Ouwejaarsavond: variaties op een thema

Terwijl op de achtergrond pianomuziek preludeert op een bekende melodie uit de shows van Wim Kan gaat langzaam het licht uit. De gordijnen schuiven open en we herkennen aan de vleugel, niemand minder dan Little Marc in de rol van Ru van Veen. Keurig in jacket.

Dan komt Dik Huubke op, met een champagnekoeler. Hij zegt:
“Dames en heren wat fijn dat u er allemaal weer bent. Het laatste nieuws bevestigt dat er op dit zelfde moment bijna een miljard mensen op het internet verblijft, dus u hoort bij de winnaars. Daar kan Youp van ’t Hek niet aan tippen.”

“U heeft geluk dames en heren.”

“Dat is niet goed hoor!” roept Little Marc van achter de piano. “Het is ‘oudjaarconference’, of desnoods ‘oudejaarsconference’!”

Maar Dik Huubke gaat onverstoorbaar verder:
“Heeft u de oliebollen binnen handbereik? En zet a.u.b. de champagne niet te dicht bij de muis. Dan kunnen we beginnen, want we staan, dames en heren, weer op de drempel. De drempel van het nieuwe jaar. En we mogen wel zeggen een historische drempel. ’t Was me het jaartje weer wel. Eerst dachten we nog: “Het is het jaartje niet”, maar dat hebben we geweten. We zullen ons lot moeten dragen, lieve mensen, en met opgeheven hoofd, waardig, over de drempel moeten stappen. Zullen we dat even oefenen?”

Er zakt een tekstbord naar beneden en dan herkennen we eindelijk de melodie, waar Little Marc nu al zo lang op improviseert. Een beetje twijfelend zingen we mee:

Waardig over de drempel,
Waardig en rustig en kalm.
Waardig over de drempel,
Met Obama als laatste strohalm.
Waardig over de drempel,
Met nog net een glas bubbeltjeswijn:
Een slok en een hap
en dan neem je een stap
en dan donder je in het ravijn.
Een slok en een hap
en dan neem je een stap
en dan donder je in het ravijn.

En Dik Huubke zegt, quasi-gepikeerd:
“Ik vond niet dat dat helemaal goed ging. U wel? Wat zit je dan te knikkenbollen? Het ging helemaal niet goed. Het was een rotjaar. Of bewaarde u uw geld misschien in een ouwe sok. We doen het gewoon opnieuw.”

En terwijl Little Marc, hoofdschuddend, weer begint te spelen, zingen we uit volle borst:

Dizzy over de drempel
Met wat poedersuiker op de snoet.
Struikelend over de drempel,
Met z’n allen op weg naar bankroet.
Languit over de drempel,
Geen fut en geen zin en geen baan.
Ja, Wouter die steunt ons,
Maar de bank krijgt het steunfonds
En de schulden die blijven bestaan.
Ja, Wouter die steunt ons,
Maar de bank krijgt het steunfonds,
Terwijl wij naar de bliksem toe gaan.

Wij kletsen ons op de dijen van het lachen, maar Dik Huubke doet er nog een schepje bovenop:

“Gelukkig hebben we het Nieuw Humoristisch Front nog.”

We breken de tent af.

“Op het wereldwijde verzoek van het www-web zeiden we natuurlijk meteen ja. Wij hadden nog wel wat afgekeurde ouwe bakken …”

Little Marc valt hem in de rede: “Nou doe je het weer?”
“Wat?”
“Ouwe zeggen.”
“Ik zeg altijd ouwe.”
“Het is oude?”
“Oude bakken?”
“Ja, en ook oudjaarconference.”
“Ik zeg altijd ouwejaarsconference.”
“Ja en dat typ je ook. Wordt het niet eens tijd voor een nieuwe tekstschrijver?”
“Ga jij eens even lekker de plaatjes kleuren!”

Om zich vervolgens weer tot ons te wenden:
“Dames en heren, het is nooit goed met die jongen. Het is ongelofelijk wat er allemaal in een jaar gebeurt waar hij niet om kan lachen. Weet u nog dat onderzoek dat hoger opgeleiden langer en gezonder leven? Nou, daar had ik een dialoogje bij bedacht.”

Little Marc: “Daar word ik zou zo doodziek van hè!”
Dik Huubke: “O wat erg? Krijg je nou chemotherapie?”
Little Marc: “Nee, een bijscholingscursus!”

De lachsalvo die we nu ten beste geven, moet beslist tot buiten op straat te horen zijn, want er wordt aangebeld. Familie, zucht. Samen schuiven we aan achter de computer. Goed voor de leescijfers!

Little Marc: “Daar kun je toch geen grappen over maken, over chemotherapie!”
Dik Huubke: “Ze lachen toch, dat zie je toch! Ze liggen in een deuk!”
Little Marc: “Dan zijn ze toe aan een anti-doorlig-matras!”

Als we enigszins tot rust komen, vervolgt Dik Huubke:
“We hebben echt honderden ideeën gehad het laatste jaar. Het begon al met die film van Wilders.”
Little Marc: “Rijen nazi’s, skinheads en voetbalsupporters voor de bioscoop. Mooi plaatje hoor!”
Dik Huubke: “En daarnaast: een rij kinderen voor de Harry Potterfilm, weet-je-wel. En wij kunnen zogenaamd niet kiezen. ”
Little Marc: “Net zo min als de terroristen: pakken we de boeven of de onschuldige slachtoffers?”

We brullen het uit.

Dik Huubke: “Kunnen júllie eigenlijk wel kiezen? Moet je eens naar de peilingen kijken in het afgelopen jaar. Van het ene uiterste in het andere. Neem nou zo’n Rita Verdonk.”
Little Marc: “Je kunt van Rita Verdonk zeggen wat je wilt, maar van Geert Wilders ook!”

We plassen bijna in onze boxershorts, jockstraps, slips, hipsters, knickers en strings, maar we móeten wel blijven zitten.

Dik Huubke: “En maar langs de kant staan te roepen.”
Little Marc: “Iedereen heeft het recht om zijn plicht te doen! De omgekeerde wereld is ook rond!”

Dik Huubke: “Moe je ’s luisteren. Ik zat van de week op een terrasje …”
Little Marc: “Goh, rook jij weer?”

Het is bijna een vertrouwd beeld. We zitten allemaal, zoals zo vaak, met rode hoofden en de handen in het kruis geklemd voor het beeldscherm.

“Roken is niet zo slecht voor de gezondheid. In weer en wind buiten staan! Dáár word je verkouwen van.”

Little Marc: “We hadden er ook nog één dat je bij iedere tekstfout in de cartoon op je blote billen zou krijgen.”
Dik Huubke: “Wat doe ik nou weer verkeerd?”
“Het is verkouden.”
“Ik ben nie verkouwen.”

Hou op, hou op, we klappen bijna.

Little Marc: “We kunnen er beter mee stoppen. Dit wordt niets. Mensen, kijk a.u.b. even op de teksten die we afgelopen jaar op het blog hebben gezet. Die zijn veel leuker dan deze conference.”
Dik Huubke: “Allemaal gouwe ouwe.”
“Alle flaude grappen zijn geschrapt.”
“Maar is dat niet te veel kouwe koffie?”
“En laude thee?”
“Nou, doe mij maar een ouwe klare.”
“En schenk mij maar iets van de brouderij.”
“Dan wensen wij u voor het nieuwe jaar behouwen vaart.”
“En voor vannacht niet al te veel onbehouden gedrag!”

Wij houwen/houden het nu echt niet meer!

Dik Huubke: “We maken natuurlijk wel eens ruzie, maar …”

Waar vind je op de wereld nou
Nog meer oprechter trouw.
Dan tussen mij en jou.
Met z’n tweeën in één one-man-show!

Waarna het hoog tijd wordt voor het slotlied

Waar gaan we in het nieuwe jaar naar toe?
Demonstreren, procederen, met dure advocaten?
Waar gaan we in het nieuwe jaar naar toe?
Zullen we vechten of nog eenmaal rustig praten?
Roken we in de Horeca toch nog een sigaret
Of worden we met peuk en al de stamkroeg uitgezet?
Blijven we nog tolerant of hameren we op fouten?
Doen we nog gewoon of worden we allemaal Groene Wouten?
Waar gaan we in het nieuwe jaar naar toe?
Nog meer vrachtverkeer lijkt ons ongezond zeg,
Dus leggen we desnoods een parallelweg?
Weet u al een beetje wat of hoe?
Waar gaan we in het nieuwe jaar naar toe?

En terwijl de klok twaalf slaat en wij ongegeneerd onze natte bullen staan uit te trekken, valt het doek. Nog even kijken de heren door het spleetje.

“Gelukkig Nieuwjaar” , horen we Little Marc roepen.
“Wie het een beetje rustig aan doet, houd het volgend jaar echt wel droog”, roept Dik Huubke nog. Maar dan is 2008 definitief afgelopen en kussen we elkaar pootjebadend de betraande gezichten.

Het Nieuw Humoristisch Front heeft voor deze publicatie dankbaar gebruik gemaakt van het internet. Enkele grappen zijn zelfs gestolen van digitaaltafel.nl, een zeer aanbevelenswaardige site.

Een kersthymne

Vanmiddag waren we nog aan het werk in de studio. Ik had de verwarming al uitgedraaid. In deze tijden van financiële crises is zuinigheid troef. Little Marc klaagde over de kou, maar ik zei hem dat wie hard werkt zich vanzelf warm lacht. Hij wilde echter vroeger naar huis, wegens de kerstavond. En hij vond het zelfs nodig me uit te nodigen om vannacht een warm worstenbroodje te komen eten. “Bah, wat een onzin”, beet ik hem toe. Daarna heb ik hem de deur gewezen.

Na een eenvoudige maaltijd van goedkope pap, waar ik me uit kostenoverwegingen toe beperk, moet ik in slaap zijn gesukkeld. Ik werd wakker van het gerammel van kettingen. Het bleek mijn helaas veel te vroeg overleden zakenpartner Jacob te zijn, precies zeven jaar geleden begraven, die me kwam waarschuwen dat mijn voortbestaan in het hiernamaals nog zwaarder zou zijn dan het zijne, als ik tenminste mijn levenswandel niet drastisch zou wijzigen. Ik heb hem uitgelachen. Wat een karikatuur: een getormenteerde ziel met roestige kettingen geketend. Belachelijk. Ik heb geld genoeg en ik ben zuinig.

Maar even later werd ik gewekt door een andere geest, de Geest van Kerstooit. Hij stond erop me de gelukkige dagen in mijn leven te laten zien.

En inderdaad, ik was blij geweest toen de Markt autovrij was, en had me erop verheugd die situatie wellicht in de toekomst permanent zou kunnen worden, al had ik natuurlijk wel meteen maatregelen getroffen en een actiegroep opgericht van winkeliers die de parkeergelegenheid veilig willen stellen, want alleen waar auto’s komen kan geld worden verdiend. Daar heb ik nu spijt van.

Korte tijd later meldde zich de Geest van Kerstnu. Hij toonde me het karige kerstfeest van Little Marc, die ik steeds zo laat zwoegen. Hij werkte me op mijn gemoed. Want er stond niet eens een kerstboom. En die had ik best voor hem kunnen kopen, zoals de geest me fijntjes toevoegde. Ze hadden toch volop en voordelig te koop gestaan. Maar ik vond het te duur. Maar nu plengde ik een traan van verdriet.

