Het menselijk vernuft

We hadden een nieuwe Tomtom. Wat een fantastische uitvinding. Begin jaren negentig (van de vorige eeuw zie je er steeds vaker bij staan) verschenen de eerste landkaarten voor de PC. Op het geavanceerde groene scherm kon je begin- en eindpunt opgeven. Niet met de muis natuurlijk, maar gewoon door te typen. Dan rekende het programma uit hoe je het beste kon rijden. De route printte je.

Dat was al geweldig, maar er moet iemand geweest zijn die vroeg waarom we die pc niet in de auto zetten.
“Dan heb je geen stroom.”
“Van de sigarettenaansteker.”
“En dan ga jij zitten rijden met een toetsenbord op schoot?”
“Nee, dat hoeft helemaal niet. Gewoon met het beeldscherm op het dashboard, zodat je kan volgen waar je bent.”
“En wie zet dan dat pijltje: ‘Hier ben ik’?”
“Met een satelietverbinding!”
“Ja, hè hè. En dan zeker een stem die de weg wijst. Hahahahaha!”
“Heel goed. Nou denk je tenminste mee!”

We reden naar Drenthe. Over de jodenvervolging zullen we het maar niet hebben. Het was een organisatorische prestatie van jewelste, maar niet bepaald een positief voorbeeld van het menselijke vernuft. Maar naast het voormalige kamp Westerbork staat een radiosterrenwacht. Een stuk of dertien veertien enorme schotels op een rij van wel drie kilometer lang. Er worden continu opnames van de sterrenhemel gemaakt en door de draaiing van de aarde wordt zo een oneindige strook van drie kilometer breed onderzocht. Hoe krijgen ze het verzonnen!

En in Franeker, na het volgende ritje onder leiding van een geduldige vrouwenstem, bouwde Eise Eisinga in zeven jaar tijd een planetarium: een slingeruurwerk dat precies de banen en de omloopsnelheid van de planeten om de zon, de maan om de aarde en de sterrenstelsels om ons zonnestelsel laat zien.

Andere voorbeelden op onze route:

• Het IJsselmeer is ingedamd met de afsluitdijk van Dr. Lely, die miljoenen manuren liet investeren in een grotesk megalomaan plan dat niettemin is geslaagd.
• In Holland werd de Beemster al in de 17e eeuw door ene meneer Leeghwater drooggelegd, een bijnaam overigens, die zo voor vele eeuwen een internationaal erkend wereldwonder op zijn naam schreef.
• De kust is beveiligd door de Deltawerken met onder andere een halfdoorlatende dam als Oosterscheldekering zoals we leerden bij het bezoek aan werkeiland Neeltje Jans.

Het enige wat in Nederland nog door niemand is bedacht, is de mogelijkheid spoorwegen en andere verkeerswegen op verschillende hoogten aan te leggen. In vrijwel ieder centrum in Nederlandse steden en dorpen zijn bij en rondom het NS-station spoorwegovergangen met knipperlichten, bellen en spoorbomen te vinden. Gelukkig is er nu bij één iemand een lichtje opgegaan. Het hoeft zo niet. Het kan met een tunneltje. Wat een uitvinding!

Kermisklanten

Op dinsdagavond 11 augustus zat de halve intellectuele elite van Boxtel op het terras van Café Le Temps Perdu aan de Markt. Of ze even geïnteresseerd waren in ‘Proust’ als in ‘Proost’ wagen we te betwijfelen, maar er werd geschaakt, dus het moet de intellegentsia geweest zijn. Het was heerlijk rustig, tot om een uur of tien plotseling een enorme vrachtwagen met een aanhanger van wel 25 meter de Markt op reed.

“Die rijdt z’n eigen hartstikke vast,” zei een intellectueel.
“Daar moest goddomme de politie op letten,” zei een ander.

Nog geen vijf minuten later verscheen er weer zo’n gevaarte. Uit de cabines rolde een heel bataljon kermisvolk naar buiten. De Dikke Van Dale, die bij ‘boer’, ‘jood’, en ‘Turk’ niet te beroerd is ook de denigrerende betekenis bij het gebruik als scheldwoord aan te geven, is bij ‘kermisvolk’ opmerkelijk blasé: “1 kunstenmakers, acrobaten enz., die de kermissen afreizen 2 kermisbezoekers”. Wij, die in lang vervlogen tijden toen wilde haardossen en slonzige kleding mode waren door onze moeders werden toegevoegd: “Gij zijt ’r net ene uit unne woonwagen”, weten wel beter. De angst sloeg ons dan ook om het hart.

Het viel alles mee. De volkse types maakten een keurig rondje langs de terrassen om te vragen van wie de geparkeerde auto’s waren. Toen ze eenmaal genoeg ruimte hadden, zetten ze met opvallend gemak de trailers op de millimeter nauwkeurig op de juiste plaats, draaiden er staalprofielen onderuit om ze waterpas te zetten en reden het onderstel weg. Daarna werden de wagens aangesloten op een elektriciteitskast, waarna ze zich op het terras vervoegden, een pizza lieten bezorgen en een kopje koffie bestelden.

Wij waren diep onder de indruk. De volgende dag zijn we gaan kijken hoe de kermis verder werd opgebouwd en toen hij eenmaal was geopend, waren we er helemaal niet meer weg te slaan.

Vannacht is alles weer opgeruimd. Er resteert niets meer van het zinderende feest dan een lichte duizeligheid van de Breakdance, de Master, de oliebollen en het bier. De vakantie zit er ook al bijna op. Gelukkig hebben we de teddybeer nog.

