Concurrentie

Little Marc en Dik Huubke hebben in hun streven naar vrolijkheid steun uit onverwachte hoek gekregen. Niemand minder dan burgemeester Frank van Beers en zijn externe beleidsadviseur Kees Langerwerf van KplusV, een adviesbureau uit Arnhem, hebben een komisch duo gevormd. Hun beste grap tot nu toe:

Tupperware party’s om het veranderde Boxtelse decor een nieuw kostuum te geven.

Uit concurrentieoverwegingen schenken wij er verder geen aandacht aan.

Maar als u het goede nieuws wilt verspreiden: men downlaode de cartoon en hange hem met de afbeeldingszijde naar de straatkant voor uw vensterraam. Alle reacties kunt u doorverwijzen naar “Reacties” hieronder.

Verknipt

Wij zijn bijzonder verheugd u te mogen melden dat Little Marc en Dik Huubke eindelijk serieus worden genomen. Niet alleen in Boxtel, maar in de verre omgeving. De heren zijn benaderd om zitting te nemen in de Duurzame Denktank Brabant. Ze zijn meteen begonnen en hadden het zo druk dat de afgelopen week niet eens één updateje van dit weblog tot stand kon komen. Gelukkig heeft de redactie hen vandaag weten te strikken voor een exclusief interview in een plaatselijke eetgelegenheid die vaak door Dik Huubke wordt gefrequenteerd.

Wat houdt de denktank eigenlijk in?
“Wij van DDT Brabant hebben geconstateerd dat de natuur in onze mooie provincie nog steeds veel te veel versnipperd is,” vertelt Dik Huubke terwijl hij zijn tanden in een knoeperd van een Whooperd zet. Met volle mond: “Wij staan een grootschlge herverkvling voor. Met clogische verbindingszones.”
Little Marc geeft hem een servetje om zijn kin schoon te geven en vult aan: “Zelfs de woonwijken zullen er voor moeten wijken. Natuur in de buurt, daar streven we naar. Meanderende beken, groene valleien, rietkragen.”
Dik Huubke: “Dat heeft de grootste prioriteit.” En terwijl hij weer een hap neemt: “Voor dit soort infrstrctrele prjecten zijn hersens nodig. Drom hebbezons gevrgd voor de thinktank.”

Wie heeft die denktank eigenlijk bedacht?
Terwijl Dik Huubke voorzichtig een kwak mayonaise van zijn stropdas probeert te schrapen antwoordt Little Marc bedachtzaam: “Het is meer een braintrust, een adviesorgaan. Wij van DDT-Brabant adviseren gemeentes, waterschappen en milieugroeperingen over de juiste aanpak.”
Dik Huubke: “En we hem grote mbities.”

Hebben jullie dan al uitgewerkte plannen?
Little Marc, die voorzichtig van z’n rooibosthee nipt: “Zit nou eens niet zo te viezeriken! Eh, sorry, ja uitgewerkte plannen. Zeker. Denk jij maar eens een keer aan je lijn.”
Dik Huubke: “Ja, doe mij maar een cola light.”

Maar wat zijn dan die plannen?
Dik Huubke: “En een frites speciaal.”
Little Marc: “Het milieu, de natuur en de woonomgeving zijn serieuze zaken. Het is zonde als daar zo verknipt mee wordt omgegaan. En het moet ook allemaal veel duurzamer, met name in verband met de CO2-opslag.”

Iets concreets?
Dik Huubke neemt een enorme vork in curry gedrenkte patat en trekt het blikje open.
Little Marc: “Eigenlijk willen we het nog niet verklappen, maar als u belooft het niet te publiceren, dus echt off the record, tussen ons gezegd en gezwegen: binnenkort wordt er om de bebouwde kom van Boxtel en in elk geval tot aan de gemeentegrenzen een enorm project gestart. Wat hier wordt aangelegd is niet te geloven. Een echt, volkomen natuurlijk …”
Dik Huubke legt zijn vette hand op de mouw van Little Marc. Met zijn andere hand houdt hij een vinger voor de mond. “Ssst,” sist hij. Dan buigt hij zich naar voren, zodat de andere bezoekers van de kwalletaria het niet kunnen horen, en fluistert: “’n Oerbos!” waarna hij zich zo verslikt dat we het interview niet kunnen voortzetten. Terwijl Little Marc hem behulpzaam tussen de schouderbladen beukt, i-podt de redacteur de volledige tekst zonder scrupules naar het blog.

"Leuk hoor. Nou weet iedereen het."

Reacties geeft u gewoon via reacties hieronder. Een variant op de cartoon kunt u downloaden voor uw wekelijkse raamkrant.