Maar nog werd ik niet met rust gelaten. De Geest van Kerstopkomst belde aan. Hij sprak geen woord maar confronteerde me met het einde van Boxtel. ODC, de voetbalclub die ik niet sponsor, dreigt ten onder te gaan aan een nooit gerealiseerd voetbalveld. Eerlijk gezegd lijkt me dat ook nog al duur. Om over spoortunnels maar te zwijgen. Ik uit liever kritiek op megalomane plannen. Maar de geest drukte me met de neus op de feiten.

Zo kan het echt niet langer. Maar gelukkig heb ik nu het licht gezien. Voortaan zing ik uit volle borst met het gemeentebestuur mee. We doen lekker helemaal niets meer. Dan herstelt de natuur zich vanzelf. En het is nog voordelig ook.

Het Humoristisch Front wenst u graag een vrolijk kerstfeest. Met koffie, worstenbroodjes en glühwein. En wie wil reageren klikt gewoon op ‘Reacties’.

Oplossing heel eind weg

Via een ambtenaar van de afdeling Weg- en Verkeerswezen van de Gemeente Boxtel heeft het Nieuw Humoristisch Front de hand weten te leggen op een rapport van de vertrouwenscommissie Ongewenste Extremiteiten, die in het Gemeentehuis ruzies tussen bestuurders en ambtenaren en onenigheid tussen bestuurders onderling in der minne moet zien te schikken. Het Nieuw Humoristisch Front was vast van plan het rapport integraal te publiceren, maar helaas heeft het College van B&W er lucht van gekregen door een aankondiging eerder vandaag in Brabants Centrum. Het college dreigt via een kort geding publicatie te verbieden en aangezien wij geen rechtsbijstandsverzekering hebben en Nekschotsiaanse praktijken willen voorkomen, beperken we ons derhalve tot enkele parafrases.

Uit het rapport blijkt klip en klaar dat het tracé van de parallelweg langs de A2, die de Schijndelsedijk met de opritten 25 en 26 zou moeten verbinden, bepaald nog geen gelopen race is. Volgens de commissie staan de neuzen in het gemeentehuis nog lang niet dezelfde kant op, sterker nog, volgens de commissie lijkt de bestuurlijke neuzenverzameling het meest op een windwijzer bij wervelwind.

Vooral de Afdeling Weg- en Verkeerswezen, een relict uit de tijd dat wethouder Hans van Brummen de verkeersproblemen in Boxtel via een weggetje door het natuurgebied tussen Boseind en Huize Amicitia wilde oplossen, blijkt dwars te liggen. Volgens de afdeling is een parallelweg gelegen tussen de wijk Oost en de A2 niet alleen onmogelijk, maar zelfs gevaarlijk. “Zo’n weg past er niet tussen”, “De fijnstofdruk wordt er door vergroot”, en “Er gaan slachtoffers vallen”, zijn enkele uitspraken van de Afdeling die in het rapport worden genoemd. Niet al te fijnzinnig blijkt één van de ambtenaren zelfs te hebben geroepen dat zijn afdeling met betrekking tot het college vooral ‘Wegwezen’ voorstaat. Dit ter voorkoming van vele ‘verkeerswezen’.

Uiteraard voelde het Nieuw Humoristisch Front zich verplicht, zeker na de reactie van B&W, wederhoor toe te passen bij de betrokken bestuurders. Onze contactpersoon, een wethouder die in het verleden adjudant was van zijn beoogde opvolger maar liever niet met naam en toenaam in dit blog komt, beweert bij hoog en bij laag dat er niets van waar is: “Het hele college was aanwezig op de zittingsavond en ze hebben allemaal uit volle borst meegezongen: “Ik ben zo blij, zo blij, dat mijn neus van voren zit en niet opzij”” Op de achtergrond horen we al zijn medewerkers meezingen, dus de stemming zit er inderdaad goed in.

Een andere wethouder beweert dat je het vrachtverkeer nooit uit Boxtel kunt weren, omdat het niet te controleren valt. “Als je controleert waarschuwen ze elkaar en dan rijden ze niet door Boxtel, dus dat heeft geen zin.”

Een PvdA-raadslid is voorstander van een nieuwe milieurapportage, omdat er al een milieurapportage is gemaakt.

Gelukkig hebben Little Marc & Dik Huubke inmiddels wel een oplossing gevonden.



Wilt u ook uw zegje doen over de parallelweg langs de A2: vul dan de geheel objectief geformuleerde waardevrije enquete in in de rechterkolom. U kunt natuurlijk ook de cartoon printen en voor het raam hangen. En reacties ... gewoon even hieronder op reacties klikken.

De debriefing van Sinterklaas

Ieder jaar houdt Sinterklaas na terugkomst uit Nederland een welverdiende vakantie in Spanje. Dit jaar moesten er echter meerdere psychologen, therapeuten, counselers, mediators en coaches aan te pas komen voor hij enige rust kon vinden. Nog nooit had hij in Nederland zoveel stoute kinderen aangetroffen. Maar ook het gebrek aan iedere elementaire logica in de plannen van de Nederlandse bestuurders heeft de goedheiligman de afgelopen weken in de ziel geraakt. Siggi Fruit, zegsman van de Beroepsgroep Psychobegeleiders die bij de debriefing betrokken was, beweert dat met name de verkeersplannen van de Gemeente Boxtel de sint in shocktoestand hebben gebracht. Via via bemachtigden we zijn 06-nummer.

"Hallo?"
“Met het Nieuw Humoristisch Front. Spreek ik met Fruit?”
“Was wielt oe?”
“Wij hebben gehoord dat u betrokken was bij de opvang van Sinterklaas na zijn tournee door Nederland. Hoe is het met hem?”
“Da kan ich mich nicht über auslassen. Berufsgeheim, begraift oe. Maar waarum fraagt oe het nicht aan hem selbst?”
“Kunt u ons dan misschien aan zijn nummer helpen?”
“Hij steht hier neben mich.”
“Bent u in Spanje?”
“In San Lorenzo de el Escorial.”
“Woont de Sint in het Escoriaal?”
“Nein, wir stehen hier auf die Golfbahn. Hier ist er.”

“¡Hola!”
“Dag Sinterklaas!”
“¿Met wie spreek ik?”
“Met Little Marc.”
“¡Dan zal Dik Huubke ook wel in de buurt zijn¡”
“Ja, Sinterklaas.”
“¿En geniet je van je chocoladeletter?”
“Die is al op Sinterklaas.”
“Goed zo. ¿Willen jullie dan nu een liedje zingen?”
“Wij willen iets vragen Sinterklaas?”
“¿Een verlanglijstje?”
“Nee Sinterklaas. Wij willen graag weten hoe het met u gaat.”
“¿Met mij? ¡Goed!”
“Maar wij hoorden dat u zo geschrokken was van alle stoute kinderen, de foute bestuurders en de verkeersplannen in Boxtel.”
“¡Godverdegodverdegodverdegodver …!”

“Hé, was fliekken joellie mich jetzt?”
Het was Siggi Fruit weer. Hij was des duivels.
“Wir waren gerade so weit dass er ebentjes nicht daran dacht. Jetzt können wir wieder helemal vom Anfang an beginnen.”
“Maar wat is er dan toch aan de hand?”

Sinds Sinterklaas’ terugkeer in Spanje blijkt er team van psychobegeleiders actief om de oude man te kalmeren. Hij lijdt aan een zwaar posttraumatisch stresssyndroom. Nooit zag hij zoveel stoute kinderen. Nederland 2008 breekt alle records in het grote boek. En nooit, nee nóóóóit, trof hij zo veel incompetente, domme en inconsequente bestuurders.

“Er hat alle Burgemeisters von Nederland die Hand geschüttelt und dan laikt alles Kuchen und Marzepein,” vertelt Siggi Fruit: “Aber als man siehst was sie allemal auf hoen Verlangleistchen haben … Megalomane Pläne zu Küste und zu Köre. Und dann die Auswirkung!”

Als we doorvragen blijkt vooral Boxtel een doorn in het oog van de goedheiligman. En dan krijgen we de Sint ineens toch zelf weer aan de telefoon.

“¿Kunnen jullie daar nou niet eens werk van maken jongens?” vraagt hij met gebroken stem.
“Waarvan Sinterklaas?”
“¿Als de dubbele overweg wordt afgesloten, kan mijn paard dan nog wel door het fietstunneltje?”
“Maar natuurlijk Sinterklaas.”
“En die parallelweg langs de A2 moet beslist aan de westkant blijven hoor. Daar hebben alleen die lastige wijkbewoners met hun stoute kinderen last van. Daar aan de oostkant ligt een prachtige wei. Daar laat ik Amerigo altijd grazen.”

Nou, daar was geen woord Spaans bij. Er rest ons een zware taak.



Wilt u ook net zo veel tunneltjes ten noorden van Boxtel CS als er in zuidelijke richting zijn? Print dan de cartoon en hang hem voor uw raam. De keus voor een westelijke of oostelijke parallelweg langs de A2 kunt u maken met behulp van onze geheel waardevrije onbevooroordeelde poll in de kolom rechts.

Hanggroepjongerenprobleemoplossing

“Er mag tegenwoordig helemaal niks meer”, begon Dik Huubke de brainstorm van deze week. “Als er twee schooljongens ergens een shagje roken, is er al een hanggroepjongerenprobleem.”

“Ja, en dan die blikjes bier”, zei Little Marc. “En drugs en scootertjes”.
“Voetballen op straat. Mag niet! Naar de meisjes kijken. Mag niet!” Dik Huubke was duidelijk aangedaan.
“En brutaal. Ze roepen van alles tegen iedereen.” Little Marc kreeg een vervaarlijke blik in zijn ogen.
“Vroeger was alles veel beter!” zei Dik Huubke.
“Veel beter”, zei Little Marc.

En toen vroeg Dik Huubke aan Little Marc of hij het park van Stapelen kon tekenen. Mooi, idyllisch. Met twee hippies in het gras die zaten te blowen. Dan zou hij er wel een gedicht bij maken. Dat past mooi bij Sinterklaasavond.



Zo gezegd zo gedaan. Maar over het eindresultaat ontstond weer discussie.

“Waarom moeten we Sint en Piet erbij halen? Hadden ze soms anale seks in die Lourdes-grot?” vroeg Little Marc.
“Dat staat er toch niet?” riposteerde Dik Huubke.
“Wie deed de penetratie?” spotte Little Marc.
“Het staat er gewoon niet!” riep Dik Huubke.
“Kun je daar niet van maken ‘Little Marc en een nymfomane griet’? Da’s toch veel leuker?” Little Marc kreeg er zelf een kleur van.
“Het staat er allemaal heel netjes hoor. Ze vrijden in de Lourdes-grot. Er staat niet dat ze het met elkaar deden.”
“Marc Cleutjens houdt niet van die onderbroekenlol! Dat is niks voor Brabants Centrum”, zei Little Marc nu een beetje nijdig.
“Het is gewoon de realiteit. In mijn jonge jaren deden we het allemaal in de Lourdes-grot. Met of zonder onderbroek.” Dik Huubke kreeg een zweverige blik in zijn ogen. Hij dacht weer terug aan vroeger.
“Ach man, met jouw valt niet te praten”, riep Little Marc terwijl hij met klappende deuren het pand verliet.
“En de zwarte Pieten zijn tegenwoordig allemaal meiden!” riep Dik Huubke hem na.

