Uit

Vannacht kwamen Little Marc & Dik Huubke weer heel laat thuis. Hun geestelijke vaders waren al lang naar bed, maar we hoorden hen wel de trap op stommelen. Ze zongen niet en dat is tegenwoordig al heel wat. En ze hadden ook niemand meegebracht om de festiviteiten thuis nog even stevig na te partijen. Dus we gingen met een gerust hart slapen.
Vanochtend waren ze allebei present aan het ontbijt. Dat is in jaren al niet meer gebeurd. Ze zagen witjes. Waren stil en nauwelijks aanspreekbaar. “Nee, er was niks.” “Nee hoor, geen ongelukken.” “Jullie hebben toch niet gevochten?” “Neehee.” “Bestolen, gestolen, politie?” “Nee, pa, zit niet zo te zeuren?”

Circo Circolo

In hun jas vond Marc entreekaartjes voor een voorstelling van Circo Circolo: Rain, van Cirque Eloize. “Was het dan niet leuk geweest?”

Het was heel leuk geweest. Ineens vertelden ze honderd uit. Over fantastische acts in een heel theatrale setting. Het speelde zich allemaal af op een groot podium voor een tribune waar honderden mensen zich de handen blauw klapten. Zelfs de burgemeester had er gezeten en een deel van de raads- en commissieleden en ook die hadden met open mond zitten kijken. Met stomheid geslagen. Het festival was het allerallerallermooiste wat Boxtel ooit was overkomen.

Toen vielen ze ineens weer stil, staarden met wazige ogen voor zich uit en lieten het gebakken eitje waar ze op andere zaterdagen ’s ochtends zo van houden koud worden. En toen zag Marc het ineens. Voor een moederhart blijft niets verborgen: “Hebben jullie een meisje ontmoet?” En toen bloosde onze tweeling.

Verliefd
Dik Huubke bleek stapelverliefd op het slangenmeisje, “La contortioniste”. Hij had het woord in het woordenboek opgezocht. Het leek wel of ze geen botjes had, vertelde hij. Onze kat was er stram bij. Ze heet Sandrine en ze lachte zo lief als ze ruggelings tussen haar eigen benen heen kroop. En ze had naar hem gezwaaid toen ze in een koffertje was opgesloten. Maar op het eind had ze buikschuivers moeten maken door het water, toen de stortbui aan circusideeën ineens in echte regen was omgeslagen. En nou had ze misschien wel spierpijn. En dan zou ze ontslagen worden en dan zou hij haar gaan redden.

Little Marc zuchtte alleen maar. En riep toen ineens woedend: “Wat een gezeik! Denk eens wat die Ludmilla allemaal moet doorstaan.” Zij bleek de ster van Teatro Metamorfoso, een klein minitheatertje in een woonwagen, gerund door een oplichter (“250 luxe fauteuils had hij beloofd en er waren hooguit tien staanplaatsen”) en slavenhandelaar. Hij had Ludmilla gekocht in de Congolese jungle om haar gave. Ze kon zich namelijk transformeren in een levensgevaarlijk monster, een gorilla, en daar wilde die schurk geld aan verdienen en daarom moest Ludmilla, dag in dag uit alleen in een berenvellen minibikinietje voor het publiek paraderen…

Milieubelangen

Little Marc barstte in snikken uit.

“Waarschijnlijk zullen we de meisjes nooit meer terugzien”, jammerden de broers. Wij moesten maar cartoons gaan maken over de milieu-inspectie die met twee maten meet, de voorstellingen in decibellen, terwijl de trein wel kilobellen mag produceren, en over Den Oetel als slangenmens, verstrikt in z’n eigen gekronkel en met gespleten tong. Of als koorddanser op de begane grond. Of dat ie weggeschoten zou worden, omdat Dik Huubke op de circusbascule zou springen, zodat hij aan de aantrekkingskracht van de aarde zou ontsnappen, Den Oetel dan, snap je. Ze hadden ineens volop ideeën.

Wij keken elkaar eens aan. We hoefden niets tegen elkaar te zeggen en begrepen het onmiddellijk. Wij tekenden helemaal niets meer over Landgoed Velder of het festival. Nooit. Het was genoeg geweest. We zouden voortaan zelfs op wethouder Van den Oetelaar stemmen. Want het is veel beter als het festival voortaan weg blijft uit Boxtel. Wij hebben liever niet dat onze jongens met dat circusvolk omgaan.