CAO-besprekingen

In een week waarin Matthijs van Nieuwkerk, met in het voorprogramma niemand minder dan André Rouvoet en als sidekick de enige echte aanleiding voor de ontwikkeling van prozac Bert Visscher, Oibibioliebol Ronald Jan Heijn een halve uitzending lang liet doorzeveren over de wetenschappelijke grondslagen van het leven na de dood (wie wil weten waar het woord ‘holist’ vandaan komt, kloppe hem op zijn schedel) en zijn nieuwe spiritueel-commerciële glossy met wereldwonder Uri Geller…

… in een week dat De Nieuwste Show uit pure originaliteit in navolging van bijna alle andere actualiteitenprogramma’s ook nog eens een keer uitgebreid aandacht moest schenken aan Leon Verdonschot’s favoriete junk Keith Bakker die om te scoren heel heldhaftig de halve hoofdstad naar de helers heeft geholpen …

… in een week waarin Pauw en Witteman het presteerden een kwartier lang te gaan zitten bazelen met een kudde nonnen waarover Anita Witzier voor de KRO onder de oorverdovend oorspronkelijke titel “Sister Act” een serie programma’s maakt …

… in een week waarin alle actualiteitenprogramma’s discussiëerden of ze wel zoveel aandacht aan Geert Wilders en zijn filmplannen moeten geven omdat hij anders zo veel aandacht krijgt en ze hem liever niet zo veel aandacht willen geven, omdat hij immers alleen maar zo veel mogelijk aandacht wil …

… in zo’n week zal het Nieuw Humoristisch Front zelf de serieuze aspecten van het maatschappelijk leven moeten analyseren. En dan hebben we het natuurlijk over de politie-CAO.

Wat er met de kit aan de hand is, weten we niet. Als je ze nodig hebt, komen ze niet. Het klabakkarium is meestentijds onbemand. En als je ze niet wilt zien, staan ze plotseling verdekt opgesteld langs de weg wanneer je toevallig net een tikkie te hard rijdt, of word je aangehouden om te blazen omdat je onder de maximumsnelheid blijft.

Dat daar een riante beloning tegenover moet staan, betwijfelt geen mens, zeker niet in medialand, want wie daar werkt krijgt dagelijks een koddebeierssalaris handje contantje. Maar wij vinden de woutenwensen toch wel een beetje exorbitant, durven wij anoniem te melden. Daar moeten toch wel een paar stevige grappen inzitten, dunkt ons. En zo zaten we alras te brainstormen.

“Hé Huubke”, zei Little Marc.
“Hou nou stil stommerik, we zouden geen namen noemen. Anoniem ja!”
“Nou, ik bedoel, heb je ’t gelezen?”
“Wat?”
“Van die eisen?”
“Welke eisen?”
“Hier kijk: 3,5% loonsverhoging per jaar, een extraatje van € 1500 per jaar, € 30 per maand extra wegens de zorgkosten, extra onregelmatigheidstoeslag, € 69 per maand extra bij studerende kinderen …”
Dik Huubke’s zware onderkin klapte bijna op het tafelblad. “En ze willen zelf weten wanneer ze willen werken.”
Little Marc zei: “Als dat doorgaat hebben we straks allemaal een Suikeroom Agent.”



“Ja, maak het nou helemaal, gek! Zet er een herkenbare compositietekening bij!”
“Ach wat maakt dat nou uit?”
“Op wie wil jij een beroep doen als je als cartoonist straks bescherming nodig hebt omdat je een hysterische bevolkingsgroep hebt beledigd?”

Little Marc deed er wijselijk het zwijgen toe. Maar Dik Huubke zei:
“Misschien is deze wel leuk. Een juut gaat met de pet rond. Hij vraagt iedereen om een Eurootje.”
Little Marc zat al te tekenen.



“Met als onderschrift: “Die pet past toch alleen oom agent!” zei Dik Huubke.

De beide grappenmakers rolden over de grond, bulderend, Dik Huubke nog vetter lachend dan Little Marc. Tot de laatste, enigszins tot bedaren gekomen, zei:

“Maar dat is zielig. Bedelen. Dat is een noodzakelijk kwaad. Die verwende kereltjes zitten gewoon te overvragen. Wat zij willen, kan niet. Want dan willen de verpleegsters en de onderwijzers het ook, en dat kunnen wij met z’n tweeën nooit opbrengen!”
“Maar ze krijgen tot nooit hun zin”, zei Dik Huubke.
“Nou je weet nooit”, zei Little Marc en hij tekende snel een stel flikken in polonaise.



“En maar zingen”, zei Dik Huubke: “Smeer ’s, smeer ’s, beluga op je brood!”

Onbedaarlijk is het enige adjectief om de daarop volgende situatie te beschrijven. Gelukkig was het weer nogal onbestendig, anders hadden de buren ongetwijfeld voor een ongeluk gevreesd of erger nog, de sterke arm ingeschakeld wegens burengerucht.

“En toen viel Little Marc nog een ander bericht op in de krant. Een krantenwijk schijnt tegenwoordig € 395 per maand op te leveren, wat met cartoons tekenen nog verdomd lastig te verdienen is, maar krantenjongens zijn niet meer te vinden. En daarmee was het eindelijk opgelost. Het CAO-conflict.



De bonden sputterden nog even dat het onmogelijk is kranten te bezorgen met de handjes op de rug. Maar toen Guusje toestond de dienstwagen te gebruiken, gaven alle partijen al gauw glimlachend een persconferentie. Wat is het poldermodel toch mooi! Maar waar komen nou ineens die sirenes vandaan? Zou er iets gebeurd zijn?

Wie niet bang is voor arrestatie en de cartoon van de week voor het raam wil hangen, loade hem hier down.