Wie een bijdrage wil leveren aan de discussie, klikke op ‘Reacties’. Maar de cartoon mag natuurlijk ook zonder commentaar geprint worden en voor het raam gehangen.

Daphnia, we love you!

Zondag 23 november werd in het VMBO-college in Boxtel de grootste en gezelligste jaarmarkt voor aquarium- en terrariumbezitters aller tijden gehouden. De organisatie was in handen van aquariumvereniging Daphnia. En wij houden van Daphnia. Heerlijk!

Helaas is het voor het bedenken van grappen, grollen en cartoons strikt noodzakelijk om een opgewonden overspannen geest te hebben. En aquaria brengen rust. Wat is het toch een ontspannend genot om naar de fraai gekleurde onderwaterbeestjes te kijken en naar al die mooie plantjes. Wij waren er weg van en hebben naarstig geïnformeerd of je zoiets ook in het echt, in de vrije natuur, kunt beleven. Want rust hebben wij nodig. In de vakantie!

Dat bleek te kunnen. In zee, bij tropische eilanden, tussen de koraalriffen. Je kan er duiken of snorkelen. Maar duur! Dat kunnen wij van ons cartoonistensalaris nooit betalen. En toen kregen we een idee. Vissenkommen zijn spotgoedkoop. Snorkels kosten ook bijna niets. Wat zullen we binnenlopen.

Wie reclame wil maken voor onze uitvinding, printe de cartoon uit en hange hem voor het raam. U kunt de thuissnorkelinstallatie ook bestellen. Bijvoorbeeld als Sinterklaassurprise of kerstgeschenk. Gewoon even doorgeven via "Reacties" hieronder.

Twee boa’s

Persbericht

Naar eerst deze week is bekend gemaakt, zijn Little Marc en Dik Huubke een nieuwe carrière begonnen. Zoals alom bekend mochten de beide striphelden van hun vrouwen niet naar het café want dan gingen ze zo naar de rook stinken. Sinds het rookverbod zijn beide echtgenotes echter van mening veranderd: nu vinden ze het te duur.

Little Marc en Dik Huubke zijn echter niet voor één gat te vangen. En zelfs niet voor twee. Ze zijn dan ook flux op zoek gegaan naar een baantje in de Horeca. Dat viel nog niet mee, zo zonder enige ervaring. Gelukkig stuitten ze al snel op een advertentie voor Buitengewoon Opsporingsambtenaar, kortweg boa. Aangezien de Voedsel- en Warenautoriteit honderden nieuwe boa’s probeert aan te trekken, konden ze onmiddellijk aan de slag. Sindsdien zijn ze avond aan avond op kroegentocht. De beide striphelden verzekeren hun fans overigens dat hun activiteiten voor het Nieuw Humoristisch Front niet onder hun nachtwerk hoeven te lijden.

Bovenstaand persbericht van het Nieuw Humoristisch Front was aanleiding voor de redactie van dit blog om de heren maar eens te bellen.

“Het bevalt ons uitstekend. Het is reuzegezellig en in de meeste café's kennen ze ons al”, vertelt Little Marc. “We horen er gewoon bij de stamgasten. En we hebben al een heleboel nieuwe moppen geleerd.”

“Sommige café’s (aangesloten zijn bij de Stichting Red de Kleine Horecaondernemer van Jaap Brandligt, red.) hebben zelfs onze foto op internet geplaatst, zo tevreden zijn ze over ons”, vult Dik Huubke aan. “Nee, boetes hebben we nog niet uitgedeeld. Maar we hebben inmiddels wel een circulaire van het ministerie ontvangen met de aansporing strenger op te treden. Maar dat valt niet mee als je overal zo vriendelijk wordt ontvangen. Het wordt nu buigen of barsten, maar wij houden het liever gezellig.”

Little Marc: “We krijgen overal wel een biertje aangeboden en Dik Huubke rookt tegenwoordig als een schoorsteen.”

Dik Huubke: “Hoe kom je daar nou bij? Ik inhaleer niet eens.”

Hoort u ook tot de rokende stamgasten? Print de cartoon dat uit en hang hem achter de toog. Wellicht kunnen Little Marc en Dik Huubke uw stamcafé dan in de nabije toekomst nog even uit de wind houden, want als het aan Klink ligt, gaat het stormen. Proost!

De pokermoraal

Het was nacht. Stikdonkere nacht. Zelfs de callgirls waren al gaan slapen, dus de commerciële zenders hadden niets meer te melden. Er was niets meer te doen. Nergens.

Helemaal niets?

Nou, er was natuurlijk altijd nog poker, en waar gepokerd wordt, is het niet pluis. En wel dusdanig dat Little Marc en Dik Huubke deze week in opdracht van de bekende misdaadverslaggever Peter R. de V. uit A. onherkenbaar vermomd in een bekend gokkershol zijn geïnfiltreerd. En wat ze daar aantroffen …

… het was meer dan verschrikkelijk en overduidelijk dat hier van alles niet klopte. Er gingen enorme geldbedragen om. Alle aanwezigen zaten elkaar of het de gewoonste zaak van de wereld was te beliegen en te bedriegen. Het was om naar van te worden. Te meer omdat het niet kan uitblijven dat bij dit soort gedegenereerde moraal onschuldige slachtoffers zullen vallen.

Gelukkig had Little Marc een verborgen viltstift bij zich, zodat hij alles voor de trouwe cartoonliefhebber kon vastleggen. Dit is het bewijs, dames en heren. Zo wordt er daar met mensen omgegaan. Pokerspelers missen ten enenmale het vermogen om zich in hun slachtoffers te verplaatsen. Iedereen wordt gewoon weggebluft, zelfs onschuldige Amerikaanse meisjes en Thaise schonen.

Als u ook niet gelooft dat Joran Natalee als blanke slavin heeft verkocht, print dan de cartoon uit en hang hem voor uw raam. Bij voorbaat dank. Bang voor een bezoekje van een stevige Thai op doorreis hoeft u niet te zijn. Die sturen we gewoon door naar Brabants Centrum. We zijn benieuwd of Marc Cleutjens daarna nog krullen heeft!

Het onvergetelijke dankwoord

Mijn lieve naaste Nederlanders,

Vandaag beleven we de apotheose van een fantastische periode uit onze geschiedenis. We hebben gezien dat een heel volk, heel verschillend van achtergrond, geloof en huidskleur, zijn krachten bundelde. Alleen zo zijn er veranderingen te bewerkstelligen. Het is de Nederlandse droom. Dit maakt het verschil. Wíj maken die verschillen. Ja, dat kan!

Er volgde een oorverdovend applaus van de verzamelde menigte, maar de spreker maakte een bezwerend gebaar.

U allen zijn wij dan ook ontzettend dankbaar dat u weer voor dit blog heeft gekozen. Het feit dat u, zoals zo vaak, weer massaal op dit blog heeft afgestemd, bewijst eens te meer hoe het humoristisch ideaal leeft. Van de man in de straat tot in de top van het bedrijfsleven, van de vrouw achter de kinderwagen tot de vrouw achter de geraniums. Samen kunnen we lachen. Vrijuit lachen. En als we eens een cynicus ontmoeten die sarrend vraagt of we soms denken dat onze lachlust echt tot veranderingen kan leiden, herhalen we onze mantra, rustig en ingetogen: ja, dat kan!

Het enthousiasme van de massa bleek duidelijk uit de orkaan van geluid die opnieuw opstak. Maar de spreker bracht het volk opnieuw tot bedaren.

Het zal niet gemakkelijk zijn om de veranderingen in de samenleving te implementeren. Maar dat is precies wat we gaan doen. Samen. Met ons hele verenigde volk. Met veel grappen en grollen en wellicht hier en daar een traan. En ongetwijfeld vraagt u zich af, nu, op het hoogtepunt van ons succes, of wij wel altijd zo grappig kunnen blijven. Daarop past slechts één antwoord. Ja, dat kan.

Zeven bulderende Boeings kunnen nauwelijks zoveel geluid produceren.

Kijkt u maar naar dit plaatje, waar we de actualiteit in Boxtel weer met een superieure knipoog hebben verwerkt.


Mijn allerliefste allerbeste naaste Nederlanders uit alle lagen van de bevolking,

Nogmaals willen wij u bedanken. Hartelijk bedanken. Ook voor de vele pdf’s die u tijdens de campagne heeft geprint en voor uw ramen gehangen. Dat hoeft nu niet meer. Voortaan kunt u volstaan met de cartoon zelf. Gewoon erop klikken en printen zoals het u zelf goed dunkt.

Hartelijk, hartelijk dank.

God zegene u. En moge God het Koninkrijk der Nederlanden zegenen! Ja, dat kan!

Niemand wist dat geluid zo ver kan dragen. Over het hele continent tot in Vladivostock trilden de ramen en ver over de Atlantische Oceaan, helemaal tot aan het einde van de Nieuwe Wereld, sprongen zelfs in Alaska de scheuren in het ijs.

Concurrentie

Little Marc en Dik Huubke hebben in hun streven naar vrolijkheid steun uit onverwachte hoek gekregen. Niemand minder dan burgemeester Frank van Beers en zijn externe beleidsadviseur Kees Langerwerf van KplusV, een adviesbureau uit Arnhem, hebben een komisch duo gevormd. Hun beste grap tot nu toe:

Tupperware party’s om het veranderde Boxtelse decor een nieuw kostuum te geven.

Uit concurrentieoverwegingen schenken wij er verder geen aandacht aan.

Maar als u het goede nieuws wilt verspreiden: men downlaode de cartoon en hange hem met de afbeeldingszijde naar de straatkant voor uw vensterraam. Alle reacties kunt u doorverwijzen naar “Reacties” hieronder.

Verknipt

Wij zijn bijzonder verheugd u te mogen melden dat Little Marc en Dik Huubke eindelijk serieus worden genomen. Niet alleen in Boxtel, maar in de verre omgeving. De heren zijn benaderd om zitting te nemen in de Duurzame Denktank Brabant. Ze zijn meteen begonnen en hadden het zo druk dat de afgelopen week niet eens één updateje van dit weblog tot stand kon komen. Gelukkig heeft de redactie hen vandaag weten te strikken voor een exclusief interview in een plaatselijke eetgelegenheid die vaak door Dik Huubke wordt gefrequenteerd.

Wat houdt de denktank eigenlijk in?
“Wij van DDT Brabant hebben geconstateerd dat de natuur in onze mooie provincie nog steeds veel te veel versnipperd is,” vertelt Dik Huubke terwijl hij zijn tanden in een knoeperd van een Whooperd zet. Met volle mond: “Wij staan een grootschlge herverkvling voor. Met clogische verbindingszones.”
Little Marc geeft hem een servetje om zijn kin schoon te geven en vult aan: “Zelfs de woonwijken zullen er voor moeten wijken. Natuur in de buurt, daar streven we naar. Meanderende beken, groene valleien, rietkragen.”
Dik Huubke: “Dat heeft de grootste prioriteit.” En terwijl hij weer een hap neemt: “Voor dit soort infrstrctrele prjecten zijn hersens nodig. Drom hebbezons gevrgd voor de thinktank.”