Geknipt voor u

Jan van Gemert mailde ons deze foto van het publicatiebord op het circustheaterfestival Circo Circolo. Bedankt Jan.

Uit

Vannacht kwamen Little Marc & Dik Huubke weer heel laat thuis. Hun geestelijke vaders waren al lang naar bed, maar we hoorden hen wel de trap op stommelen. Ze zongen niet en dat is tegenwoordig al heel wat. En ze hadden ook niemand meegebracht om de festiviteiten thuis nog even stevig na te partijen. Dus we gingen met een gerust hart slapen.
Vanochtend waren ze allebei present aan het ontbijt. Dat is in jaren al niet meer gebeurd. Ze zagen witjes. Waren stil en nauwelijks aanspreekbaar. “Nee, er was niks.” “Nee hoor, geen ongelukken.” “Jullie hebben toch niet gevochten?” “Neehee.” “Bestolen, gestolen, politie?” “Nee, pa, zit niet zo te zeuren?”

Circo Circolo

In hun jas vond Marc entreekaartjes voor een voorstelling van Circo Circolo: Rain, van Cirque Eloize. “Was het dan niet leuk geweest?”

Het was heel leuk geweest. Ineens vertelden ze honderd uit. Over fantastische acts in een heel theatrale setting. Het speelde zich allemaal af op een groot podium voor een tribune waar honderden mensen zich de handen blauw klapten. Zelfs de burgemeester had er gezeten en een deel van de raads- en commissieleden en ook die hadden met open mond zitten kijken. Met stomheid geslagen. Het festival was het allerallerallermooiste wat Boxtel ooit was overkomen.

Toen vielen ze ineens weer stil, staarden met wazige ogen voor zich uit en lieten het gebakken eitje waar ze op andere zaterdagen ’s ochtends zo van houden koud worden. En toen zag Marc het ineens. Voor een moederhart blijft niets verborgen: “Hebben jullie een meisje ontmoet?” En toen bloosde onze tweeling.

Verliefd
Dik Huubke bleek stapelverliefd op het slangenmeisje, “La contortioniste”. Hij had het woord in het woordenboek opgezocht. Het leek wel of ze geen botjes had, vertelde hij. Onze kat was er stram bij. Ze heet Sandrine en ze lachte zo lief als ze ruggelings tussen haar eigen benen heen kroop. En ze had naar hem gezwaaid toen ze in een koffertje was opgesloten. Maar op het eind had ze buikschuivers moeten maken door het water, toen de stortbui aan circusideeën ineens in echte regen was omgeslagen. En nou had ze misschien wel spierpijn. En dan zou ze ontslagen worden en dan zou hij haar gaan redden.

Little Marc zuchtte alleen maar. En riep toen ineens woedend: “Wat een gezeik! Denk eens wat die Ludmilla allemaal moet doorstaan.” Zij bleek de ster van Teatro Metamorfoso, een klein minitheatertje in een woonwagen, gerund door een oplichter (“250 luxe fauteuils had hij beloofd en er waren hooguit tien staanplaatsen”) en slavenhandelaar. Hij had Ludmilla gekocht in de Congolese jungle om haar gave. Ze kon zich namelijk transformeren in een levensgevaarlijk monster, een gorilla, en daar wilde die schurk geld aan verdienen en daarom moest Ludmilla, dag in dag uit alleen in een berenvellen minibikinietje voor het publiek paraderen…

Milieubelangen

Little Marc barstte in snikken uit.

“Waarschijnlijk zullen we de meisjes nooit meer terugzien”, jammerden de broers. Wij moesten maar cartoons gaan maken over de milieu-inspectie die met twee maten meet, de voorstellingen in decibellen, terwijl de trein wel kilobellen mag produceren, en over Den Oetel als slangenmens, verstrikt in z’n eigen gekronkel en met gespleten tong. Of als koorddanser op de begane grond. Of dat ie weggeschoten zou worden, omdat Dik Huubke op de circusbascule zou springen, zodat hij aan de aantrekkingskracht van de aarde zou ontsnappen, Den Oetel dan, snap je. Ze hadden ineens volop ideeën.

Wij keken elkaar eens aan. We hoefden niets tegen elkaar te zeggen en begrepen het onmiddellijk. Wij tekenden helemaal niets meer over Landgoed Velder of het festival. Nooit. Het was genoeg geweest. We zouden voortaan zelfs op wethouder Van den Oetelaar stemmen. Want het is veel beter als het festival voortaan weg blijft uit Boxtel. Wij hebben liever niet dat onze jongens met dat circusvolk omgaan.