Even een vakantiemailtje

Nadat we vanochtend eerst onze handdoeken op twee ligstoelen bij het hotelzwembad hebben gelegd, zijn we gaan ontbijten om daarna nog even de stad in te gaan. We hebben heerlijk geshopt op een heel kleurrijke overdekte markt. Niets gekocht natuurlijk, maar wel overal mogen proeven van heerlijk exotisch fruit waar we de namen niet van kennen. Dik Huubke heeft zelfs een geroosterde sprinkhaan geprobeerd, maar daar waag ik me niet aan. Veel foto’s gemaakt van de indianenvrouwen en hun kleurrijke kramen. We hebben er al meer dan vijfhonderd geüpload naar ons album.

Tegen lunchtijd zijn we naar de Zóculo gegaan, het grote plein. Daar is steeds van alles te doen en onder de enorme pijnbomen en palmen zijn volop lommerrijke terrasjes waar je lekker kunt eten. Veel gerechten zijn bereid met koriander. Dik Huubke houdt daar niet zo van, zegt hij. “Luizenkruid” noemt hij het, maar dat weerhoudt hem er niet van enorme hoeveelheden smakelijke hapjes naar binnen te schrokken. Ik probeer hem steeds tot matiging aan te zetten, maar dat leidt steeds tot gekibbel en dan hou ik me maar weer in.

Misschien dat daarom de Mariachi-bandjes zo vaak aan ons tafeltje verschijnen. Misschien denken ze wel dat we een jong getrouwd homostelletje zijn. Maar volgens Dik Huubke komt het omdat ik iedere keer weer een fooi geef. Dan komen ze allemaal, beweert hij. En dan begint het gekibbel weer. Gelukkig verslikte hij zich daarnet in het smerige mengseltje van bier, cola, tabasco en zout, dat hier zo populair is. Nu is ie tenminste even stil en kan ik doorschrijven aan dit mailtje. Hij schrijft helemaal niks, zegt hij, want hij heeft vakantie.

Intussen zijn we erg benieuwd hoe het in Nederland gaat. Hier gaat alles goed en we hebben nog steeds geen griep. Acapulco is erg leuk. 35 graden! Vandaar dat we gereserveerd hebben bij het zwembad. Al hadden gisteren een paar asociale Amerikanen onze handdoeken van onze stoelen gegooid. Republikeinen, volgens Dik Huubke. Bushisten, noemt hij hen. Keiharde cultuurloze McCainians. “Harass Sarah, harass Sarah,” zat hij de rest van de middag te monkelen. “A palindrome to be proud of!” vindt hij. Gelukkig hoorden ze hem niet en ik heb er dus maar niets van gezegd, anders weet hij helemaal van geen ophouden. ’t Is maar goed dat hij geen Spaans spreekt! Die Mexicanen houden er volgens mij helemaal niet van om allerlei brutaliteiten aan te moeten horen. Als ie nou bij het zwembad maar van de tequilla afblijft. Dan kunnen we vanavond misschien nog even een disco opzoeken. Trekt de economie al weer een beetje aan in Nederland?

Zelfbevlekking

Soms is narcisme onvermijdelijk als je enige aandacht wilt krijgen. Ik verwijs u dan ook van harte naar mijn boekenblog en mijn theaterblog.

Smakelijk eten in crisistijd

In België staat in de betere restaurants vaak waterkonijn op het menu. In Nederland heten die beestjes muskusratten en eten we ze niet. Maar hoewel muskusratten een plaag vormen omdat ze onze dijken ondergraven, bieden ze geen oplossing voor het voedselprobleem in deze crisistijd. Daarvoor zullen de blauwe rat (of rioolrat) en de bruine rat gebruikt moeten worden. Die zijn er volop.

Rat is beslist niet ongezond. OK, ze leven onder smerige omstandigheden, maar dat doen varkens ook. Dit soort beesten heeft een geweldige stofwisseling. Ze vreten van alles zonder er ziek van te worden en wat dat betreft lijken ze vooral op de mens. We gebruiken ze niet voor niets als proefdieren.

Het Nieuw Humoristisch Front raadt u aan uw kat of hond op jacht te sturen, de buit dankbaar te aanvaarden en de ratten gewoon te slachten en schoon te maken (darmen verwijderen, kop eraf en villen, of de haartjes er met een keukentoorts afbranden). Dan minstens een dag laten versterven, misschien wel twee, dat moet je even uitproberen. Als het vlees gaat stinken, heb je te lang gewacht.

Daarna maak je ze op dezelfde manier klaar als konijn of haas. Het Nieuw Humoristisch Front ontwikkelde voor u het volgende recept:

• Vul de buikholte van de ratten met een takje rozemarijn, wat tijm, salie, knoflook, zout en versgemalen peper en een klontje boter.
• De buitenkant smeer je in met limoensap.
• Daarna braad je de ratten op hoog vuur aan. Als het vlees begint te bruinen, afblussen met witte wijn (bijvoorbeeld een lekkere Vinho Verde uit Portugal.
• En dan laat je ze langzaam garen, op heel laag vuur, of in een oven bij een ovenstand van beslist niet meer dan 120 graden.
• Af en toe uitproberen of het vlees al gaar is. En zorg er a.u.b. voor dat het niet uitdroogt: desnoods giet je er elk kwartier nog een scheutje wijn over, of dek je de ovenschaal af met aluminiumfolie.
• Als het vlees gaar is, haal je het uit de pan of ovenschaal en monteer je de saus met een paar klontjes koude boter.

Dit recept smaakt uitstekend met gebakken aardappelschillen en een salade van paardebloemblaadjes.