Wie heeft die denktank eigenlijk bedacht?
Terwijl Dik Huubke voorzichtig een kwak mayonaise van zijn stropdas probeert te schrapen antwoordt Little Marc bedachtzaam: “Het is meer een braintrust, een adviesorgaan. Wij van DDT-Brabant adviseren gemeentes, waterschappen en milieugroeperingen over de juiste aanpak.”
Dik Huubke: “En we hem grote mbities.”

Hebben jullie dan al uitgewerkte plannen?
Little Marc, die voorzichtig van z’n rooibosthee nipt: “Zit nou eens niet zo te viezeriken! Eh, sorry, ja uitgewerkte plannen. Zeker. Denk jij maar eens een keer aan je lijn.”
Dik Huubke: “Ja, doe mij maar een cola light.”

Maar wat zijn dan die plannen?
Dik Huubke: “En een frites speciaal.”
Little Marc: “Het milieu, de natuur en de woonomgeving zijn serieuze zaken. Het is zonde als daar zo verknipt mee wordt omgegaan. En het moet ook allemaal veel duurzamer, met name in verband met de CO2-opslag.”

Iets concreets?
Dik Huubke neemt een enorme vork in curry gedrenkte patat en trekt het blikje open.
Little Marc: “Eigenlijk willen we het nog niet verklappen, maar als u belooft het niet te publiceren, dus echt off the record, tussen ons gezegd en gezwegen: binnenkort wordt er om de bebouwde kom van Boxtel en in elk geval tot aan de gemeentegrenzen een enorm project gestart. Wat hier wordt aangelegd is niet te geloven. Een echt, volkomen natuurlijk …”
Dik Huubke legt zijn vette hand op de mouw van Little Marc. Met zijn andere hand houdt hij een vinger voor de mond. “Ssst,” sist hij. Dan buigt hij zich naar voren, zodat de andere bezoekers van de kwalletaria het niet kunnen horen, en fluistert: “’n Oerbos!” waarna hij zich zo verslikt dat we het interview niet kunnen voortzetten. Terwijl Little Marc hem behulpzaam tussen de schouderbladen beukt, i-podt de redacteur de volledige tekst zonder scrupules naar het blog.

"Leuk hoor. Nou weet iedereen het."

Reacties geeft u gewoon via reacties hieronder. Een variant op de cartoon kunt u downloaden voor uw wekelijkse raamkrant.

Geknipt voor u

Jan van Gemert mailde ons deze foto van het publicatiebord op het circustheaterfestival Circo Circolo. Bedankt Jan.

Uit

Vannacht kwamen Little Marc & Dik Huubke weer heel laat thuis. Hun geestelijke vaders waren al lang naar bed, maar we hoorden hen wel de trap op stommelen. Ze zongen niet en dat is tegenwoordig al heel wat. En ze hadden ook niemand meegebracht om de festiviteiten thuis nog even stevig na te partijen. Dus we gingen met een gerust hart slapen.
Vanochtend waren ze allebei present aan het ontbijt. Dat is in jaren al niet meer gebeurd. Ze zagen witjes. Waren stil en nauwelijks aanspreekbaar. “Nee, er was niks.” “Nee hoor, geen ongelukken.” “Jullie hebben toch niet gevochten?” “Neehee.” “Bestolen, gestolen, politie?” “Nee, pa, zit niet zo te zeuren?”

Circo Circolo

In hun jas vond Marc entreekaartjes voor een voorstelling van Circo Circolo: Rain, van Cirque Eloize. “Was het dan niet leuk geweest?”

Het was heel leuk geweest. Ineens vertelden ze honderd uit. Over fantastische acts in een heel theatrale setting. Het speelde zich allemaal af op een groot podium voor een tribune waar honderden mensen zich de handen blauw klapten. Zelfs de burgemeester had er gezeten en een deel van de raads- en commissieleden en ook die hadden met open mond zitten kijken. Met stomheid geslagen. Het festival was het allerallerallermooiste wat Boxtel ooit was overkomen.

Toen vielen ze ineens weer stil, staarden met wazige ogen voor zich uit en lieten het gebakken eitje waar ze op andere zaterdagen ’s ochtends zo van houden koud worden. En toen zag Marc het ineens. Voor een moederhart blijft niets verborgen: “Hebben jullie een meisje ontmoet?” En toen bloosde onze tweeling.

Verliefd
Dik Huubke bleek stapelverliefd op het slangenmeisje, “La contortioniste”. Hij had het woord in het woordenboek opgezocht. Het leek wel of ze geen botjes had, vertelde hij. Onze kat was er stram bij. Ze heet Sandrine en ze lachte zo lief als ze ruggelings tussen haar eigen benen heen kroop. En ze had naar hem gezwaaid toen ze in een koffertje was opgesloten. Maar op het eind had ze buikschuivers moeten maken door het water, toen de stortbui aan circusideeën ineens in echte regen was omgeslagen. En nou had ze misschien wel spierpijn. En dan zou ze ontslagen worden en dan zou hij haar gaan redden.

Little Marc zuchtte alleen maar. En riep toen ineens woedend: “Wat een gezeik! Denk eens wat die Ludmilla allemaal moet doorstaan.” Zij bleek de ster van Teatro Metamorfoso, een klein minitheatertje in een woonwagen, gerund door een oplichter (“250 luxe fauteuils had hij beloofd en er waren hooguit tien staanplaatsen”) en slavenhandelaar. Hij had Ludmilla gekocht in de Congolese jungle om haar gave. Ze kon zich namelijk transformeren in een levensgevaarlijk monster, een gorilla, en daar wilde die schurk geld aan verdienen en daarom moest Ludmilla, dag in dag uit alleen in een berenvellen minibikinietje voor het publiek paraderen…

Milieubelangen

Little Marc barstte in snikken uit.

“Waarschijnlijk zullen we de meisjes nooit meer terugzien”, jammerden de broers. Wij moesten maar cartoons gaan maken over de milieu-inspectie die met twee maten meet, de voorstellingen in decibellen, terwijl de trein wel kilobellen mag produceren, en over Den Oetel als slangenmens, verstrikt in z’n eigen gekronkel en met gespleten tong. Of als koorddanser op de begane grond. Of dat ie weggeschoten zou worden, omdat Dik Huubke op de circusbascule zou springen, zodat hij aan de aantrekkingskracht van de aarde zou ontsnappen, Den Oetel dan, snap je. Ze hadden ineens volop ideeën.

Wij keken elkaar eens aan. We hoefden niets tegen elkaar te zeggen en begrepen het onmiddellijk. Wij tekenden helemaal niets meer over Landgoed Velder of het festival. Nooit. Het was genoeg geweest. We zouden voortaan zelfs op wethouder Van den Oetelaar stemmen. Want het is veel beter als het festival voortaan weg blijft uit Boxtel. Wij hebben liever niet dat onze jongens met dat circusvolk omgaan.

Zagen en zeuren

Circo Circolo is het allermooiste wat Boxtel ooit overkomen is. Althans zo denken de vaste medewerkers van het Nieuw Humoristisch Front erover. En zij kunnen het weten want Little Marc (3) en Dik Huubke (3) en hun geestelijke vaders (respectievelijk 43 en 51) wonen samen al precies een eeuw in Boxtel en wat zich alhier vóór 1908 afspeelde, was niet veel bijzonders.
De foyer

Het Circusterrein op Landgoed Velder opent met een weergaloze tent, de Briantelli-foyer. De stadsschouwburgen in Den Bosch, Eindhoven en Tilburg kunnen er een puntje aan zuigen, zo geweldig. De tent is voor de helft ingericht als chique restaurant, waar voor de lunch en het avondeten feestelijke buffetten worden aangericht. Midden in de tent staat de mooiste bar die Dik Huubke ooit heeft gefrequenteerd: een ronde carrouselachtige constructie die tevens dienst doet als fontein. De bediening is top, want als het druk is, schenkt men er de wijn- en bierglazen heel praktisch op verdacht vol, dus dan is het alleen afrekenen en aanpakken en drinken maar. En verder is er in de foyer een kinderpiste, een soep- en broodjeskraam, een snoepwinkeltje (“Ik heb niet genoeg centjes.” “Dan bijt ik er wel een stukje af.”), een koffiebar en vooral enorm veel sfeer.

Achter de entreetent ontdekte Little Marc, die Dik Huubke bij de bar had achtergelaten, een terrein met zes reusachtige circustenten en allerlei kleinere attracties. Topvoorstelling na topvoorstelling speelt men daar, iedere dag een stuk of tien en allemaal van zo’n uitzonderlijk niveau dat de o’s en a’s tot in de wijde omtrek te horen zijn. En daar zit het probleem.

Tien dagen

In Boxtel kan men vooral zeuren en zagen. Al jaren wordt er geneuzeld over de vergunningen van Landgoed Velder. Het mag volgens het bestemmingsplan tien dagen per jaar als festivalterrein worden geëxploiteerd en dan nog dan-en-slechts-dan als aangetoond is, met accountantsverklaring, dat de opbrengst voor het onderhoud van het landgoed noodzakelijk is. Het lijkt ons sterk dat er een accountant te vinden is die zo’n verklaring opstelt, want er is altijd wel een andere inkomstenbron te vinden: desnoods gaat de eigenaar cartoons tekenen, of nog beter: hij wordt ambtenaar, want dan kun je met tien dagen werken per jaar je huis ook wel onderhouden.

Neuken

Uiteraard is het gemiezemuis vooral veroorzaakt door de overdreven groene obsessie van milieubeweging en wethouder Van den Oetelaar. Die zijn bang dat het mooie festivalterrein in het Groene Hart de natuur verstoort. Want oei oei oei er zouden eens te veel auto’s in de buurt van de A2 kunnen komen en ach en wee er zou toch eens teveel o en a worden geroepen vlak langs de drukste spoorlijn van Nederland, om over de muziek nog maar te zwijgen. Dan kunnen de vogeltjes niet meer fladderen en de konijntjes niet meer neuken en neemt het broeikaseffect hand over hand toe.

Applaus
Dit jaar is dan ook voor de allerlaatste keer een uitzondering gemaakt. Volgend jaar gaat het festival naar Neerpelt en waarschijnlijk zien we het daarna nooit meer terug. We hebben onder andere burgemeester Rombouts van ’s-Hertogenbosch al op Circo Circolo gesignaleerd en ons krijg je niet naar Den Bosch. Met geen stok. Zelfs niet voor een circustheaterfestival. Hij zat bij de voorstelling Le Fil sous la Neige van Les Colporteurs, een Frans koorddansgezelschap dat een tachtig minuten lang wervelend showballet op de touwen zet. Heel poëtisch en theatraal, soms als een moderne dansvoorstelling, soms zelfs op spitzen als in een traditioneel ballet en constant boeiend en spectaculair alsof de dansers de zwaartekracht kunnen uitschakelen. De choreografie is overigens van een voormalige koorddanser die een dwarslaesie heeft opgelopen, dus het was nog spannend ook. De voorstelling inspireerde Dik Huubke zodanig dat hij tijdens de wandeling naar huis niet eens van het trottoir is gevallen. Rombouts is van zichzelf al evenwichtig genoeg. Die snapt heus wel dat hij zo’n festival zo snel mogelijk moet strikken.



Een andere visie op Landgoed Velder vindt u hier.