Zagen en zeuren

Circo Circolo is het allermooiste wat Boxtel ooit overkomen is. Althans zo denken de vaste medewerkers van het Nieuw Humoristisch Front erover. En zij kunnen het weten want Little Marc (3) en Dik Huubke (3) en hun geestelijke vaders (respectievelijk 43 en 51) wonen samen al precies een eeuw in Boxtel en wat zich alhier vóór 1908 afspeelde, was niet veel bijzonders.
De foyer

Het Circusterrein op Landgoed Velder opent met een weergaloze tent, de Briantelli-foyer. De stadsschouwburgen in Den Bosch, Eindhoven en Tilburg kunnen er een puntje aan zuigen, zo geweldig. De tent is voor de helft ingericht als chique restaurant, waar voor de lunch en het avondeten feestelijke buffetten worden aangericht. Midden in de tent staat de mooiste bar die Dik Huubke ooit heeft gefrequenteerd: een ronde carrouselachtige constructie die tevens dienst doet als fontein. De bediening is top, want als het druk is, schenkt men er de wijn- en bierglazen heel praktisch op verdacht vol, dus dan is het alleen afrekenen en aanpakken en drinken maar. En verder is er in de foyer een kinderpiste, een soep- en broodjeskraam, een snoepwinkeltje (“Ik heb niet genoeg centjes.” “Dan bijt ik er wel een stukje af.”), een koffiebar en vooral enorm veel sfeer.

Achter de entreetent ontdekte Little Marc, die Dik Huubke bij de bar had achtergelaten, een terrein met zes reusachtige circustenten en allerlei kleinere attracties. Topvoorstelling na topvoorstelling speelt men daar, iedere dag een stuk of tien en allemaal van zo’n uitzonderlijk niveau dat de o’s en a’s tot in de wijde omtrek te horen zijn. En daar zit het probleem.

Tien dagen

In Boxtel kan men vooral zeuren en zagen. Al jaren wordt er geneuzeld over de vergunningen van Landgoed Velder. Het mag volgens het bestemmingsplan tien dagen per jaar als festivalterrein worden geëxploiteerd en dan nog dan-en-slechts-dan als aangetoond is, met accountantsverklaring, dat de opbrengst voor het onderhoud van het landgoed noodzakelijk is. Het lijkt ons sterk dat er een accountant te vinden is die zo’n verklaring opstelt, want er is altijd wel een andere inkomstenbron te vinden: desnoods gaat de eigenaar cartoons tekenen, of nog beter: hij wordt ambtenaar, want dan kun je met tien dagen werken per jaar je huis ook wel onderhouden.

Neuken

Uiteraard is het gemiezemuis vooral veroorzaakt door de overdreven groene obsessie van milieubeweging en wethouder Van den Oetelaar. Die zijn bang dat het mooie festivalterrein in het Groene Hart de natuur verstoort. Want oei oei oei er zouden eens te veel auto’s in de buurt van de A2 kunnen komen en ach en wee er zou toch eens teveel o en a worden geroepen vlak langs de drukste spoorlijn van Nederland, om over de muziek nog maar te zwijgen. Dan kunnen de vogeltjes niet meer fladderen en de konijntjes niet meer neuken en neemt het broeikaseffect hand over hand toe.

Applaus
Dit jaar is dan ook voor de allerlaatste keer een uitzondering gemaakt. Volgend jaar gaat het festival naar Neerpelt en waarschijnlijk zien we het daarna nooit meer terug. We hebben onder andere burgemeester Rombouts van ’s-Hertogenbosch al op Circo Circolo gesignaleerd en ons krijg je niet naar Den Bosch. Met geen stok. Zelfs niet voor een circustheaterfestival. Hij zat bij de voorstelling Le Fil sous la Neige van Les Colporteurs, een Frans koorddansgezelschap dat een tachtig minuten lang wervelend showballet op de touwen zet. Heel poëtisch en theatraal, soms als een moderne dansvoorstelling, soms zelfs op spitzen als in een traditioneel ballet en constant boeiend en spectaculair alsof de dansers de zwaartekracht kunnen uitschakelen. De choreografie is overigens van een voormalige koorddanser die een dwarslaesie heeft opgelopen, dus het was nog spannend ook. De voorstelling inspireerde Dik Huubke zodanig dat hij tijdens de wandeling naar huis niet eens van het trottoir is gevallen. Rombouts is van zichzelf al evenwichtig genoeg. Die snapt heus wel dat hij zo’n festival zo snel mogelijk moet strikken.



Een andere visie op Landgoed Velder vindt u hier.

Het Nieuw Humoristisch Front liet er zich al drie keer eerder uit over het bestemmingsplan, de groene koorts en het circusfestival.

De downloadability van de cartoon is ook deze week gewaarborgd. Wilt u hem a.u.b. op de daarvoor aangewezen plaatsen afficheren?

