Rondje Boxtel

Wat is eigenlijk het antoniem van ‘bedrijvigheid’? Het antoniem van ‘antoniem’ is 'synoniem'. Zullen we het op ‘lijdzaamheid’ houden? ‘Indolentie’ misschien?

Weet u wat: we gebruiken gewoon ‘laksigheid’, een mooi neologisme dat precies uitdrukt wat ik bedoel als ik zeg: “Boxtel gaat op korte termijn ten onder: enerzijds aan bedrijvigheid, anderzijds aan laksigheid.”

Kijkt u maar eens om u heen. Boxtel is niet meer om aan te zien:

• Tegelijkertijd wordt het politionele gat in de Markt volgebouwd en Emmaus gesloopt, waardoor het centrum van weerszijden op een oorlogsgebied in de wederopbouwfase lijkt.
• Iets buiten het centrum wordt aan de oostkant de Schijndelseweg vernieuwd. Honderden bomen zijn ervoor gesneuveld. Als we het fijnstof dat er vrij komt konden verkopen, zou heel Boxtel inmiddels rentenieren. En het vrachtverkeer uit Schijndel heeft nog steeds geen aansluiting op de A2 en rijdt daarom nu gewoon door een woonwijk.
• Aan de Schijndelseweg wordt echter nog gewerkt. Nog slechter is men er aan de westzijde van het centrum aan toe. De belangrijkste ontsluitingsweg, de Breukelsestraat, wordt aan het begin gemarkeerd door een afgebrande horecagelegenheid en een failliete snackbar. Verderop staan door een verkeerde keuze in de weglayout her en der auto’s schots en scheef op de trottoirs. Behalve de tientallen winkelpanden die in de afgelopen decennia al provisorisch tot woonhuis zijn omgebouwd, staan er een stuk of tien winkels leeg. Halverwege de straat ligt nóg een puinhoop van een afgebrand pand en ter hoogte van de Parallelweg-Noord stijgen uit het plantsoen walmende gifgassen op van de zich daar al jaren ophopende hondenstront.
• Maar het navrantste voorbeeld van de combinatie van bedrijvigheid en laksigheid zijn toch wel de Deltawerken die al sinds jaar en dag worden verricht ter hoogte van de brug over de Dommel in de Monseigneur Wilmerstraat.

Heel, heel lang geleden, lag juist hier, bij die brug, het meest pittoreske plekje van Boxtel. Ten zuiden van de brug zag men de Dommel komen aanstromen tussen veel groen en in de verte wat tuinen van in boerenjugendstil opgetrokken panden aan de Molenstraat. Ten noorden van de brug bestond de ene oever uit bosschages met monumentale bomen die de uitlopers vormden van het parklandschap rondom Villa Clerks. De andere oever was een glooiend plantsoen met daarachter een rustig straatje met eenvoudige, maar fraai vormgegeven eengezinswoninkjes met aardige voortuinen. Onder de brug bevond zich een sluisje met een verval van ongeveer een meter en een kanogoot voor het broodnodige vertier. Door het watervalletje van de sluis was de Dommel stroomafwaarts van de brug breed uitgewaaierd tot een fraaie lichtkabbelende plas. O wat was het hier heerlijk toeven op het kleine aanlegsteigertje. Met de voeten in het water. Een pilsje. De avondzon. Hier kon je op een kikker verliefd worden door langs hem of haar heen te kijken. Maar nu helpt zelfs kussen niet meer.

De plek wordt al jaren ontsierd door roestige damwanden die in het water zijn geslagen ter voorbereiding van de aanleg van nieuwe natuur, in dit geval een vistrap, die zes miljoen Euro gaat kosten. Als we de vissen tol laten betalen, zijn we binnen duizend jaar ruimschoots uit de kosten. Bovendien zijn er ter bevordering van de natuur tientallen bomen gekapt. Maar de werkzaamheden beginnen vorm te krijgen: inmiddels is werkeiland Neeltje Jans uit het water opgerezen. Als de planning gehaald wordt, duurt het project nog minstens een jaar of wat en intussen is het broodnodige vertier, het kanovaren dus, geheel uit Boxtel verdwenen. Sterker nog: heel Boxtel is uit het toeristische vizier verdwenen, want het stadje is als een soort Klein-Amsterdam veranderd in één gigantische afzichtelijk bouwput.

Gelukkig hebben enkele ondernemende geesten nu een alternatief bedacht. Een nieuw rondje Boxtel. Met alles erop en eraan!