Het Nieuw Humoristisch Front liet er zich al drie keer eerder uit over het bestemmingsplan, de groene koorts en het circusfestival.

De downloadability van de cartoon is ook deze week gewaarborgd. Wilt u hem a.u.b. op de daarvoor aangewezen plaatsen afficheren?

Boxtelse moppen

Dat jaar waren ‘moppen’ het thema van de kinderboekenweek. Little Marc en Dik Huubke, de geestelijke vaders van het Nieuw Humoristisch Front hadden zich er terdege op voorbereid. Alle moppensites op internet waren nagekeken en er was menig leuk mopje ontdekt.

Dik Huubke, op afgemeten toon: “Dat moest ook wel, want zelfs peuters googlen tegenwoordig wederrechtelijk hun werkstukken bij elkaar met knippen en plakken. Dan moet je als jury …”
Little Marc: “Hoort wiet zegt! Zit de hele dag dicht te groeien achter de pc …”
Dik Huubke, die rood aanliep: “… als jury op de hoogte zijn. Wij hebben menig mopje van topkwaliteit ontdekt, dat we dan natuurlijk meteen moesten uitsluiten, want originaliteit is een eerste vereiste in de moppenbranche.”

Little Marc barstte in een bijna beangstigende lachbui uit. De tranen liepen hem over de wangen.
Dik Huubke, blauw en zichtbaar op ontploffen: “Bijvoorbeeld het mopje over het sperziebootje. ’t Is groen en het vaart. Heel leuk, maar het heeft tientallen vermeldingen.”

Little Marc stikte er bijna in.

Dik Huubke sloeg krachtig met de vuist op tafel en hapte amechtig naar adem: “Dus wij zitten al maanden te wachten op een telefoontje. Maar nee hoor. Niks van de bibliotheek gehoord. En wie blijken er nu in de jury te zitten …”

Onder de stoel van Little Marc ontstond langzaam een grote plas.

Dik Huubke, die schuimbekkend het servies tegen de muur smeet: “… en waar kennen ze een prijs aan toe?”

“Ach wind je niet zo op. Ik heb het al getekend”, hikte Little Marc. “En zo origineel ben je zelf ook niet. Die ‘gelijke geschiftheid’ heb je uit Terzijde van Toon Verhoeven, het jublileumboekje van Vrij Nederland uit 1990.”



Dik Huubke stond moeizaam op. Met maaiende armbewegingen, rollende ogen en schorre, overslaande stem wankelde hij op Little Marc af: “Geïnspireerd op ja. Daar ging het over mannen. Pisridder! En het is trouwens ‘kinderboeken’! Zeiklijster! En ik scheer m’n benen.”

Wie ook te hoop loopt tegen de positieve discriminatie waardoor eerlijke hardwerkende Hollandse jongens niet meer aan de bak komen, kan de cartoon gratis downloaden en printen en aanplakken op de daarvoor bestemde plekken in de regio.

De boodschapper heeft het gedaan

“Kuchekuchehoesthoest!”
“Hè?”
“Hoezo hè?”
“Wat zeg je?”
“Niks, kuchekuchehoesthoest?”
“Nou zeg je het weer?”
“Ach man, stik toch met je grappen!”

Little Marc is op bezoek geweest bij Marc Cleutjens en dat heeft de verhoudingen binnen het Nieuw Humoristisch Front geen goed gedaan. Dik Huubke denkt dat Little Marc geheime afspraken heeft gemaakt. Over de publicaties en de vergoedingen. Maar Little Marc ontkent het ten stelligste.

“Er is helemaal niks van aan, kuchekuchehoesthoest.”
“Waarom zit je dan steeds zo amechtig te rochelen. Iedere keer als ik je klem geluld heb, begin je weer. Ben je bang dat je je verspreekt?”
“Kuchekuchehoesthoest. Nee, dat heb ik opgelopen in die wijk waar hij woont. Dat hebben ze daar kuchekuchehoesthoest allemaal.”

Dik Huubke vertrouwt het niks, maar wil zijn vriend voor de zekerheid dan toch maar naar de dokter sturen. Maar Little Marc tovert een stapel krantenknipsels te voorschijn.

“Kijk dan kuchekuchehoesthoest hier, huchekuche hier, hoesthoest hier en kuchehoestkuch hier!”
“En waar moet dat stof dan vandaan komen? De A2? De bouwwerkzaamheden?”
“Welnee joh. Het komt door kuchekuchehoesthoestkucchekuche …”

Little Marc komt er niet meer uit. Dik Huubke begint hem behulpzaam tussen de schouderbladen te beuken. Maar Little Marc rent gauw naar zijn tekentafel en grijpt z’n viltstiften.

“Ja, ja”, zegt Dik Huubke. "’t Is allemaal de schuld van Marc Cleutjens!”

Denkt u er ook zo over? Load dan de cartoon down en geef hem, keurig ondertekent, mee aan de bezorger van Brabants Centrum. Dat zal hem leren!

Mee met het circus de wereld door

In Boxtel hebben wij een wethouder die werkelijk alles kan. Nee, zonder dollen, daar maken wij geen grapjes over. Hij heeft ontelbare bestuurlijke functies in stuurgroepen, commissies, driehoeken en platfora. Kijk maar.

Hij heeft geneologisch onderzoek gedaan naar zijn familienaam, helemaal terug tot het jaar 1200 en hij is dan ook waarschijnlijk van adel. Dat staat ook op internet.

En hij verzamelt bidprentjes.

Nu echter binnenkort het megafestival Circo Circolo op Landgoed Velder wordt gehouden, heeft hij weer een nieuwe hobby. En hij overtreft zichzelf.

Als u zijn inspanningen ook zo kunt waarderen, load dan de cartoon down en plak hem op alle lantaarnpalen, want het circus kan wel wat publiciteit gebruiken. Want bij groot succes maakt hij er misschien wel een nieuwe carrière van.

Over ratten en katers

Dat wordt weer lijden voor de genotzucht van de mens, dachten we. We zagen er enorm tegenop. Tegen het afgelopen weekend, bedoel ik. Maar het was zo leuk, dat we nu, drie dagen later, nog niet zo ver opgeknapt zijn dat we een fatsoenlijk stukje voor het blog kunnen schrijven. We beperken ons daarom dit keer maar tot de cartoon.


Die u overigens kunt downloaden, printen en voor de raam hangen, zelfs als u, net als wij, niet a priori tegen bierproeven bent. Maar willen nog wel even kwijt dat we zaterdag in alle zeven etablissementen vier verschillende biertjes hebben onderzocht en dat we het zondag nog eens dunnetjes ... Nou ja, laat maar.

Woorbdlind

Er was eens, heel heel lang geleden, een lagereschoolklas. Dat zou al lang iedereen vergeten zijn, ware het niet dat er kinderen in die klas zaten. En net als de onderwijzer hadden al die kinderen bijnamen.

Little Marc kon niet zo goed lezen en schrijven. Dat kwam mooi uit, want Dik Huubke kon tekenen noch rekenen. En zo vulden alle kinderen elkaar in de klas een beetje aan. Alleen Broekske sprong eruit. Die kon alles.

Toen hij een keer een spreekbeurt moest houden, gaf hij daar een mooi staaltje van weg.

Volgens Broekske zouden ongeveer anderhalf miljoen Nederlanders moeite hebben met lezen, schrijven of rekenen. Hij bracht het als een volleerd redenaar en werkte zeer troostend op het latere cartoonduo. “250.000 van hen zijn analfabeet”, zei Broekske, terwijl hij Little Marc en Dik Huubke nogmaals bemoedigend toeknikte.

Anderhalf miljoen was volgens Broekske ongeveer 13% van de beroepsbevolking. Nou telt de beroepsbevolking volgens het CBS ongeveer 10 miljoen zielen. Dus die 13% zat er maar 2% onder. De juiste uitkomst was 15%, maar dat is heel knap. De onderwijzer van de klas had het niet beter gedaan.

“Volgens de laatste cijfers”, betoogde Broekske, “heeft Boxtel 30.001 inwoners. Als van de 16,44 miljoen Nederlanders er 10 miljoen tot de beroepsbevolking gerekend kunnen worden, moeten dat er in Boxtel ongeveer 30.001 x 10/16.44 zijn en dat is 18.248”, rekende hij de klas voor. Van een dergelijk staaltje rekenwerk werd iedereen stil. Maar Little Marc had het door.

“En 15% van die 18.428 maakt 2737 laaggeletterden”, riep hij, terwijl hij ondertussen met zijn rekenmachientje zat te spelen.
“Inderdaad: er zijn naar schatting ruim 3000 laaggeletterden in onze Gemeente”, zei Broekske. “Dus jullie zijn niet de enigen.”

De discussie die daarop losbarstte, was hevig. Volgens Dik Huubke mocht je in de statistiek nooit vanuit algemene cijfers over een grote populatie door wat delen en vermenigvuldigen conclusies trekken over deelgebieden. Anderen riepen dat de bevolkingssamenstelling van Boxtel totaal afwijkt van die van Nederland.
“Hoezo dan?”
“Hier wonen bijna louter intellectuelen.”
“En hardwerkende mensen!"
“We leven hier veel gezonder en vooral groener en we zijn ook veel aardiger.”
“Laat de politiek eerst daar maar eens een onderzoek naar doen.”
“Wie dat niet snapt, kan hooguit, al rekent hij nog zo goed, op een kwaaie dag fractievoorzitter van de raadsfractie van de SP worden.”
“Zo’n griezelig einde is zelfs in sprookjes voor volwassenen te erg.”

Maar ook als discussieleider deed Broekske het prima. Van de meester kreeg hij een tien.

Kijk voor meer informatie over laaggeletterdheid in Boxtel op in het Brabants Centrum van vorige week. Als u er zelf ook iets aan wilt doen, klik dan even de cartoon voor uw raam.

Een goed doel

Dit blogbericht gaat over – even naar de titel kijken –, o ja, dat was het, over een goed doel. Wat dat ook al weer was, weet ik niet meer, maar ik geloof dat je ervoor naar de Bourgondiër moet, een eetgelegenheid, maar waar die is ben ik vergeten. Straks even googlen maar. En de Gemeentes Boxtel en St. Michielsgestel geven financiële steun, dus dan zit het wel goed.

Wat moest ik nou ook al weer googlen? Ach, dat maakt ook niet uit. Het internet is leuk genoeg. En dit blogbericht ging als ik me niet vergis over een goed doel. Daarvoor moest je naar een of andere eetgelegenheid. Het initiatief wordt gesteund door de Gemeentes Boxtel en St. Michielsgestel. Financieel, bedoel ik. Dus om de kosten hoef je het niet te laten.

Maar wat ik zeggen wou: dit blogbericht gaat over een goed doel. Het krijgt financiële steun van de Gemeente. Dus het zal wel duur zijn. Je schijnt er ook te kunnen eten. Dat lijkt me wel wat, maar ik moet toch eens even nakijken hoe die zaak ook al weer heet. Maar wie zal dat betalen? Gelukkig geeft de gemeente, als ik me niet vergis, financiële steun aan het project.

Als u het zelf soms ook niet allemaal meer weet, knip dan de cartoon uit dit blog en plak hem met één muisklik op uw vensterraam.