Boxtelse moppen

Dat jaar waren ‘moppen’ het thema van de kinderboekenweek. Little Marc en Dik Huubke, de geestelijke vaders van het Nieuw Humoristisch Front hadden zich er terdege op voorbereid. Alle moppensites op internet waren nagekeken en er was menig leuk mopje ontdekt.

Dik Huubke, op afgemeten toon: “Dat moest ook wel, want zelfs peuters googlen tegenwoordig wederrechtelijk hun werkstukken bij elkaar met knippen en plakken. Dan moet je als jury …”
Little Marc: “Hoort wiet zegt! Zit de hele dag dicht te groeien achter de pc …”
Dik Huubke, die rood aanliep: “… als jury op de hoogte zijn. Wij hebben menig mopje van topkwaliteit ontdekt, dat we dan natuurlijk meteen moesten uitsluiten, want originaliteit is een eerste vereiste in de moppenbranche.”

Little Marc barstte in een bijna beangstigende lachbui uit. De tranen liepen hem over de wangen.
Dik Huubke, blauw en zichtbaar op ontploffen: “Bijvoorbeeld het mopje over het sperziebootje. ’t Is groen en het vaart. Heel leuk, maar het heeft tientallen vermeldingen.”

Little Marc stikte er bijna in.

Dik Huubke sloeg krachtig met de vuist op tafel en hapte amechtig naar adem: “Dus wij zitten al maanden te wachten op een telefoontje. Maar nee hoor. Niks van de bibliotheek gehoord. En wie blijken er nu in de jury te zitten …”

Onder de stoel van Little Marc ontstond langzaam een grote plas.

Dik Huubke, die schuimbekkend het servies tegen de muur smeet: “… en waar kennen ze een prijs aan toe?”

“Ach wind je niet zo op. Ik heb het al getekend”, hikte Little Marc. “En zo origineel ben je zelf ook niet. Die ‘gelijke geschiftheid’ heb je uit Terzijde van Toon Verhoeven, het jublileumboekje van Vrij Nederland uit 1990.”



Dik Huubke stond moeizaam op. Met maaiende armbewegingen, rollende ogen en schorre, overslaande stem wankelde hij op Little Marc af: “Geïnspireerd op ja. Daar ging het over mannen. Pisridder! En het is trouwens ‘kinderboeken’! Zeiklijster! En ik scheer m’n benen.”

Wie ook te hoop loopt tegen de positieve discriminatie waardoor eerlijke hardwerkende Hollandse jongens niet meer aan de bak komen, kan de cartoon gratis downloaden en printen en aanplakken op de daarvoor bestemde plekken in de regio.

De boodschapper heeft het gedaan

“Kuchekuchehoesthoest!”
“Hè?”
“Hoezo hè?”
“Wat zeg je?”
“Niks, kuchekuchehoesthoest?”
“Nou zeg je het weer?”
“Ach man, stik toch met je grappen!”

Little Marc is op bezoek geweest bij Marc Cleutjens en dat heeft de verhoudingen binnen het Nieuw Humoristisch Front geen goed gedaan. Dik Huubke denkt dat Little Marc geheime afspraken heeft gemaakt. Over de publicaties en de vergoedingen. Maar Little Marc ontkent het ten stelligste.

“Er is helemaal niks van aan, kuchekuchehoesthoest.”
“Waarom zit je dan steeds zo amechtig te rochelen. Iedere keer als ik je klem geluld heb, begin je weer. Ben je bang dat je je verspreekt?”
“Kuchekuchehoesthoest. Nee, dat heb ik opgelopen in die wijk waar hij woont. Dat hebben ze daar kuchekuchehoesthoest allemaal.”

Dik Huubke vertrouwt het niks, maar wil zijn vriend voor de zekerheid dan toch maar naar de dokter sturen. Maar Little Marc tovert een stapel krantenknipsels te voorschijn.

“Kijk dan kuchekuchehoesthoest hier, huchekuche hier, hoesthoest hier en kuchehoestkuch hier!”
“En waar moet dat stof dan vandaan komen? De A2? De bouwwerkzaamheden?”
“Welnee joh. Het komt door kuchekuchehoesthoestkucchekuche …”

Little Marc komt er niet meer uit. Dik Huubke begint hem behulpzaam tussen de schouderbladen te beuken. Maar Little Marc rent gauw naar zijn tekentafel en grijpt z’n viltstiften.

“Ja, ja”, zegt Dik Huubke. "’t Is allemaal de schuld van Marc Cleutjens!”

Denkt u er ook zo over? Load dan de cartoon down en geef hem, keurig ondertekent, mee aan de bezorger van Brabants Centrum. Dat zal hem leren!