp in de Gemeente Boxtel wordt ieder jaar een nostalgische Boerenmert gehouden. Dat is Liempds voor Boerenmarkt. Van heinde en verre komt men verkleed als boer naar Liempde, om daar spekstruif en wordt te eten en bier te drinken en te genieten van oude ambachten en demonstraties ploegen en dorsen. De grootste attractie is dit jaar een zestienspan: een heuse koets met zestien paarden ervoor. Het zal weer storm lopen. Alle weilanden rondom het dorp worden eventjes als parkeerterrein in gebruik genomen.

Niet op tweede Paasdag, maar op alle andere dagen van het jaar, zijn er parkeerproblemen in Boxtel zelf. Ook daar hebben we al vaak over geschreven. Samenvattend komt het hier op neer: er zijn al te weinig parkeerplaatsen, volgens frequente autogebruikers tenminste, en er leeft al decennialang de hartstochtelijke wens onder de meer groen gemutste Boxtelse inwoners om de markt autovrij te maken. Rondom de Markt staan behalve het Gemeentehuis bijna alleen café’s en restaurantjes en wat zou het mooi zijn als we het hele plein vol konden zetten met bomen en terrasjes. Het nieuwe college, en dan met name verkeerswethouder Van der Zande, heeft nu het plan geopperd om aan de andere kant van het Gemeentehuis een parkeerterrein aan te leggen. Een parkeertuin zou het zelfs moeten worden, waar de auto’s onder de bomen staan. Een goed plan, ware het niet dat daarvoor de geliefde hofvijver en vooral een oude boomgaard moeten wijken. Van die boomgaard zijn wij Boxtelaren echt idolaat. Waarschijnlijk heeft de wethouder om de pijn te verzachten zijn gewenste parkeerterrein het ‘Plan Boomgaert’ gedoopt. Ik ben een beetje woorbdlind en lees steeds hardop ‘Boomga-erwt’, maar daar hoef jij, lieve prinses, niet wakker van te liggen. Ook de meer belezen intellectuele hoekstenen van de Boxtelse samenleving hebben zich krachtig tegen het plan uitgesproken. Er ontstaond een sfeer van Noord-Afrikaanse proporties. Bijna was er een revolutie uitgebroken.
Vandaag op het eind van de middag verscheen onze nieuwste cartoon in Brabants Centrum. En met succes: gisteren heeft de raadscommissie het hele Plan Boomgaert van tafel gehaald. Met humor kun je veel bereiken. Binnenkort schrijf ik je weer. Little Marc en Dik Huubke hebben nog veel meer ideeën om een betoverende glimlach op je gelaat te toveren.

De lepidopterist

Mooie meisjes zijn net kleine kinderen.

Ze blijven zo lang als 't kan vlinderen.

Voor wie hen in de weide

met een picknick verblijden,

zal dat de pret niet verminderen.

De propositie

Iedereen met enige ervaring weet het. Er zijn twee soorten politici:

• degenen die alles in het werk stellen om hun plannen zo snel mogelijk door te voeren
• en degenen die altijd beren op de weg zien en daarom iedere verandering willen tegenhouden.

Laten we de tweede partij voor het gemak maar even de oppositie noemen. Over de positie van de oppositie kunnen we helder zijn: of ze zich nu links of rechts noemt, de oppositie houdt bij voorkeur de proposities van de regerende partijen tegen, ze traineren, ondermijnen, protesteren of proberen in elk geval zo veel mogelijk scherpe kantjes van het regeringsbeleid af te slijpen. Helaas is een gemakzuchtige naam voor de eerste groep een stuk lastiger. Woorden als 'propositie' en 'depositie' zouden van pas kunnen komen, ware het niet dat zij nooit in deze betekenis worden gebruikt. Ik stel voor dat we het woord 'doordrukkers' gebruiken.

Bij de grote teen is, anders dan bij de duim, geen oppositie mogelijk. De grote teen is stevig. Het fundament van de waarheid. Twijfel bestaat niet, zelfs niet als de waarheid stinkt als een nagelkaas. De duim is daarentegen een sprookjesfiguur. Hij zweeft, fantaseert en wekt zo van nature weerwoord op. Politici aan de macht, doordrukkers dus, stellen hun proposities dan ook het liefste voor als grote tenen. Het is zo, het moet, de bezuinigingen zijn onvermijdelijk, anders stijgen de kosten en wordt alles onbetaalbaar en dat is een ramp. In werkelijkheid zijn hun verhalen meestal uit hun grote dikke duim gezogen.

Marcel van Dam ageert al tientallen jaren tegen de kromme redeneringen en kreupele analyses waarmee politici van links en van rechts de feiten naar hun hand proberen te zetten. Vandaag gaf hij daar weer een fantastisch voorbeeld van in zijn column in De Volkskrant. Hij is uitgegroeid tot een metapoliticus, die in politieke taal de politieke taal beschrijft ...

In Boxtel geeft Accordeonorkest De Doordrukkers op zondag 10 april een concert in gemeenschapshuis De Walnoot, één van de laatste instellingen in de wereld zonder eigen website.