Een kersthymne

Vanmiddag waren we nog aan het werk in de studio. Ik had de verwarming al uitgedraaid. In deze tijden van financiële crises is zuinigheid troef. Little Marc klaagde over de kou, maar ik zei hem dat wie hard werkt zich vanzelf warm lacht. Hij wilde echter vroeger naar huis, wegens de kerstavond. En hij vond het zelfs nodig me uit te nodigen om vannacht een warm worstenbroodje te komen eten. “Bah, wat een onzin”, beet ik hem toe. Daarna heb ik hem de deur gewezen.

Na een eenvoudige maaltijd van goedkope pap, waar ik me uit kostenoverwegingen toe beperk, moet ik in slaap zijn gesukkeld. Ik werd wakker van het gerammel van kettingen. Het bleek mijn helaas veel te vroeg overleden zakenpartner Jacob te zijn, precies zeven jaar geleden begraven, die me kwam waarschuwen dat mijn voortbestaan in het hiernamaals nog zwaarder zou zijn dan het zijne, als ik tenminste mijn levenswandel niet drastisch zou wijzigen. Ik heb hem uitgelachen. Wat een karikatuur: een getormenteerde ziel met roestige kettingen geketend. Belachelijk. Ik heb geld genoeg en ik ben zuinig.

Maar even later werd ik gewekt door een andere geest, de Geest van Kerstooit. Hij stond erop me de gelukkige dagen in mijn leven te laten zien.

En inderdaad, ik was blij geweest toen de Markt autovrij was, en had me erop verheugd die situatie wellicht in de toekomst permanent zou kunnen worden, al had ik natuurlijk wel meteen maatregelen getroffen en een actiegroep opgericht van winkeliers die de parkeergelegenheid veilig willen stellen, want alleen waar auto’s komen kan geld worden verdiend. Daar heb ik nu spijt van.

Korte tijd later meldde zich de Geest van Kerstnu. Hij toonde me het karige kerstfeest van Little Marc, die ik steeds zo laat zwoegen. Hij werkte me op mijn gemoed. Want er stond niet eens een kerstboom. En die had ik best voor hem kunnen kopen, zoals de geest me fijntjes toevoegde. Ze hadden toch volop en voordelig te koop gestaan. Maar ik vond het te duur. Maar nu plengde ik een traan van verdriet.

Maar nog werd ik niet met rust gelaten. De Geest van Kerstopkomst belde aan. Hij sprak geen woord maar confronteerde me met het einde van Boxtel. ODC, de voetbalclub die ik niet sponsor, dreigt ten onder te gaan aan een nooit gerealiseerd voetbalveld. Eerlijk gezegd lijkt me dat ook nog al duur. Om over spoortunnels maar te zwijgen. Ik uit liever kritiek op megalomane plannen. Maar de geest drukte me met de neus op de feiten.

Zo kan het echt niet langer. Maar gelukkig heb ik nu het licht gezien. Voortaan zing ik uit volle borst met het gemeentebestuur mee. We doen lekker helemaal niets meer. Dan herstelt de natuur zich vanzelf. En het is nog voordelig ook.

Het Humoristisch Front wenst u graag een vrolijk kerstfeest. Met koffie, worstenbroodjes en glühwein. En wie wil reageren klikt gewoon op ‘Reacties’.