Een slechtnieuwsgesprek

De therapeut was nog maar net bekomen van de oranje soesjes die hem bij terugkeer in Nederland en masse werden bezorgd, toen hij de schrik van zijn leven kreeg. Hij had het niets voor niks gekregen. Nooit. Maar nu had hij succes. En net nu hij een maatschappelijke status had bereikt, trof hem een ramp. Een onvoorstelbaar verschrikkelijke ramp. Had hij daarom zo hard gevochten?

Als zoon van een te laat op de maatschappelijke veranderingen ingesprongen kolenboer, was hij eind jaren zeventig op een beurs in Amsterdam gaan studeren. Ambitieus als hij was, had hij zich ingeschreven voor microchirurgie. Maar direct na de introductie was hij gestraald. Niet wegens gebrek aan inzet, zeker niet vanwege onvoldoende capaciteiten, maar louter op zijn lichaamsbouw. Die had hij van zijn vader. Iedere typemachine kon na enkele aanslagen naar de schroothoop. Laat staan dat hij een incisie kon maken en die vervolgens dichtnaaien.

Tot overmaat van ramp heerste er in Amsterdam onder studenten een gigantische woningnood. Thuis kon hij niet blijven. Het was erg voor zijn moeder, maar met z’n vader kon hij niet door één deur. Puur uit lijfsbehoud sloot hij zich daarom aan bij de kraakbeweging. En juist die daad zorgde voor een grote ommekeer in zijn leven. Onder de krakers kon hij zijn handen laten wapperen. Hij had er geen enkele moeite mee in no time een barricade op te werpen. En vooral bij het uit de weg ruimen van de blokkades die de speculanten in hun leegstaande panden hadden opgeworpen, werd hij al gauw de specialist bij uitstek. Een paar keer knijpen, een knip met de vingers en de klus was geklaard. Binnen een jaar had hij een enorme reputatie.

Uit pure balorigheid schreef hij zich in voor een studie fysiotherapie en ook dat bleek een fantastische keuze. Nu, bijna dertig jaar later, kon hij bogen op een enorme staat van dienst. Vooral onder de meest geharde sporters was hij een gevierd man. Hij mocht gouden zwemmers en bronzen judoërs onder zijn clientèle rekenen. En zelfs de zo pezige Little Marc vervoegde zich met grote regelmaat op zijn behandeltafel.

Het ging hem goed. Hij kon zelfs zijn moeder een behoorlijke oude dag bieden. Zijn vader was na enkele mislukte experimenten met borrelglaasjes aan de magnumflessen geraakt en spoorloos uit hun leven verdwenen. Maar zelf had hij het goed voor elkaar. Heel goed zelfs.

Het was Little Marc die hem op de hoogte bracht. Hij kende de oude frontsoldaat nog uit zijn actieverleden. Zijn humor was altijd al keihard geweest. Maar dit bericht was niet om te lachen. Wat moest hij nou toch beginnen? Hij was in één klap alles kwijt. Net als zijn vader indertijd toen de mijnen werden gesloten en iedereen overstapte op aardgas. En ineens had hij zin in een borrel.


Vindt u het ook zo erg. Hang dan eens heel activistisch een cartoon voor uw raam. Gewoon even klikken en printen.

Een bekentenis

Deze week ontvingen wij een brief, die wij na ampel overleg hebben moeten besluiten te publiceren. Er was geen keuze. Zulke infinitieven te honoreren zouden we altijd hebben moeten doen, maar helaas zijn wij ook menselijk qua vergissingen, waarvan acte. Maar nu eerst die - kennelijk op een antieke typemachine getikte - brief.

Aan de Hooggeachte Weledele Heren
Little Marc en Dik Huubke,

Als bewonderaar van het edele werk van het Humoristisch Front vraag ik u nederig en met enige schroom om zo goed te willen zijn deze brief op uw blog te publiceren. Het betreft bepaald geen grap, alles is volkomen serieus, maar ik weet niet goed waar ik met mijn boodschap terecht kan, zonder meteen een hoop commotie te veroorzaken bij de moraalridders van de pers.

Waar het om gaat, is dat ik in mijn verleden grote fouten heb gemaakt. Hoe beroemd ik ook moge zijn, ik zal er voor uit moeten komen en verantwoording af moeten leggen. Geeft u mij daar a.u.b. de ruimte voor? Bij voorbaat dank.

Heel lang geleden, toen ik nog jong was, was alles helder in de wereld. Er was een scherp onderscheid tussen goed en kwaad, bijna even scherp als tussen arm en rijk. Overal ter wereld werden de arme boeren uitgebuit door rijke landheren en plunderden de kerken de portemonnees van de arme parochianen zodat de bisschoppen en kardinalen in pracht en praal konden wedijveren met leenheren en koningshuizen.

In mijn jeugdige overmoed meende ik daar iets aan te moeten doen. Ik dacht de wereld te kunnen veranderen en sloot mij aan bij een groep verschoppelingen die diep in een groot bos leefden en noodgedwongen van tijd op tijd op rooftocht gingen. Ik blonk zelf uit in het gebruik van wapens, schuwde niet mijn kwaliteiten uit te nutten en bracht het zo al snel tot leider van het gezelschap. En toen was de tijd daar mij aan mijn idealen te wijden.

Niet alleen beroofde ik het belastingkantoor om de zo verkregen gelden en goederen aan de door te hoge belastingdruk armlastige medemensen te retourneren, ik schaakte zelfs het liefje van de hoogste bestuurder van onze landstreek om in het geheim met haar te trouwen.

In die tijd zag ik van al deze euvele daden het kwaad niet in. Nu weet ik wel beter. Mijn daden zijn jarenlang door eenieder geromantiseerd. Er zijn boeken over geschreven en films over gemaakt. En, o gruwel, menige onbezonnen jongeling heeft gepoogd mij na te volgen. Maar, zou ik willen zeggen, tegen alle Wijnanden en Duyvendaken, tegen iedere actievoerder en iedere taartengooier, verzet tegen degenen die boven u gesteld zijn is nooit geoorloofd. Het mocht toen niet, en ik heb er spijt van, en het mag nu niet en zal ook nooit mogen. Wij moeten ootmoedig het hoofd buigen voor de orde en het recht. Misschien nu nog wel meer als vroeger, want sinds er AOW is en sociale wetgeving en vooral sinds er in 1980 een Wet Openbaarheid van Bestuur is, is er geen enkele reden meer om in te breken om achter snode plannen te komen. Een briefje volstaat. Dan moeten ze antwoorden.

Daarom wil ik iedereen oproepen verantwoording af te leggen. Net zoals ik bij dezen heb gedaan. En mocht iemand zijn verantwoordelijkheid willen ontlopen, zal ik niet schromen zijn naam en adresgegevens op internet te publiceren.

Onder dankzegging voor de ruimte die u mij gunt op uw blog, onderteken ik met vriendelijke groet,

Hoogachtend,

Baron Robert of Locksley
a.k.a. Robin Hood

Daarmee is het blog voor deze week wel gevuld. En – o ja – we hebben ook nog een cartoon.



De pdf kunt u desgewenst downloaden en voor uw raam hangen. En reacties zijn welkom onder REACTIES, hieronder.

Bemiddeling

Het is hier een broeinest van conflicten. De creatieve vaders van het Nieuw Humoristisch Front kunnen al jaren niet meer samen door één deur (daar is de ene te dik voor en de andere niet robuust genoeg) en hun geestelijke kroost, de hartsvrienden Little Marc en Dik Huubke, hebben weliswaar verwant virtueel bloed, maar dat kunnen ze wel degelijk van elkaar drinken. Nu het Front bovendien sinds enige tijd door vrouwen, rokers en Chinezen is geïnfiltreerd, kon een enorme uitbarsting niet uitblijven. Het werd oorlog. Vooral omdat iedereen zo aan vakantie toe was.

Zeer tegen de zin van Little Marc en Dik Huubke besloten Marc Schoenmakers en Huub van Dongen dit jaar met hun Front op zomerreces te gaan. Bij hun eerste poging daartoe, kwamen ze in een verschrikkelijke file terecht.




Zoals dat meestal gaat, gaven ze daar elkaar de schuld van.
“Jij moest toch zo nodig op zaterdag vertrekken!”
“Wie wilde er nou eigenlijk naar Spanje?”
“Nou, ik niet!”
“Jij hebt godverdegodver weken gezeurd over de Costa Rica!!”
“Dat is in Midden-Amerika hoor, papzak!”

En met het jengelende kroost op de achterbank …
“Wanneer krijgen we nou friet?”
“Ik wil niet meer in de auto zitten, ik ga wel op de fiets!”
… barstte de bom en scheidden hun wegen.
“Houdoe!!”
“Je hoort het wel van mijn advocaat!”
Nooit, maar dan ook nooit, wilden ze elkaar meer zien.

Onafhankelijk van elkaar boekten ze beiden een dure vakantiereis naar de verste bestemming die ze konden bedenken. Voor de zekerheid reisde de één westwaarts, de ander oostwaarts en bij aankomst hadden ze er ondanks een enorme jetlag enorme zin an.



Helaas besliste het noodlot anders. Een slag tussen het Georgische en Russische leger kan onmogelijk zo veel collateral damage veroorzaken als dit volstrekt toevallige rendez-vous.



Het is aan de bemiddeling van niemand minder dan Saint Nicolas Sarkozy te danken, dat het uiteindelijk toch weer allemaal goed kwam. Eerst een wapenstilstand.


En na enkele weken de vrijlating van de krijgsgevangenen.

Het conflict werd definitief opgelost door Sarkozy’s dreiging om Carla Bruni op de beide creatievelingen af te sturen. Dat had een enorm effect. Het stripduo verheugde zich daar zo op dat ze elkaar huilend in de armen vielen.

Klein

Eindelijk was het dinsdag 1 juli. Wat hadden we daar lang op gewacht. Al jaren zeurden we onze vrouwen de oren van het hoofd of we niet een keertje naar het café mochten. Maar dat mochten we nooit. Onze kleren zouden ervan gaan stinken. Maar op 1 juli mochten we dan toch eindelijk. Want op 1 juli ging het rookverbod in.

En zo zaten wij, Little Marc & Dik Huubke, afgelopen dinsdag al om tien uur ’s morgens aan de toog in zo’n typisch bruin café, zoals we dat alleen in Nederland kennen. Gezellig als het was. Alleen stonk het er nog wel een beetje. Van het vele jaren roken in vroeger tijden, dachten wij, tot we opeens de kroegbaas in het oog kregen.

Die viel namelijk niet zo heel erg op. Jaap Brandligt bleek hij te heten. En hij is de voorzitter van de Stichting Red de Kleine Horeca-ondernemer. Inclusief plateauzolen komt hij nauwelijks boven een barkruk uit. Hij rookt gewoon door en vertelt graag waarom.

“Het is een schande, wat de kleine man in de Horeca wordt aangedaan”, bromde hij. “Rook stijgt op. Dus daar hebben we geen last van. Maar wel van het verbod. Dat gaat ons klanten kosten en zal onherroepelijk leiden tot faillissementen. Gelukkig hebben we veel medestanders.”

“Maar er zijn toch ook mensen die juist meer naar de kroeg gaan omdát er niet gerookt wordt”, sputterde Little Marc tegen. “Kijk maar naar ons”, zei Dik Huubke.

“Jullie zijn de uitzonderingen die de regel bevestigen. Onze klanten roken en drinken. Buiten mogen ze niet drinken omdat we geen terras hebben en binnen mogen ze wegens het rookverbod niet roken. En het is juist die combinatie die we nodig hebben. En de stoep vol peuken mag ook niet”, zei hij, terwijl hij tegelijkertijd diep inhaleerde, wat wij een hele kunst vonden.

“Maar daar is toch wel iets op te verzinnen”, zei Little Marc. En dat had hij beter niet kunnen doen.

“Meeroken is niet ongezond”, brulde Jaap Brandligt. “Dat is wetenschappelijk onderzocht. En bovendien. Wat moeten wij doen. Grote zaken kunnen een rookkamer inrichten. Dat gaat bij ons niet. De voorbereidingstijd is trouwens veel te kort geweest!”

We keken hem verbaasd aan. Een rookverbod, daar hadden ze het in Nederland in 1988 toch al over?

“Wij zijn dag in dag uit, vierentwintig uur per dag bezig onze klanten van een drankje en een rokertje te voorzien. Het is een druk bestaan hoor, als kleine Horeca-ondernemer. Vroeg uit de veren en ver na de kippen op stok. Daar hebben wij helemaal geen tijd voor, voor dit soort geneuzel, bedoel ik.”

En toen schoot ons ineens de oplossing te binnen. Wat zijn we toch sociaal. Misschien krijgen we nou wel een kleintje pils gratis!

Wil je zelf ook wel eens naar een rookvrij café. Steek dan net als Little Marc en Dik Huubke de handen uit de mouwen, load de cartoon down en hang hem voor het raam. Wie weet verdien jij dan ook een biertje.

Machismo

Voor zo ver wij hebben kunnen vaststellen, is er in Boxtel één bedrijf dat daadwerkelijk een glazen plafond heeft laten monteren: Tekstbureau De Bent. U weet wel, dat kantoortje in die rare aanbouw op de hoek van de Breukelsestraat en de Parallelweg-Noord. Wij, Little Marc & Dik Huubke, keuren dergelijk macho-cynisme ten stelligste af. Sterker nog, wij zijn warme voorstanders van een vrouwenquotum in topfuncties. Als er niet genoeg capabele topvrouwen zijn, of als ze niet willen, dan rest de BV Nederland niets anders dan dwang. Want de topmannen maken er al lang een bende van.

Hoe verschrikkelijk mis het kan gaan bij gebrek aan vrouwelijke intuïtie hebben we gezien in het voetbal. Wat een mannelijke chauvinistische varkens zijn dat toch, die internationals met hun begeleidingskliek. Vlak nadat één van de spelersvrouwen een te vroeg geboren kind verliest, meent manlief nog wel een potje te kunnen gaan voetballen. En geen manager of coach bij wie het opkomt om de betreffende speler naar huis te sturen om in alle rust met de vrouw en de familie van de schrik te bekomen. Dat hadden vrouwen heel anders aangepakt. We hebben allemaal gezien hoe de overmoedige macho-mentaliteit tot een geweldig debacle leidde. Door stoere stuursheid en dagenlang opgekropt medeleven waren de heren geheel uit het veld geslagen. Letterlijk!

Wat we nodig hebben, in de top, is een zachte vrouwenhand. Of desnoods een harde, met eelt en kloven van het huishouden dat ze er gewoon zonder morren even bij doet. Sinds kort streven wij er zelfs naar een evenredig aantal vrouwen in onze cartoons op te voeren. Daarbij stellen wij de machismo-mopjes van onze geestelijk vaders, zoals de twee tekeningen bij deze blogtekst, bepaald niet op prijs. Maar wat kunnen wij er aan doen? Er rest ons niets anders dan via deze weg een oproep te plaatsen veel ingezonden brieven te sturen. Of nog beter: reacties naar dit blog.

Heeft u zelf een glazen plafond dat nodig gezeemd moet worden, load dan de cartoon down en hang hem voor uw raam. Sterkte!

Vergunning

Heb je ons wel eens horen zingen? Nou dat kunnen we hoor. Zeker als we gedronken hebben. Waarschijnlijk hebben we Iers bloed, want ook wij stammen uit lange geslachten vol armoedzaaiers. En ook wij zijn pas recentelijk de honger en de krottenwijken ontstegen. Want na het oorlogsgeweld kwam de Europese samenwerking en nu baden we in weelde. Maar van bureaucratie willen we niks weten. Daarom zijn we overal tegen en zeggen we zelfs nee als ons gevraagd wordt of we het goed vinden dat het besluitvormingsproces wordt vereenvoudigd.

Want oeioeioei wat balen we van de bureaucraten. Helemaal nu de zilte zadels van de Holland Ladies Tour door het getalm van het ambtenarenapparaat aan onze neuzen voorbij dreigen te gaan. Wethouder Toon van Aert, die toch erg sportminded is, kan niet voorkomen dat hij met politie, justitie, verkeersregelaars , middenstandsorganisaties, Albert Heijn zelf, de wielerclub, de buurtvereniging, de fietsenmaker en nog vele anderen moet overleggen voordat hij de vergunningen in orde kan maken voor een prestigieuze finish in onze eigen Stationsstraat. Ongetwijfeld zit daar Brussel achter, want als wij Boxtelaren het voor het zeggen hadden dan was het al lang geregeld. Bij ons in het dorp heerst de mentaliteit van handen uit de mouwen en het ijzer smeden, desnoods nog voor het is verhit. Daarom lopen wij in Boxtel ook zo ver voor op de rest van de wereld.

Een mooi voorbeeld hiervan is de cartoon van deze week. Het moest een langgerekte tekening worden, vonden Little Marc & Dik Huubke’s geestelijke vaderpaar. En in Boxtel was het zo geregeld. Eén mailtje naar Marc Cleutjes en het was goed. Klaar. Maar toen begon de ellende pas. Want wij wilden ook op het blog een langgerekte tekening die desnoods links en rechts uit het scherm zou fietsen. En dat kan zo maar niet.

Alles hebben we in het werk gesteld om het voor elkaar te krijgen. Maar geen van de bevoegde instanties gaf tijdig antwoord. De noodoplossing die we daarop hebben moeten kiezen, bevalt ons geenszins. Het is te hopen dat er voor de Holland Ladies Tour een elegantere afloop in het ambtelijke vat zit. Want zo gaat het allemaal wel heel erg bergafwaarts.

Als je dit leest, heb je trouwens een geweldig compliment verdiend, want wegens onoverkomelijke lay-outtechnische bezwaren kon het blogadres dit keer niet boven de cartoon worden gezet. Voor degenen die dit niet lezen, wil ik het hierbij nog eens uitdrukkelijk herhalen: het is http://nihuf.blogspot.com/. Schrijf dat nou op, dan hoef je deze column nooit meer te missen. Of nog beter: zet hem onder je favorieten. En als zelfs dat niet helpt, ga dan helemaal onderaan op deze pagina naar Abonneren op: Berichten (Atom). Dan krijg je elke keer als dit blog wordt vernieuwd een automatische feed. Wat dat is weten wij ook niet. Maar uitproberen loont de moeite.

Zoals gebruikelijk kun je de cartoon van de Holland Ladies Tour hier downloaden. Door hieronder op REACTIE te klikken, kun je ons antibureaucratische houding steunen of anderszins reageren. Niet-bloggers kunnen 'anoniem' aanvinken. Dat betekent overigens niet dat je er geen naam bij mag zetten.

Villa Verkeerszomer

Direct na de bekende reclame van Samen voor Rood komt de kakelverse kale presentator met de radde tong in beeld. Hij zit vrolijk aan een tafel onder een parasol in de regen met een vermaard verkeersdeskundige en formuleert volmaakte volzinnen die de zo juist uitgezonden verkeersverwikkelingen samenvatten en analyseren. Dan gaan ze gauw naar binnen en nemen plaats aan een ovale tafel.

Filmpje. Grappig. En dan nog één. Een als clip gemonteerd excerpt van hooggeachte Hollandse prestaties op de weg. De weg naar de eeuwige roem.

En dan zitten ze daar. Gezellig. Een cabarettier komt komisch uit de hoek. Een voormalige internationale chauffeur geeft zijn mening. Een verkeersagent zijn opinie. Ze waren er allemaal bij en hebben genoten.

En dan is het tijd voor een filmpje over de geheime training, gevolgd door de persconferentie voor de pers, de internationale pers en vooral de verslaggever van Villa Verkeerszomer, die zijn vragen van gisteren, eergisteren en de dagen ervoor feilloos herkauwt, waarop de coach met het te korte haar bevestigt of ontkent dat er wel of geen sprake is van druk en dat wellicht de geblesseerden in de volgende rit gewoon kunnen meerijden, of niet, want ze hebben in principe met de hele training meegedaan. En of hij verrassingen gaat proberen te creëren? Als dat iets kan toevoegen aan het resultaat zeker. En welke dan? Dat vertel ik niet want dan is het geen verrassing meer. Maar ik zal het niet verder vertellen. Dat zei je eerder ook al, maar dat is te moeilijk voor een journalist.

Aan tafel blijkt dat de vermeende geblesseerde waarschijnlijk last had van zijn aductor, waar de cabarettier hartelijk om moet lachen, want hij kent dat woord niet en noemt het een medisch college.

En dan is het hoog tijd voor een filmpje met een gesprek met de allerallerallerberoemdste verkeersdeelnemer aller tijden die volstrekt onbegrijpelijke boodschappen ventileert, waar iedereen om moet gniffelen, maar die wel o zo serieus genomen moeten worden omdat het de allerallerallerberoemdste verkeersdeelnemer allerallerallertijden is.

Dan volgen de verkeersberichten met een samenvatting van de meest spectaculaire files, opstoppingen, aanrijdingen en politionele beslissingen.

“De agenten zijn goed hè, in dit toernooi.”
“Ja ongelofelijk. Maar er worden toch ook wel fouten gemaakt. Want was dat nou wel een schwalbe?”
“Die jongen is gepokt en gemazeld in het internationale verkeer. Die valt echt niet zo maar.”
“Maar hij werd toch gewoon aangereden. De bandensporen stonden op zijn gezicht.”
“Hij viel al voor hij geraakt werd.”
“Volgens mij probeerde hij die chauffeur een bekeuring aan te naaien.”
“Welnee. Het was verschrikkelijk weer. Hij gleed gewoon onderuit.”
“Die jongen heeft zelfs in Bangkok gereden. Daar staan de straten blank hoor, als het regent. Daar was dit een buitje bij.”

Maar dan is het tijd voor de hesjes. Want wie een hesje krijgt, mag misschien meerijden. En dat is belangrijk.

De uitzending wordt afgesloten met een meisje in een dirndle, die met een hilarisch accent vertelt wie morgen de gasten van Villa Verkeerszomer zijn: een verkeersdeskundige, een internationale chauffeur, een collegapresentratice, weer een cabarettier en nog een deskundige. En misschien belt Johan wel met Marco.

De maatschappelijke consequenties zijn enorm.


Ten onrechte gebekeurden kunnen de cartoon desgewenst voor de raam hangen of als vaantje voor de achterruit van de auto hangen. Gewoon even klikken.

Merchandising en andere verhalen

Op hun speurtocht naar achtergrondinformatie voor dit blog zijn Little Marc & Dik Huubke deze week binnengedrongen in de burelen van Marketing Communicators Rep, P.T.C. & Partners, een groot reclamebureau met meerdere megaopdrachten. Onze twee striphelden mochten zelfs aanwezig zijn bij een belangrijke brainstorm. En hoewel ze zaten te popelen om ook een duit in het zakje te doen, aan het woord kwamen ze niet.

“Mannen, mannen, mannen”, zei account executive Lodewijk de Beij bij de opening van de bijeenkomst. “Het gaat er dit keer om wat mannen leuk vinden. Dus ook van de dames vraag ik dit keer inbreng met kloten. Want het gaat om voetbal. En Oranje natuurlijk.”

Hij hief zijn grote handen voor zich uit als of hij een enorme bal vasthield, schudde er een beetje mee. En zei extatisch:

“Dit is misschien wel de meest prestigieuze opdracht die we ooit hebben gekregen. Onze opdrachtgever, een samenwerkingsverband van de KNVB, al hun sponsors en het Koninklijk Huis, wil van ons ideeën horen, een totaalconcept, waarmee Oranje definitief op de kaart wordt gezet en waar tevens een complete merchandisingmix uit voortvloeit.”

“Herhaling, herhaling, herhaling”, riep de oude heer Rep, die nog altijd boordevol frisse ideeën bleek te zitten. Dat straalde hij uit met zijn grijze haren in een paardenstaart en zijn stropdas flitsend over zijn schouder geslagen. “Reclame is de kracht van de herhaling. Wij moeten heel Nederland oranje kleuren. Daar kan niemand om... .”

“Wat is het verschil tussen een baviaan en een voetbalfan?” onderbrak Petra Ten Cate haar compagnon.

De art director en de copywriter keken verschrikt in het rond. Zoiets duidde op grappen en grappen leiden altijd tot mot, zeker in dit bureau waar de verhoudingen toch altijd al op scherp stonden. “Ik denk meer aan een oranje loper”, riep de art director vlug. “De supporters rollen hem steeds voor zich uit, zeker als ze het stadion ingaan. En zo’n loper is ook uitstekend te gebruiken bij de troonsafstand van de koningin en de kroning van Alexander. Iedere Koninginnedag komt hij weer uit de kast.”

“Een voetbalfan heeft oranje ballen!” zei Petra ten Cate.

De copywriter dook weg onder tafel. Hij wist niet of hij mocht lachen van de oude heer Rep, of boos mee moest kijken. Maar tot zijn opluchting hoorde hij Rep roepen.

“Zo ken ik je weer, partner. Zo ken ik je weer. De grap is flauw. Heel flauw. Maar hier kunnen we iets mee.”

Alle aanwezigen keken elkaar verbaasd aan.

“Orange zipper pull balls!” riep Rep enthousiast. “Oranje ballen aan de sluiting van de gulp. Mooie grote ballen.”

“Maar dat zakt toch af. Dan loopt toch iedereen met z’n broek open?” mompelde De Beij anoniem.

“Dat is juist het mooie", riep P.T.C. "Het allermooiste,’ viel Rep haar bij. “Daarom verkopen we er ook Oranje slips bij. Slips. Oranje slips. In allerlei soorten en maten. Boxershorts, strings, jockstraps, noem maar op.”

“Maar past dat wel bij de kroning van Alexander”, vroeg de art director. “Is dat wel chique?”

“Chique is wat de trends voorschrijven”, riep Petra ten Cate.

“De trends, de trends, de trends,” zei de heer Rep.

“Welke trends?” vroeg de copywriter. “Die van vandaag zijn morgen van gisteren en die van morgen overmorgen.”

“Swaffelen”, zei Petra ten Cate. “Jullie mannen willen toch zo nodig swaffelen!”

De mannen keken elkaar verbijsterd aan. “Swaffelen”?

“Swaffelen, swaffelen, swaffelen”, zei de heer Rep vrolijk.

“Met een halfharde lul tegen een gebouw, voorwerp of persoon slaan”, zei Petra ten Cate. “En daarom zetten we louter in op slips met een opening, dan breken we meteen de markt open voor oranje eikeldopjes.”

Nu werd het zelfs de heer Rep te gortig. “Nu ga je te ver”, bulderde hij. “Jij, jij, jij. Te ver, te ver en veel te ver. Dit soort ideeën kan ik niet presenteren, laat staan tolereren. Ik spreek je wel via de advocaat. De advocaat.” En hij beende de vergaderruimte uit, waarbij hij duidelijk een daadkrachtige indruk wilde wekken, maar tot ieders hilariteit zonder enige aanleiding op zijn snufferd viel.

“Wat is de overeenkomst tussen geriatrische patiënt en een voetbalinternational?” vroeg Petra ad rem.

Niemand durfde te raden en toen zei de vrouw met ballen het zelf maar: “Ze kunnen allebei vallen over niets!”

Voetbalfans kunnen de cartoon desgewenst voor de raam hangen of als vaantje in het straatbeeld integreren. Gewoon even klikken.

Gezellig op de koffie bij …

… Zijne Weledele Hoogheid de Heer Desiderius Rolex

In het kader van de omslag in het denken na de affaire Nekschot hanteert het Nieuw Humoristisch Front voortaan een nieuwe pay off: “poeslief positief”! Daarbij hoort natuurlijk ook een serie gesprekken bij de mensen thuis. Deze week maken we kennis met Desiderius Rolex junior, grootaandeelhouder en voorzitter van de Raad van Bestuur van de Rolex Holding, een multinational met vestigingen in 4291 landen en het hoofdkantoor in Nederland. Bovendien vervult de heer Rolex commissariaten bij 3214 bedrijven in binnen- en buitenland.

Het kostte even tijd om contact te leggen met de fameuze topman, maar na enkele weken van intensief lobbyen bij zijn secretariaat, worden we zelfs uitgenodigd bij hem thuis. Het adres, Tijdspad 2008 te Hemeltergen, kwam ons een beetje vreemd over, maar onze Tomtom leidt ons feilloos naar een enorm hek midden in een mooie bosrijke omgeving. We stappen uit, bellen aan, waarna het hek zich geluidloos opent en een vriendelijke stem ons verzoekt door te rijden naar het hoofdgebouw aan het eind van de oprijlaan.

De ontvangst

Het blijkt nog een heel eind. Gelukkig is er halverwege een wegrestaurant waar we de lunch kunnen gebruiken en kunnen tanken. Twee uur later bereiken we het paleis alwaar we worden binnengelaten door een hooggehakte dienstbode in een kort, voor de liefhebbers erg kinky uniform van zwarte lakenstof met een wit kanten kraagje, een evaatje en witte zijden kousen met jarretels die af en toe net zichtbaar zijn. Zij vraagt of we even willen plaatsnemen. We kijken er wel van op dat in zo’n mooi huis de enorme luisterrijk ingerichte woonkamer direct achter de voordeur ligt, maar als de butler ons even later komt halen, blijkt het bij nader inzien toch om het portaal te gaan.

Na een wandeling van een dik half uur, door gigantische gangen met hoogpolige kasjmier tapijten en enorme zalen vol kunstschatten bereiken we eindelijk het kantoor van heer Rolex. We zijn diep onder de indruk.

Een weldadig bioritme

De heer Rolex blijkt een bescheiden man, altijd eenvoudig gebleven. Hij straalt een volkomen rust uit en het feit dat hij continu, iedere seconde met de nagel van zijn rechterwijsvinger op het bureaublad tikt, kan dan ook geen teken van nervositeit zijn. Het benadrukt eerder zijn evenwicht, zijn gestage tempo, zijn weldadige bioritme.

We weten bijna niet meer wat we hem allemaal willen vragen, maar de heer Rolex blijkt een gemakkelijke prater. Hij is heel tevreden over Nederland. En terwijl hij gestaag verder tikt, zegt hij: “Alle kabinetten sinds Den Uyl hebben de nadruk op loonmatiging gelegd. Als de economie uitstekend draait, is het belangrijk de winsten te optimaliseren. Dat is goed voor de groei. In mindere tijden zullen de werknemers helemaal de broekriem moeten aanhalen. Anders komen de winsten onder druk te staan.”

Een pluim

Even wordt het gesprek onderbroken.
“Wilt u suiker en melk in de koffie?” vraagt de dienstdoende dienstbode.
“Nee, dank u”, fluisteren wij eerbiedig. “Wij willen u niet op kosten jagen.”
De heer Rolex knikt ons tevreden toe en neemt er zelf een ons onbekend drankje bij: Bowmore Single Malt 1850 staat op het verweerde etiket.

Maar dan steekt hij weer van wal, gestaag tikkend, want ook de Nederlandse vakbonden verdienen volgens de heer Rolex een pluim. “Binnen het poldermodel hebben ze zich jaar in jaar uit tevreden gesteld met kleine symbolische loonsverhogingen en verbeteringen van de arbeidsomstandigheden, waar bedrijven als het onze niets van merken, maar waarmee de werknemers tevredengesteld worden, al levert het hen weinig op. De gemiddelde loonstijging via de CAO-schalen kwam de afgelopen decenniën niet uit boven de 0,3 procent per jaar.”

Gevaar!

Het tikken heeft ons inmiddels volledig tot rust gebracht. “Is dat erg belangrijk?” vragen wij.
“Het heeft ons geholpen de groei van de winsten jaarlijks te laten stijgen. En dat merken wij meteen in de portemonnee. Er wordt door de negatieve Nederlandse pers veel geschreven en gepraat over de inkomens van topbestuurders, maar dat is geheel ten onrechte. OK, ons inkomen stijgt jaarlijks met 75 procent maar dat komt vooral door bonussen in de vorm van aandelen die niet onmiddellijk kunnen worden gecasht. Mijn bescheiden inkomen staat nog steeds in geen enkele verhouding tot dat van Bill Gates en de Sultan van Brunei. En als wij in Nederland internationaal mee willen doen, zullen we internationale normen moeten hanteren. Er zit niets anders op dan het salaris van topbestuurders aanmerkelijk op te krikken. En je bespeurt bij dezelfde journalisten trouwens nooit enige afkeuring over de inkomens van artiesten als Madonna, schrijvers als J.K. Rowling of sporters als Ronaldino, Roger Federer of Tiger Woods. Het is pure discriminatie.”

Als het maar niet te laat is!

“Wat vreselijk”, zeggen wij in koor.

De wijsvinger van Desiderius Rolex heeft nog geen enkele keer gehaperd. Onverstoorbaar gaat hij verder: “Wij zijn heel tevreden over Nederland. Maar als het zo verder gaat, rest ons topmannen geen andere keuze dan de hoofdkantoren naar het buitenland te verplaatsen. Er zijn nog genoeg plekken op de wereld met nog lagere lonen, waar het minstens zo goed toeven is. Dat zou desastreuze gevolgen hebben voor de Nederlandse economie. Door het negativisme waarmee de Nederlandse pers is besmet, is het inmiddels echter wel één voor twaalf.”

We kijken geschrokken op onze Hema-horloges. Half vier, geven ze aan. Maar de heer Rolex zal het wel weten. We nemen snel afscheid, kussen zijn voeten en herhalen nogmaals ons motto: Het Nieuw Humoristisch Front, poeslief positief!



Kritiek leveren wij niet meer. We zijn niet getikt. Maar wellicht wilt u de cartoon toch op uw vensterraam plakken. Klik dan even hier.